Έχουμε συμπληρώσει αισίως τρία ντέρμπι. ΑΕΚ - Ολυμπιακός, Ολυμπιακός - ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός. Ντέρμπι όπου παραδοσιακά, τουλάχιστον στο ένα από τα τρία, θα είχε γίνει ένας χαμός. Ένας πανικός. Ένας ντόρος για κάτι. Αλλά είμαστε τέλος Οκτώβρη και είναι όλα κουλ. Πολιτισμένα. «Ευρωπαϊκά». Κάποιος κερδίζει, κάποιος χάνει και πέρα από τους γνωστούς γραφικούς και τα σκληροπυρηνικά οπαδικά ΜΜΕ, δεν ανοίγει ρουθούνι. Όπως θα έλεγε κι ο Σπύρος Παπαδόπουλος στους «Απαράδεκτους», «τι έγινε ρε παιδιά;». Όπως θα έλεγε ο Πάτρικ ο Ογκουνσότο:
Μπράβο σας. Όχι, μπράβο σας!
Οι ποδοσφαιριστές πρώτοι και καλύτεροι, δίνουν το καλό παράδειγμα. Ούτε βλαχοτσαμπουκάδες, ούτε τάκλιν στην καρωτίδα, ούτε προσπαθεί ο ένας να αφαιρέσει με τις τάπες του παπουτσιού του τον μηνίσκο του αντιπάλου χωρίς αναισθητικό. Λίγα νεύρα από εδώ θα έχουμε. Κανένα σπρωξιματάκι μετά από κανένα φάουλ θα δούμε, κανένα γουρλωμένο μάτι, καμιά μανούλα, καμιά Παναγίτσα θα τις τιμήσουμε. Αλλά μέχρι εκεί. Εθιμοτυπικά σχεδόν. Για να μην ξεχνάμε ότι παίζουμε ποδόσφαιρο και νομίζουμε ότι είμαστε σε τουρνουά σνούκερ.
Οι διαιτητές, έχουν προσπαθήσει από την πλευρά τους να περνάνε όσο γίνεται πιο απαρατήρητοι. Σε τρία ντέρμπι δεν υπάρχει ούτε μια καραμπινάτη φάση που να έχει ευνοήσει τον τάδε ή να έχει καταδικάσει τον δείνα. Αν ψειρίσει κανείς τον κώλο της μαϊμούς, μπορεί να βρει και 10 και 15 αποφάσεις που ίσως να έγινε λάθος, ίσως να μην δόθηκε μια παράβαση ή μια κάρτα που έπρεπε να δοθεί, αλλά σε γενικές γραμμές καμία απόφαση ή μη - απόφαση δεν έκρινε αποτέλεσμα, δεν ξεσήκωσε καμία θύελλα αντιδράσεων και διαμαρτυριών και δεν τη συζητήσαμε στα σοβαρά την επόμενη μέρα. Ευθύνεται γι' αυτό η αλλαγή σε ΕΠΟ και ΚΕΔ; Είναι πιο προσεκτικοί; Πήγαν πρόσφατα οφθαλμίατρο; Σφυρίζουν χωρίς να νιώθουν άγχος ότι θα χτυπήσει πένθιμα το κινητό τους μετά τη λήξη του αγώνα, ότι «τυχαία» θα βρουν τα λάστιχα του αυτοκινήτου τους σκασμένα ή θα καεί το μαγαζί τους από κανένα βραχυκύκλωμα; Δεν ξέρω / δεν απαντώ.
Οι οπαδοί από την πλευρά τους, ο «υπέροχος λαός», παραδίδουν φέτος μαθήματα συνεργασίας, καλής συμπεριφοράς και προστασίας της ομάδας. Θα φωνάξουν, θα τραγουδήσουν, θα βρίσουν. Οκ ως εδώ. Δεν έχουμε δει όμως μισή μπούκα στο γήπεδο. Μια φωτοβολίδα ευθείας ή καμπύλης βολής. Δεν μπαίνουν να σουλατσάρουν πίσω από το τέρμα, δεν ξεφορτώνουν στον αντίπαλο που πάει να εκτελέσει κόρνερ ό,τι πυρομαχικά, πέτρες, τσιμέντα και κέρματα τους βαραίνουν τις τσέπες. Και κυρίως, γνωρίζοντας ότι στα τρία καπνογόνα που θα πέσουν, θα τιμωρηθεί η έδρα της ομάδας με έναν αγώνα κεκλεισμένων των θυρών, είναι Κύριοι. Θα τα ανάψουν πριν τον αγώνα, θα ντουμανιάσει ενδεχομένως ο ουρανός, ίσως να περιμένουμε και πέντε λεπτάκια να καθαρίσει το τοπίο. Οκ ως εδώ, ως ποδόσφαιρο, ως κοινωνία, ως Nova, μπορούμε να το ανεχθούμε, δεν θα κόψει κι η σούπα αν το ματς ξεκινήσει λίγο μετά.
