Πάει, τέλεψε κι αυτό το ντέρμπι... Μεγάλος νικητής ο Ολυμπιακός, στην αναζήτηση του «τις πταίει» ο Παναθηναϊκός. Κι όπως συμβαίνει σε κάθε ποδοσφαιρικά προηγμένη χώρα, έτσι και στην περίπτωσή μας τα ΜΜΕ από χθες το βράδυ πολύ περισσότερο εστιάζουν στα όσα ακολούθησαν την βαριά ήττα και την επίσκεψη οπαδών του ΠΑΟ στο προπονητικό προκειμένου να ανταλλάξουν πεντέξ κουβέντες με παίκτες, πρόεδρο και προπονητή, παρά με τα όσα έλαβαν χώρα στον γρασίδι του «Γ. Καραϊσκάκης». Αστεία πράγματα.
Όσο συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, άλλο τόσο και οι ελληνικές ομάδες στις οπαδικές βίζιτες και στα λεκτικά μανουριάσματα, θα μου πείτε. Γενικά, το δόγμα «στις χαρές και στις λύπες μαζί» που σε άλλες χώρες εκφράζεται κατά καιρούς με τους πλέον ευφάνταστους τρόπους, στη χώρα μας δεν... πολυπαίζει. Βλέπετε, η ανάγκη για άμεση εκτόνωση, η λογική του «λύση θέλω, τώρα τη θέλω», η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων, το κυνήγι μαγισσών (και ενίοτε παικτών), είναι μια μανιέρα που κρατάει χρόνια στον ελληνικό αθλητισμό και δη στο ποδόσφαιρο, το οποίο - όπως και να το κάνουμε - είναι ένα άθλημα θερμόαιμο που αποτελεί καλό αγωγό για συγκρουσιακές αντιδράσεις.
Ντου με την πρώτη ευκαιρία
Από τις μακρινές εποχές όπου τα ζαχαροπλαστεία κοντά στο προπονητήριο του Ολυμπιακού στο Ρέντη έκαναν χρυσές δουλειές με τους ανάρπαστους κορνέδες, έως τα χθεσινά με τους οπαδούς του Τριφυλλιού που περίμεναν με άγριες διαθέσεις στο Κορωπί, η Ελλάδα έχει αποδείξει πως διαθέτει μια μακρά παράδοση στην ισοπέδωση και στο εύκολο ξεθώριασμα της οπαδικής αφοσίωσης, με τα διάφορα σκηνικά από επισκέψεις έξω από αποδυτήρια και προπονητικά κέντρα μετά από... στραβές, να δίνουν και να παίρνουν.
Άλλα καταγεγραμμένα σε κάμερες κι άλλα όχι, ένα μίνι flashback σε ορισμένα από τα πρώτα θα μας κάνει να νοσταλγήσουμε τις εικόνες από το φετινό EURO. Εκείνες με τους θεότρελους Ιρλανδούς να δίνουν ρεσιτάλ πραγματικής αφοσίωσης ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Έχουμε και λέμε:
Η αλήθεια είναι πως συνήθως οι οπαδοί δεν χρειάζεται να «τραβηχτούν» μέχρι το προπονητικό κέντρο, μιας και μπορούν να τους τα πουν ένα χεράκι έξω ακριβώς από το γήπεδο.
Ποιος δεν θυμάται τον εξάψαλμο στον Μπαρτζώκα και τους παίκτες του Ολυμπιακού που τον Οκτώβριο του 2014 έχασαν το ματς Κυπέλλου από τα... πιτσιρίκια του Παναθηναϊκού;
Μετά τον Σαλπιγγίδη, μπορούμε να πούμε πως οι οπαδοί του ΠΑΟΚ έτρεφαν πολύ μεγάλη εκτίμηση και προς το πρόσωπο του Δώνη
Μια μεγάλη οικογένεια και η ΑΕΚ
Το αυτό ισχύει και για τους έτερους κιτρινόμαυρους, εκείνους του Βορρά
Δεν ξεπλένουμε βέβαια τα όσα συμβαίνουν στο εξωτερικό και προφανώς δεν λέμε πως το γιουχάισμα είναι κάθαρα ελληνική πατέντα. Ρίξτε, για παράδειγμα, μια ματιά και στα ενδότερα συλλόγων όπως μιας κάποιας Ρεάλ Μαδρίτης για να καταλάβετε...
Κι όλα αυτά όταν η κοινή γηπεδική εμπειρία αλλά και η στοιχειοθετημένη θέση ψυχολόγων έχει αποδείξει πως οι ήττες μιας ομάδας αλλά και οι συνεχείς απογοητεύσεις είναι ικανές να προσφέρουν τον ίδιο βαθμό συσπείρωσης που επιτυγχάνεται μέσα από τις νίκες και τις επιτυχίες.
«Μέσα από τις αποτυχίες χτίζεται η ταυτότητα των φιλάθλων και σφυρηλατείται το δέσιμό τους τόσο με την ομάδα όσο και με τους υπόλοιπους υποστηρικτές», υπερθεματίζει η Martha Newson, υπεύθυνη σχετικής έρευνας από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Μήπως, λοιπόν, να το ξανασκεφτούμε την επόμενη φορά που θα εν βρασμώ θα αποφασίσουμε να... «κατέβουμε για κράξιμο»;
