Στιγμιαία παράκρουση. Αυτή είναι η μόνη αντίδραση που έχει απομείνει σε μία κοινωνία που έρχεται αντιμέτωπη με τη ζοφερή πραγματικότητα. Μία κοινωνία που την έχει περιβάλλει η αναλγησία, μία κοινωνία που αδυνατεί να αντιδράσει, που πλέον δεν ελπίζει σε καμία αλλαγή. Ενεργεί σπασμωδικά σε ειδήσεις που θα έπρεπε να τη φέρουν προ τερματικών αντιδράσεων. Όπως συνέβη με την περίπτωση της δολοφονίας του Αντώνη. Τον 36χρονο που τον έσπρωξαν από τον καταπέλτη σε μία ακόμη στυγνή δολοφονία. Οι ξεπλυματίες έπιασαν δουλειά. Τον κατηγόρησαν πως δεν είχε εισιτήριο (λες και είναι λόγος για να πετάξεις άνθρωπο στη θάλασσα), προσπάθησαν να τον «λερώσουν», προσπάθησαν να βγάλουν λάδι το πλήρωμα του πλοίου.
Ευτυχώς που υπήρξαν τα βίντεο – ντοκουμέντο και όλοι είδαμε την αλήθεια. Την αλήθεια που αρκετοί από εμάς φοβόμαστε να παραδεχτούμε. Τον 36χρονο Αντώνη τον πέταξαν στη θάλασσα γιατί είχε νοητική υστέρηση. Εξάλλου το παραδέχτηκε ο ύπαρχος σε ηχητικά που έχουν δει το φως της δημοσιότητας: «Ήταν ένας παλαβός», ακούγεται μεταξύ άλλων. Η ζωή του Αντώνη δεν έχει την ίδια αξία για εκείνους. Τον βλέπουν όπως ο «αφέντης» που δέρνει μέχρι θανάτου το γαϊδουράκι γιατί πιστεύει ότι του ανήκει, όπως εκείνος ο νταής που θα πετάξει μία γάτα στη θάλασσα για να γελάσει με την υπανάπτυκτη παρέα του. Η κοινωνία μας ζέχνει από μισανθρωπία και η δολοφονία του Αντώνη είναι ένα έγκλημα με μισαναπηρικό κίνητρο. Ας μην κρυβόμαστε άλλο.
Τι έχει απομείνει από αυτήν την ιστορία; Μία οικογένεια που θρηνεί για ένα μέλος της, μία δίκη που εκκρεμεί και φυσικά τα ηχητικά ντοκουμέντα που αποκαλύπτουν τη φρίκη. Τι κρατάμε από τα ηχητικά; Μα φυσικά την ατάκα που ακούγεται από μέλος του πληρώματος: «Σε κανέναν κουβέντα παιδιά».
Μετά το «πάμε κι όπου βγει» και το έγκλημα των Τεμπών, βρήκαμε το νέο διαχρονικό μότο. «Σε κανέναν κουβέντα παιδιά». Και αυτό είναι πιο ταιριαστό για το πόσο ευθυνόφοβη έχει γίνει η κοινωνία μας. Το «σε κανέναν κουβέντα παιδιά» θα το ακούσεις να παίζει παντού. Θα μπορούσες να το φανταστείς σε κάθε έγκλημα. Σε κάθε αρρωστημένη κατάσταση. Σε παιδοβιαστές (ναι έχουμε και τέτοιους σε αυτόν τον τόπο και μάλιστα κυκλοφορούν ελεύθεροι παρότι ένοχοι), σε σωματέμπορους, σε απατεώνες που κάνουν κομπίνες, σε οτιδήποτε μπορεί να βάλεις το μυαλό σου. Στη χώρα της ατιμωρησίας, στη χώρα που αρέσκεται να δείχνει το πιο αβυσσαλέο πρόσωπό της στους αδύναμους, το επόμενο ηχητικό του πληρώματος της ντροπής έρχεται να συμπληρώσει το state of mind της ζωής μας: «Ένα πράγμα πάντα θα έχετε στο νου. Ποτέ δεν λέμε τι ακούμε και τι βλέπουμε».
Εξάλλου αν δεν είχαμε τα βίντεο – ντοκουμέντο, το παρακάτω απόσπασμα από την απολογία του υπάρχου θα φάνταζε ως η μοναδική αλήθεια:
«Πάτησε στο νύχι του καταπέλτη. Γλίστρησε κι αυτός κι εγώ. Εκείνος έπεσε. Ήθελα να πέσω να βοηθήσω, αλλά είχε ήδη απομακρυνθεί το πλοίο».
Πάτησε πάνω στο νύχι του καταπέλτη. Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία. Δηλαδή να κατακτήσεις, που θα έγραφε και ο ποιητής.
