Μόνο ο λαός σώζει τον λαό. Όχι δε διαβάζεις την ηλεκτρονική έντυπη μορφή του Ριζοσπάστη, ούτε ετοιμάζομαι να κατέβω σε πορεία για το δοκιμαζόμενο λαό της Ισπανίας. Εξάλλου οι ίδιοι γνωρίζουν καλύτερα τι πρέπει να κάνουν. Η βιβλική καταστροφή στη Βαλένθια άφησε πίσω της 213 νεκρούς (χωρίς να υπολογίζουμε τους χιλιάδες αγνοούμενους) και σύμφωνα με τις αρχές πρόκειται για τη χειρότερη φυσική καταστροφή της πρόσφατης ιστορίας της χώρας. Καλά όχι ότι περιμέναμε τις ισπανικές αρχές για να το διαπιστώσουμε, απλώς έρχεται ως επιβεβαίωσης του μεγέθους της καταστροφής.
Κάτω από τη λάσπη θάφτηκαν άνθρωποι, περιουσίες, διαλύθηκαν οικογένειες, καταστράφηκαν όνειρα και αναμνήσεις. Το τι έφταιξε θα το βρουν οι αρμόδιοι. Τουλάχιστον, στη χώρα της ιβηρικής χερσονήσου, δε δείχνουν με το δάχτυλο τον λαό, όπως συμβαίνει σε κάθε φυσική (και όχι μόνο) καταστροφή στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου. Μέσα σε όλο αυτό το πένθος και την αδιαφορία από την Πολιτεία που νίπτει τας χείρας της μέσα σε λάσπη και αίμα, τη λύση έδωσε πάλι ο λαός.
Χιλιάδες εθελοντές με τσάπες, σκούπες και φαράσια για να δώσουν ξανά ζωή στην περιοχή Παιπόρτα της Βαλένθια. Εθελοντές από Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Βασκονία, από κάθε μέρος της Ισπανίας δίνουν το απόλυτο παράδειγμα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Και όχι μόνο αλληλεγγύης αλλά και αντίδρασης. Η λάσπη και τα “γαλλικά” που πέταξαν στον βασιλιά Φίλιππο Στ΄, τη βασίλισσα Λετίθια και τον πρωθυπουργό Πέδρο Σάντσεθ είναι και λάσπη στα μούτρα της ελληνικής κοινωνίας.
Η Μαρία Καρυστιανού, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος και η “χαλαρή ψήφος”
Μίας ελληνικής κοινωνίας που σε κάθε φυσική καταστροφή, όπως την αντίστοιχη στη Θεσσαλία, ή και όχι σε φυσική καταστροφή, όπως το έγκλημα των Τεμπών, επιβραβεύει την Πολιτεία. Δίνει ψήφο εμπιστοσύνης και θέση ευθύνης στους ίδιους ανθρώπους που την οδήγησαν στον θάνατο, στην απόγνωση, στην εξαθλίωση. Ξανά και ξανά. Ο ελληνικός λαός οφείλει να παραδειγματιστεί από το παρελθόν του και να επιστρέψει στις ρίζες του. Οφείλει να παραδειγματιστεί από λαούς που σηκώνουν το κεφάλι και ξεθάβουν λίγη αξιοπρέπεια, απαιτώντας τα απολύτως απαραίτητα. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Στην κυριολεξία.
