Ο χουλιγκανισμός δε γεννήθηκε ξαφνικά το βράδυ της Δευτέρας στη Νέα Φιλαδέλφεια. Για να ξεκινήσει ένα τάγμα εφόδου 150 ατόμων από την Κροατία, να διασχίσει τη μισή Ελλάδα, να συγκεντρωθεί με Έλληνες ομοϊδεάτες τους, να κατέβουν στα Πευκάκια, να δολοφονήσουν τον Μιχάλη Κατσουρή και να σπάσουν ό,τι βρουν μπροστά τους από το άλσος μέχρι τη Δεκελείας, υπάρχει μία μακρά προϊστορία μίσους, θανάτων και μαυρίλας. Ο χουλιγκανισμός δε φοράει φανέλα. Τιμάει ένα συγκεκριμένο χρώμα, εκείνο του μαύρου που θυμίζει θάνατο. Ο όρος «χούλιγκαν» γεννήθηκε στο νότιο Λονδίνο στα τέλη του 19ου αιώνα για να περιγράψει τις συμμορίες που έδερναν, έκλεβαν, τραμπούκιζαν. Αυτό το δημοσιογραφικό κλισέ άρεσε στο κοινό και σήμερα χούλιγκανς θεωρούνται όλοι εκείνοι οι βίαιοι οπαδοί ή διαδηλωτές. Πολλές φορές βολεύει η σύνδεση. Οι χούλιγκανς δεν είναι οπαδοί. Δεν αγαπούν την ομάδα τους. Είναι ζόμπι. Θέλουν αίμα, θέλουν σάρκα, θέλουν θάνατο, θέλουν εξουσία. Είναι νεοναζί που καπηλεύονται το όνομα της εκάστοτε πατρίδας για να δικαιολογήσουν τις εγκληματικές τους πράξεις. Μάλιστα τα «μεγάλα κεφάλια» των χούλιγκανς το έχουν κάνει και επάγγελμα. Δημιουργούν στρατούς, απειλούν και κάνουν «νταβατζιλίκια».
Πώς λειτουργούν τα σκληρά χουλιγκάνια της Ευρώπης;
Δεν έχουν χρώμα, δεν έχουν πατρίδα, δεν έχουν τίποτα. Θα τους βρεις σε κάθε μήκος και πλάτος της Ευρώπης. Από τα Βαλκάνια στην κεντρική Ευρώπη και από εκεί επεκτείνονται στα βόρεια. Δεν είναι μόνο οι Bad Blue Boys της Ντιναμό Ζάγκρεμπ που θεωρούνται από τους σκληρότερους της γηραιάς ηπείρου και στη συντριπτική πλειονότητά τους είναι ακροδεξιοί. Είναι οι Second Sector, οι ultras της Φερεντσβάρος. Ένας στρατός από Ούγγρους χούλιγκανς εξοπλισμένος με αλυσίδες, τέιζερ και ρόπαλα του μπέιζμπολ. «Δεν εκφραζόμαστε πολιτικά μέσα στο γήπεδο, αλλά είμαστε πατριώτες και φυσικά ακροδεξιοί», έχουν δηλώσει στο παρελθόν.
Αρκεί η αγάπη σου για την ομάδα ώστε να μπεις στο κλαμπ τους; Φυσικά και όχι. Η εκπαίδευση είναι σκληρή. Ένα επίδοξο μέλος θα πρέπει να πορεύεται για καιρό μαζί με τους «παλιούς», να ακολουθεί κατά γράμμα τις οδηγίες τους, να αποδεικνύει με τη στάση του πως μπορεί να έχει την τιμή να θεωρείται μέλος του κλαμπ. Έκανες αμέσως τη σύνδεση με άλλα τάγματα εφόδου που έχει γνωρίσει η ιστορία αλλά και η χώρα μας. Ναι δε διαφέρουν καθόλου. Είπαμε τα ίδια πιστεύω έχουν και δεν αγαπάνε τίποτα. «Δεν πρέπει απλά να είσαι οπαδός της Φερεντσβάρος αλλά να ακολουθείς όλο το lifestyle ενός χούλιγκαν της ομάδας», τονίζουν τα μεγάλα κεφάλια του συνδέσμου, οι οποίοι φέρουν το «παράσημο» πως κάποτε νίκησαν στους δρόμους τους θρυλικούς οπαδούς της Μίλγουολ. Αυτό το εξτρεμιστικό κοκτέιλ στα γήπεδα της Ευρώπης θα το συναντήσεις σε πολλές χώρες. Βουλγαρία, Βέλγιο, Ελλάδα, Ιταλία, Σερβία, οπουδήποτε μπορείς να σκεφτείς. Όλοι τους εκπαιδεύονται σαν στρατιώτες και δίνουν ραντεβού θανάτου αμαυρώνοντας το αθλητικό ιδεώδες.
Ποιος συμφέρει αυτή η κατάσταση;
Τους γνωρίζουν οι αρχές; Απ’ ότι φαίνεται, ναι. Γιατί δεν υπάρχουν δράσεις ώστε να καταπολεμηθεί όλο αυτό; Ενδεχομένως κάποιους να τους συμφέρει. Η βία είναι γενικευμένη. Δεν είναι οπαδική. Η κατάσταση στην Ευρώπη θυμίζει μπαρούτι. Τα ακροδεξιά κόμματα έχουν τεράστια άνοδο στην Γηραιά Ήπειρο. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Όλη αυτή η στροφή στην ακροδεξιά μπορεί να τρομάζει αλλά σημάδια των καιρών και μία κατάσταση η οποία έχει «δουλευτεί» χρόνια. Οι κοινωνίες βρίσκονται στο περιθώριο, η Δημοκρατία έχει «τσαλακωθεί» από τις ολιγαρχίες που κάνουν αίσχη στο όνομά της, και η αμάθεια οδηγεί τον κόσμο στην αγκαλιά του Άδη. Το να ξεσπάει ο κόσμος και η βία να παρεμένει στο «χωράφι» του αθλητισμού βολεύει γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα ψάξει αλλού να ξεσπάσει για τα όσα βιώνει.
Ο χουλιγκανισμός και η ακροδεξιά είναι το νέο σκιάχτρο. Όπως λέει και ο ποιητής, «τι θα κάναμε χωρίς Βαρβάρους»;
