“Αν δεν υπάρχει φωτογραφία ή βίντεο είναι σα να μη συνέβη ποτέ”. Αυτό το χιλιοειπωμένο και χαριτωμένο κλισέ που έχει παίξει ως επιχείρημα σε κάθε συνομιλία, αποτελεί μία σκληρή πραγματικότητα. Μία σκληρή πραγματικότητα όπου όταν τα media αποφασίζουν να κλείσουν την κάμερα και να στρέψουν αλλού το βλέμμα, η πλειοψηφία του κοινού σταματάει να ασχολείται. Όλοι έχουμε τις ζωές μας αλλά το πώς κατευθύνονται από τα ΜΜΕ είναι κάτι που δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους.

Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πόλεμος στη Γάζα. Η άνανδρη και καταδικαστέα τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ ήταν το χαστούκι για να βγουν τα μαχαίρια από την πλευρά του Ισραήλ. Η απαραίτητη αφορμή ώστε να συνεχίσουν την επεκτατική πολιτική τους και βούτυρο στο ψωμί τους ώστε να συνεχιστεί η γενοκτονία των Παλαιστινίων. Διότι αυτό συμβαίνει εκεί κάτω. Μία συνεχιζόμενη γενοκτονία μέχρι να πάψουν οι Παλαιστίνιοι να έχουν τη δική τους πατρίδα. Αυτός είναι και ο λόγος που η 29η Νοεμβρίου έχει κατοχυρωθεί ως Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό.

Σωτήρης Σκουλούδης: “Η στιγμή που άκουσα τη ρουκέτα να σκάει δίπλα μου”

Να μη γίνουν οι Παλαιστίνιοι οι σύγχρονοι Πόντιοι

Πριν σχεδόν 100 χρόνια είχαμε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους. Σφαγές, εκτοπισμοί, βασανιστήρια, πείνα, πορείες θανάτου στην έρημο και συχνότατα οι εν ψυχρώ δολοφονίες ή εκτελέσεις. Ο αριθμός των θυμάτων έχει υπολογιστεί από έναν Πόντιο μελετητή σε 353.000, αριθμός που υιοθετείται και από τις περισσότερες ξένες πηγές και ποντιακές οργανώσεις και αναφέρεται σε επίσημες εκδηλώσεις. Οι Πόντιοι στο σήμερα δεν έχουν τη δική τους γη, μία δυσάρεστη εξέλιξη που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούνται και οι Παλαιστίνιοι. Αν συνεχιστεί το έγκλημα κατά της Παλαιστίνης, οι Παλαιστίνιοι θα βρίσκονται σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη αλλά χωρίς τη δική τους πατρίδα. 

Ο νομπελίστας Ζοσέ Σαραμάγκου το είχε αποτυπώσει με τον πιο σωστό τρόπο. “Το να διαβάζεις για τα όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη μέσα από τα ποιήματα του Μαχμούντ Νταρουίς είναι σαν ένα ημερολόγιο όπου μπορείς να ακολουθήσεις βήμα με βήμα, δάκρυ το δάκρυ, τα δεινά  – μα και τις βαθιές, αν και σπάνιες, στιγμές χαράς – ενός λαού που έχει υποφέρει μαρτύρια εξήντα χρόνια τώρα χωρίς κανένα τέλος ακόμη στον ορίζοντα.  Το να διαβάζεις τον Μαχμούντ Νταρουίς, πέραν της αξέχαστης αισθητικής εμπειρίας, είναι σαν να ξεκινάς μια πορεία σε μια Via Dolorosa κατα μήκος κατεστραμμένων δρόμων ατίμωσης και αδικίας, εν τω μέσω μιας Παλαιστινιακής γής που έχει υποφέρει άγρια στα χέρια των Ισραηλινών”.

Δεν μπορούν να έχουν όλοι άδικο και μόνο το Ισραήλ δίκιο. Η φωνή των Παλαιστινίων πρέπει να ακουστεί. Πρέπει επιτέλους να αποκτήσουν τη δική τους πατρίδα και να οριοθετηθούν τα σύνορα χωρίς καμία καταπάτηση. Είναι δίκαιο, είναι ανθρώπινο, είναι η μόνη λύση ώστε να υπάρξει επιτέλους ηρεμια. Όλοι θα κερδίσουμε από αυτήν την ιστορία. Ας μη σωπάσουμε.

“Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις

Σε αυτή τη γη, την κόρη της γης

τη μάνα όλων των ξεκινημάτων

τη μάνα όλων των τελειωμών

Τη λέγαν Παλαιστίνη

Παλαιστίνη τη λένε ακόμα

Αγαπημένη μου, μου δόθηκε

μου δόθηκε η ζωή γιατί σε αγαπώ”

Απόσπασμα από ποίημα του κορυφαίου ποιητή της Παλαιστίνης, Μαχμούντ Νταρουίς