Φτάσαμε στο σημείο να λέμε τα αυτονόητα. Φτάσαμε στο σημείο να βγαίνουμε στα κανάλια για δικαιώματα και νόμους, τα οποία δεν θα έπρεπε καν να θίγουμε γιατί θα έπρεπε ήδη να τα προστατεύει η πολιτεία. Φτάσαμε στο σημείο να γίνονται κινήσεις από πολίτες, επειδή οι τοπικές αρχές γυρνούν το κεφάλι σε καταστάσεις που θα έπρεπε να έχουν αντιμετωπιστεί, όχι τώρα, αλλά χρόνια ολόκληρα.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το Κίνημα των Πολιτών της Πάρου. Είμαι βέβαιος ότι κανένας από αυτούς τους ανθρώπους δεν είχε την όρεξη να τρέχει στο λιοπύρι για να απαιτήσει πράγματα που ανήκουν, ούτως ή άλλως, στον ίδιο τον κόσμο. Τις παραλίες. Αναγκάστηκαν να το κάνουν γιατί για άλλη μια φορά, όπως σε δεκάδες άλλα πράγματα, οι αρχές έχουν αποχή από την πραγματικότητα της καθημερινότητας. Πριν λίγα χρόνια, ένα ζευγάρι τουριστών σε γνωστό νησί των Κυκλάδων, είχε σχολιάσει για ένα υπέρογκο ποσό που είχε πληρώσει για τις ξαπλώστρες και το φαγητό. «Ο καθένας σε αυτή τη χώρα κάνει ό,τι θέλει».
Ακριβώς αυτό το φαινόμενο ζούμε εδώ και χρόνια. Ξαπλώστρες επιχειρηματιών που πιάνουν όσο χώρο θέλουν, αισχροκέρδεια, ασυδοσία. Το φαινόμενο που δημιουργήθηκε και φέτος και ανάγκασε τον κόσμο στην Πάρο και τη Σέριφο και τη Νάξο και τόσα νησιά να αντιδράσουν, είναι αυτός ο «οτινανισμός» που επικρατεί στην χώρα «που ο καθένας κάνει ό,τι θέλει». Αυτές οι διαμαρτυρίες, οι ειρηνικές διαμαρτυρίες, οι διαμαρτυρίες που δεν επικαλούνται απειλές και βία αλλά τον ίδιο το Νόμο, είναι το πρόσωπο της αντίδρασης που οφείλει να υπάρχει από κάθε Έλληνα πολίτη που αδικείται. Είναι όμως και κάτι ακόμα που τα ΜΜΕ το έχουν μεταφράσει λανθασμένα.
Διαβάζω σε αρκετά κείμενα «το κίνημα της πετσέτας». Η προσωπική άποψη είναι πως μία τέτοια φράση, υποτιμάει τον αγώνα αυτών των ανθρώπων. Ο κόσμος που παρακολουθεί τα γεγονότα οφείλει να καταλάβει αυτό εδώ. Δεν είναι πως οι ξαπλώστρες χαλάνε την αίγλη των ανθρώπων που έχουν ξεσηκωθεί. Δεν είναι πως τους έπιασε μία νοσταλγία για την άλλοτε συνήθεια της δεκαετίας του ’80 να απλώνουμε πετσέτες και ψάθες αντί για ξαπλώστρες. Το πρόβλημα τους είναι η κοροϊδία. Είναι η εκμετάλλευση της κατάστασης από επιχειρηματίες που θέλουν να οικειοποιηθούν παραπάνω από εκείνο που τους αναλογεί. Το αν θα έβαζαν ξαπλώστρες, καρέκλες ή τραπέζια, είναι κάτι άνευ σημασίας. Είναι το ίδιο φαινόμενο με εκείνο του 2008, όπου κάποτε οι ταβέρνες σε γνωστό νησί, κατέβαζαν τα τραπεζάκια στην παραλία χωρίς άδεια.
Αυτό λοιπόν που αντικρίζουμε είναι ένα αγνό Κίνημα Πολιτών. Με θέσεις, με το Νόμο παραμάσχαλα, με ουσιαστικές και σοβαρές εμφανίσεις στην τηλεόραση και τα λοιπά media και με ένα κοινό αγώνα που δεν στοχεύει στην ικανοποίηση των δικών τους συμφερόντων. Είμαστε όλοι Έλληνες αλλά για εκείνους, το νησί τους είναι ο τόπος τους. Και στον τόπο τους ο Νόμος είναι ακριβώς ίδιος με κάθε άλλη πιθαμή ελληνικής γης. Χρειάζεται να αντιμετωπιστούν με σοβαρότητα από τις Αρχές και να ακουστούν τα αιτήματα και να δοθούν λύσεις. Προσωπικά, ευχόμαστε να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους άλλοι τόσοι.
Το αν θα απλώσουμε μετά πετσέτες ή όχι είναι κάτι δευτερεύων. Αρχικά, ας επιστρέψουν οι παραλίες εκεί που ανήκουν. Στον κόσμο τους.