Πόσο άλλαξες;
Είναι φρόνιμοι και προσεκτικοί και σεβαστικοί οι Έλληνες οπαδοί, επειδή έβαλαν μυαλό και κατάλαβαν ότι κάνουν κακό στην ομάδα και στο ελληνικό ποδόσφαιρο και δεν μπορεί να πάρει ο πατέρας το παιδί του στο γήπεδο; Ή διότι πλέον ο νόμος είναι σαφής και ξεκάθαρος, χωρίς «ναι μεν αλλά» και «ξέρετε, δεν ήταν ακριβώς ευθείας βολής η φωτοβολίδα, να, είχε λίγη καμπύλη σαν σουτ του Λοτζέσκι» και προβλέπει συγκεκριμένες ποινές χωρίς παραθυράκια του νόμου; Πιθανότατα το δεύτερο το οποίο μας δείχνει ξεκάθαρα κάτι: πως όταν ξέρεις ότι δεν υπάρχει διαφυγή, δεν γίνεται να γίνει κανενός είδους κωλομπάρεμα και διαστρέβλωση της πραγματικότητας κι ότι θα πληρώσεις το λογαριασμό (εσύ, η ομάδα, ο σύνδεσμος) για ό,τι ζημιά γίνει, κάπως το μετράς αλλιώς.
Λέμε συχνά για ποιο λόγο όταν Έλληνες οπαδοί ταξιδεύουν στο εξωτερικό, είναι «Παναγίες». Και δίνουμε συνήθως την προφανή και εύλογη απάντηση, ότι «εκεί δεν τους παίρνει». Αν κάνεις βλακεία, θα σε μπουζουριάσουν. Και κανένας δικηγόρος ΠΑΕ ή ΚΑΕ δεν θα σε βγάλει από το κρατητήριο μετά από λίγες ώρες. Αυτή τη βουνοκορφή δεν την έχουμε κατακτήσει ακόμα στην Ελλάδα, αλλά τουλάχιστον, ως τώρα, κατακτήσαμε το προνόμιο να έχουμε δει ήδη τρία ντέρμπι, για τα οποία μπορούμε να μιλάμε την επόμενη μέρα ποδοσφαιρικά και μόνο.
Τα νέα, αθώα πανό που ανεβάζουν στα ελληνικά γήπεδα, είναι κι αυτός ένας δείκτης ότι πάμε μπροστά. Δες τα εδώ.
Αν τώρα στο μέλλον, βρεθεί ο τρόπος να γιατρέψουμε και άλλες πληγές του ελληνικού αθλητισμού, αν επανέλθει το ιδιώνυμο για παράδειγμα και όποιος συλλαμβάνεται να παρανομεί εντός γηπέδου, στις εξέδρες ή έξω από τη γήπεδο να πηγαίνει στη μπουζού για συγκεκριμένο χρόνο χωρίς αναστολή και άλλα τέτοια ή αν υπάρξει ένα συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο που να μιλάει σταράτα και ξεκάθαρα για όλα αυτά που λερώνουν και πληγώνουν τα ελληνικά γήπεδα (σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, χάντμπολ, πόλο, σε αγώνες αντρών, γυναικών, παίδων, κορασίδων, παντού), τότε θα το ξανακουβεντιάσουμε.
Μέχρι τότε, κρατάμε τα θετικά. Και σταυρώνουμε τα δάχτυλά μας να συνεχιστεί έτσι το έργο. Διότι καλό είναι να σιχτιρίζουμε, να καταδικάζουμε, να αηδιάζουμε και να στηλιτεύουμε όποτε γίνεται κάτι στραβό. Καλό όμως είναι επίσης να βλέπουμε κάτι καλό και να το υπογραμμίζουμε με Stabilo, να το κρατάμε γερά, να πατάμε πάνω του και να πηγαίνουμε παρακάτω. Μπας «και γίνουμε Ευρώπη» μια μέρα των ημερών. Μπας και το πάρουμε απόφαση να πάρουμε κάποια στιγμή τα παιδιά μας στο γήπεδο σε ένα ντέρμπι, όπως μας πήγαν κάποτε κι εμάς οι πατεράδες και οι θείοι μας.
