Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει ότι βλέπεις τη ζωή σου σε φιλμ λίγο πριν «αποχαιρετήσεις» τον μάταιο τούτο κόσμο, εγώ ξέρω ότι μια τέτοια στιγμή με έκανε να καταλάβω ότι μια ματιά στις αναμνήσεις ήταν το «όπλο» για να ξεφύγω από το αδιέξοδο της μοναξιάς και της μιζέριας μου. Μιλάω για τις δύσκολες εκείνες στιγμές που ένιωσα ότι «δεν κάνω», πως «είμαι μόνος» ή ότι «δεν λειτουργώ με τίποτα». Η στιγμή εκείνη της ζωής μου, που με βοήθησε να καταλάβω ότι υπήρχε ένα ζιζάνιο στις σκέψεις μου, το οποίο με έκανε να αμφιβάλω για αυτό που είμαι, και όχι όλα τα παραπάνω. Όχι οι γύρω μου, εγώ ο ίδιος.
Tι λέει το Χάρβαρντ για την μοναξιά;
Κάλεσα τον «προστάτη»
Όχι, δεν μιλάω για τον προστάτη που έχω στον οργανισμό μου, το αναφέρω διότι μου θύμισε αρκετά εκείνες τις στιγμές που ο Χάρι Πότερ καλούσε τον προστάτη του προκειμένου να ξεφύγει από ένα κακό τέρας (σ.σ. τον παράφρονα). Και ποιο ήταν το όπλο του για να δημιουργήσει έναν ισχυρό προστάτη; Οι πιο δυνατές του αναμνήσεις.
Δεν νομίζω ότι το έκανα λόγω του μικρού μάγου, αλλά το αναφέρω περισσότερο για να έχεις μια εικόνα του τι συνέβαινε και πως το χρησιμοποίησα υπέρ μου. Διότι όταν είχα βρεθεί σε ένα αντίστοιχο, ψυχολογικό αδιέξοδο, ένα σημείο που με είχε παρατήσει το ταίρι μου και ξαφνικά είδα όλο τον κόσμο μου να καταρρέει, την ώρα που παράλληλα δεν ήμουν καθόλου ευχαριστημένος σε επαγγελματικό επίπεδο, έπεσα σε αυτή την λούμπα της εσωτερικής αμφισβήτησης. Ότι δεν κάνω για τίποτα.
Έβλεπα το πρόσωπό της σε φωτογραφίες στο Instagram και με έζωναν τα «φίδια», δεν ήθελα ένα αύριο χωρίς αυτήν. Για την ακρίβεια, όμως, ένιωθα ότι δεν θα ξαναδημιουργούσα δυνατές στιγμές όπως είχα κάνει μαζί της.
Ανδρική μοναξιά: Η σιωπηλή επιδημία και η ωρολογιακή βόμβα της
Και κάπου εκεί το έπιασα
Αναρωτήθηκα αν όντως ισχύει αυτό. Αν όντως είμαι καλός αρκετά για να δημιουργήσω στο μέλλον νέες εικόνες, και -εικονικά- έστρεψα το μυαλό μου στο παρελθόν, ακούγοντας μουσικούλα. Με απόλυτη ηρεμία και την καρδιά να χτυπάει όλο και πιο ήσυχα, έκανα αυτό το ταξίδι στο παρελθόν και μου ήρθαν οι εικόνες.
Εκείνες που ήταν κλειδωμένες μπροστά στην μαυρίλα εκείνων των ημερών αλλά μου χτυπούσαν την πόρτα για να με «σώσουν». Είδα μέσα χαμόγελα, είδα αγκαλιές, στιγμές χαβαλέ, πολύ χαβαλέ, φιλιά πολλά, στιγμές με φίλους, στιγμές με γυναίκες, δυνατά συναισθήματα που με οδήγησαν μπροστά σε αναμνήσεις που ήταν όντως πολύ δυνατές. Στιγμές που δεν ήταν φτιαχτές, που από την στιγμή που της είχα προκαλέσει στο παρελθόν, σίγουρα μπορούσα να δημιουργήσω αντίστοιχα καινούργιες. Ή και καλύτερες από τις προηγούμενες.
Εκεί που ένιωθα έναν κόμπο να μου πιέζει τον λαιμό, ξάφνου σαν τον Jake στο Never Back Down, όλες μου οι αναμνήσεις μου έστειλαν νοκ άουτ το συναίσθημα της αμφιβολίας και με έβαλαν ξανά στην μάχη της καθημερινότητας.
Ένα μεγάλο χαμόγελο πήγαζε από μέσα μου, γιατί ήξερα ότι όσο έχω τις αναμνήσεις μου, δεν θα είμαι ποτέ μόνος. Δεν θα αμφιβάλω ποτέ για το ποιος είμαι.
Και όταν θα βυθίζομαι ξανά στην άβυσσο της αμφιβολίας, θα ανατρέχω στο παρελθόν για να θυμάμαι και να ξεπερνάω τα εμπόδια. Έχουν δίκιο όσοι λένε ότι δεν πρέπει να μένεις στο παρελθόν, γιατί η ζωή συνεχίζεται, ωστόσο χωρίς αυτό δεν υπάρχει βάση προς το μέλλον.
Σε μένα έπιασε, γιατί όχι και σε σένα.
