Η Βέτα Μπετίνη δεν είναι πια μαζί μας. Κίνησε για την απάνω μεριά. Για τον παράδεισο. Ή όπως αλλιώς λέγεται το μέρος που πηγαίνουν οι ψυχές σαν της Βέτας. Τα «κορίτσια της συγγνώμης», όπως έλεγαν οι Κατσιμιχαίοι. Με αυτούς που η Βέτα, μας χάρισε μια μοναδική στιγμή ευαισθησίας, μας έδειξε μια πλευρά της που οι πολλοί δεν ξέραμε και ίσως κάποιοι δεν ξέρουν ακόμα… Όταν παίρνεις ένα κομμάτι χαρτί και γράφεις
«Μπαίνω μες στη σκιά,
με τυφλώνει το φως,
μ’ αρρωσταίνουν οι λέξεις
Έχω βαρεθεί
Δε θέλω να εξηγώ
Πρέπει εσύ να διαλέξεις»….
… δεν μπορεί παρά να είσαι ένας καλός άνθρωπος. Ένας ευαίσθητος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που έχει τραβήξει ζόρι… Και η Βέτα είχε τραβήξει σίγουρα ζόρια. Πολλά και μεγάλα. Γιατί ο κόσμος είναι σκληρός. Όλοι είμαστε σκληροί. Κι όσο πιο ευαίσθητος είναι ο άλλος, όσο πιο εύκολος στο να στοχοποιηθεί τόσο περισσότερο τον «πατάμε» στο λαιμό. Ηθελημένα ή άθελα μας. Από συνήθεια, από κακία ή για… πλάκα. Πλάκα δεν είναι όταν βλέπεις έναν άνθρωπο με κιλά όπως η Βέτα να πεις «ρε τη χοντρέλα»… Όταν βλέπεις κάποιον μαύρο να πεις «ρε τον σκυλάραπα». Όταν βλέπεις κάποιον με μεγάλα αυτιά να πεις «ρε τον αυτιάγκουρα». Κι όταν βλέπεις κάποιον άστεγο να πεις «ρε τον βρωμιάρη»…
Η Βέτα όλο αυτό το έκανε πότε στίχους και πότε σκηνές από ταινία. Όπως αυτή με τον Στάθη Ψάλτη, που όποτε τη βλέπεις, γελάς με την ψυχή σου! Κι ας αγνοείς ή ας είχες μαυρίσει την ψυχή της Βέτας… Της κάθε Βέτας…
Βέτα, τώρα που πήρες τον δρόμο για εκεί πάνω, θαρρώ πως ησύχασες από όλους εμάς… Αν με ακούς, θέλω να σου ζητήσω μια συγγνώμη… Γιατί κι εγώ βλέποντας τις ταινίες σε είπα «χοντρή»… Συγγνώμη Βέτα… Δεν θα εξηγείς πια… Δεν χρειάζεται… Μας τα έλεγες από τότε… Με τον Χάρη και τον Πάνο. Με το «Μην γυρίσεις»…. Καλό δρόμο, Βέτα…
