«Άσε με ρε μαμά που θα σε πάρω και τηλέφωνο» ή «ναι, ναι θα πάρω» και τελικά δεν πήρες ποτέ. Σου θυμίζουν κάτι; Είναι οι ατάκες εκείνες που στο μυαλό μας τις είχαμε κατατάξει στην κατηγορία «πρήξιμο» από τους γονείς μας κάθε φορά που ήθελαν -και θέλουν- να σιγουρευτούν ότι φτάσαμε στον προορισμό μας ύστερα από ένα ταξίδι ή μια νύχτα που γυρίσαμε αργά το βράδυ στο σπίτι.
Τέμπη: Ας ακούσουμε όλοι τη φωνή της τραγικής μάνας που έχασε το παιδί της
Ίσως να φταίει το ότι κάποιοι ακόμα δεν έχουμε γίνει οι ίδιοι γονείς για να ξέρουμε το ότι η ερώτηση στο «πάρε με να μου πεις αν έφτασες» της μητέρας μας δεν θα βγει με παράπονο, αλλά με ένα συναίσθημα του στιλ «εννοείται μαμά θα σε πάρω».
Και ύστερα ήρθε η 28η Φεβρουαρίου
Εδώ και ένα ακριβώς χρόνο η παραπάνω φράση έγινε σύνθημα για ολόκληρη την Ελλάδα, σαν ένα μάθημα για όλους μας. Δυστυχώς, όμως, δεν ήρθε χωρίς τίμημα αλλά κόστισε άδικα τη ζωή σε δεκάδες νέους ανθρώπους και θα στοιχειώνουν όλους όσους επέζησαν αλλά και τους γονείς, συγγενείς και φίλους που έμειναν πίσω για να θρηνήσουν μετά την τραγωδία στα Τέμπη. Μαζί με αυτούς άφησε μια μεγάλη πληγή σε κάθε συμπολίτη μας που δύσκολα θα επουλωθεί.
Μέσα από τις τραγωδίες, όμως, καμιά φορά γεννιούνται καταστάσεις με μεγαλύτερη υπόσταση και αξία, ακριβώς γιατί περιτριγυρίζονται από πόνο και νόημα. Στην περίπτωση της τραγωδίας στα Τέμπη, αυτή η κατάσταση ήταν αυτό το «Πάρε με» ή «Στείλε ότι έφτασες», μια φράση που έχουμε ακούσει άπειρες φορές από τους αγαπημένους μας, αλλά μέχρι να φτάσει η 28η Φεβρουαρίου δεν είχαμε καταλάβει ποτέ τη δύναμή της.
"Στείλε όταν φτάσεις..."
— Areti Athanasiou (@AretiAthanasiu) March 2, 2023
Δεν έφτασε.
Δεν έστειλε...
Γυμνάσιο Πύλου. pic.twitter.com/mz8kcaVWVv
Μπροστά στον πόνο της απώλειας όλα μοιάζουν μάταια, ειδικά όταν πρόκειται για τον γονιό που δεν θα ξαναδεί το ίδιο του το παιδί, εξαιτίας ενός ντόμινο λαθών που ακόμα και σήμερα δεν έχουμε μάθει ποιος φταίει, ποιος θα την πληρώσει και αν τελικά η δικαιοσύνη θα αποδειχτεί αμερόληπτη.
Τα posts των επωνύμων για την τραγωδία στα Τέμπη
Προσοχή όμως, δεν έχει να κάνει με την κλασική ατάκα που έχουμε ακούσει ουκ ολίγες φορές από τα στόματα των πολιτικών, ότι τα «θύματα δεν “έφυγαν” άδικα» απλά και μόνο γιατί μας έκαναν να ευαισθητοποιηθούμε παραπάνω για την συγκεκριμένη ατάκα. Διότι όσοι ήταν σε εκείνο το μοιραίο τρένο «έφυγαν» πιο άδικα από τις περισσότερες τραγωδίες που έχουμε ακούσει μέχρι σήμερα.
Για αυτό και η φράση αυτή θα μας στοιχειώνει, όσα χρόνια και αν περάσουν. Διότι κάθε φορά που ακούς το περιβόητο, «πάρε με όταν φτάσεις» δεν σκέφτεσαι μονάχα την υποχρέωση να δώσεις «αναφορά», αλλά τον πόνο πολλών χαμένων ψυχών και ταυτόχρονα εκείνων που δεν θα μπορέσουν να το ξαναπούν στα αγαπημένα τους πρόσωπα που ήταν μέσα στο μοιραίο τρένο των Τεμπών.
