Από την πρώτη στιγμή που ο Αλέξανδρος Ραγκαβής ανέλαβε γραμματέας της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, αντιλήφθηκε το σισύφειο έργο που θα έπρεπε να φέρουν εις πέρας οι μελλοντικοί διπλωμάτες της χώρας. Οι απαντήσεις που πήρε το 1842 για την επιστροφή των Γλυπτών, μεταξύ άλλων περιλάμβαναν και την ανησυχία των λόρδων της εποχής, για το τι θα απογίνουν τα Γλυπτά σε μια χώρα που στερείται χώρους φύλαξης. Αυτός ήταν και ο λόγος που μέχρι και το 1844, ως καθηγητής αρχαιολογίας στο Οθώνειο Πανεπιστήμιο (σ.σ.: η πρώτη ονομασία του Καποδιστριακού), έγραφε εγχειρίδια για την κλασσική τέχνη όπου πολλά από αυτά μεταφράστηκαν στα αγγλικά.
Παρότι η πιο ουσιαστική μάχη δόθηκε με την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη -και ειδικά με την ομιλία της στην UNESCO- η θέση του Αλέξανδρου Ραγκαβή είναι ύψιστης σημασίας για τον απλούστατο λόγο. Ότι ο πολιτικός, καθηγητής και αρχαιολόγος, ουδέποτε έθιξε θέμα δανεισμού των Γλυπτών. Η επίσημη θέση του ήταν ανέκαθεν η πλήρης επιστροφή και αυτή η ακριβώς η παρακαταθήκη είναι που πρέπει να θυμούνται οι κυβερνήσεις, οι τωρινές και του μέλλοντος. Μια αποδοχή δανεισμού, καταργεί αυτομάτως το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Πώς κάτι θεωρείται δικό σου, όταν αποδέχεσαι να το δανειστείς;
O Andrew Norman Wilson με το τελευταίο του άρθρο στους Times, επιτίθεται στους πάντες και τα πάντα σχετικά με τα Γλυπτά – τα οποία επιμένει να αποκαλεί μάρμαρα. Μπορεί να είναι εξαιρετικός συγγραφέας και δημοσιογράφος, αλλά δυστυχώς για εκείνον όλες του οι θέσεις είναι λάθος. Η πρώτη είναι ότι περισσότεροι θα δουν τα Γλυπτά στο Βρετανικό Μουσείο παρά στην Ελλάδα. Ακόμη και αν το Βρετανικό Μουσείο έχει κάθε λόγο να δηλώνει ξακουστό, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης μιας και το Μουσείο της Ακρόπολης είναι ουσιαστικά το «σπίτι» της Ελλάδας της κλασσικής εποχής. Δεν υπάρχει πλέον Ερέχθειο για να βάλουμε τις Καρυάτιδες και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν πολύ και καλά και οι άνθρωποι του Βρετανικού Μουσείου. Επίσης αυτή η θέση-καραμέλα που επιμένουν να τονίζουν οι Βρετανοί σχετικά με την εποχή, την Τουρκοκρατία και την θέση των Ελλήνων της εποχής, έχει πλέον κουράσει. Κάθε άνθρωπος με βασικές γνώσεις ιστορίας, θα πρέπει τουλάχιστον να αντιλαμβάνεται το ιστορικό πλαίσιο της εποχής, όπου ανάμεσα σε αυτή την «εμπορική» συναλλαγή των Άγγλων με τους Τούρκους, οι Έλληνες δεν είχαν καν λόγο, πόσο μάλλον δεν ήταν καν ανεξάρτητη χώρα.
Είναι θετικό ότι ανοίγουν συζητήσεις σχετικά με τα Γλυπτά, αλλά όροι όπως «μακροχρόνιος δανεισμός» δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κίνηση μάρκετινγκ. Όσες δικαιολογίες και να θέλει να σκαρφιστεί το Βρετανικό Μουσείο, το «δανεισμός» είναι το μοναδικό που δεν πρέπει να επικρατήσει σαν όρος. Οι συζητήσεις δεν μπορούν να είναι κοντά όπως αναφέρουν ένα σωρό media του εξωτερικού, για τον απλούστατο λόγο ότι η βάση των συζητήσεων έχει ξεκινήσει λανθασμένα. Ειλικρινά, ποιος ο λόγος να φιλοξενηθούν τα Γλυπτά για ένα χρονικό διάστημα στο Μουσείο της Ακρόπολης, όταν αυτό θα έχει ημερομηνία λήξης.
Η αδιαπραγμάτευτη θέση της Ελλάδας σε αυτό το θέμα, είναι ιστορική θέση. Και έτσι πρέπει να διατηρηθεί. Αυτό που ποτέ δεν κατάφεραν να καταλάβουν οι Άγγλοι, ή δεν θέλησαν να καταλάβουν, είναι πως για την Ελλάδα τα Γλυπτά δεν ήταν ποτέ άλλο ένα έκθεμα. Ήταν κομμάτι της ταυτότητας της και δη της ίδιας της Αθήνας.
Ας κλείσουμε με αυτό το σατιρικό, αλλά εξαιρετικό επεισόδιο από το Last Week Tonight του John Oliver, που είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
