«Στο φινάλε, η μέρα σου ξεκινάει καλύτερα και τελειώνει καλύτερα με έναν ωραίο πισινό». Κι ένα ωραίο χαμόγελο, θα συμπλήρωνα την ατάκα του Alexander Portnoy από το διήγημα του Phillip Roth, η οποία κρύβει μία μικρή σοφία για το πώς να αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες της καθημερινότητας. Ή καλύτερα, πώς να οχυρωθείς πριν αυτές σε αγγίξουν.
Ο Portnoy βέβαια έκανε το σχόλιο σε μία εποχή, που δεν είχες την ευκολία να δεις μία τσόντα από το κινητό σου πριν κοιμηθείς ή αφού σηκωθείς από το κρεβάτι. Και καλύτερα, γιατί αυτή θα ήταν η εύκολη λύση. Όταν όμως βρίσκεις αυτό που θες χάρη στη θεά Τύχη ή χάρη στις συγκυρίες, η νίκη είναι πιο γλυκιά.
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Δεν χρειάζεται να πω πόσο ζόρι είναι το πρωινό ξύπνημα. Ακόμη και αν έχεις κλείσει 8ωρο ύπνου, το γεγονός ότι πρέπει να βρεις την δύναμη να σηκωθείς και να ετοιμαστείς -ο καθένας μας για τον Γολγοθά του- κάνει τα πράγματα πιο ζόρικα. Δύο πράγματα μπορούν να φτιάξουν, κάπως, την ημέρα σου πριν ξεκινήσει: να βρεις έτοιμο πρωινό και να έχεις μία κοπέλα δίπλα σου, πρόθυμη να σε περιποιηθεί. Το δεύτερο δεν είναι εύκολο. Ειδικά αν δεν μένετε μαζί ή αν, ακόμα χειρότερα, είσαι εργένης. Οπότε αρκείσαι σε πρωινό από το φούρνο. Είναι το πρώτο χαμόγελο της ημέρας.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα μπινελίκια των οδηγών, στα φανάρια που όλα γίνονται κόκκινα λες και είναι συνεννοημένα να σε καθυστερήσουν και στους επικίνδυνους που πετάγονται από τα STOP, υπάρχει αυτή. Το κορίτσι της καφετέριας. Μία ελπίδα στον κυκεώνα της καθημερινότητας που σε χτυπά αλύπητα μέχρι να κάτσεις στο γραφείο και να συνειδητοποιήσεις πως είναι απλά άλλη μία μέρα και δεν μπορείς να γλιτώσεις.
Το κορίτσι της καφετέριας είναι ακόμα μία απόδειξη πως ο Θεός παίζει ζάρια με το σύμπαν. Μπορεί να πετύχεις ωραίο καφέ, αλλά όχι ωραία κοπέλα να στον σερβίρει. Ή το αντίθετο. Όμως η Λουίζα θα μπορούσε να κάνει μέχρι και ένα άθλιο νερόπλυμα φτιαγμένο από λάσπη, πόνο και εφιάλτες, να θυμίζει νέκταρ.
Ο καφές δεν είναι κακός. Για την ακρίβεια είναι αρκετά τίμιος. Αλλά δεν με νοιάζει. Γιατί η Λουίζα είναι κάτι παραπάνω από αυτό που ήλπιζε ο Alexander Portnoy. Έχει τις αναλογίες για να σου κάνει καλύτερη την ημέρα, αλλά σε συνδυασμό με το φωτεινό της πρόσωπο και την ευγένεια, κάνει την ημέρα μου λίγο καλύτερη.
Είναι αυτό που σκέφτομαι όταν μπαίνω στο αμάξι αγχωμένος από τον όγκο δουλειάς που με περιμένει. Ότι η στάση για καφέ στη Λουίζα, θα κάνει αυτό το ρημαδοπρωινό κάπως συμπαθητικό. Τα πράγματα γίνονται καλύτερα αν της ζητήσω να φτιάξει και σάντουιτς. Θα μου γυρίσει την πλάτη, θα πάει στον πάγκο που βρίσκεται πίσω από το ταμείο και θα ξεκινήσει. Και όσην ώρα θα γεμίζει την τορτίγια με βραστό κοτόπουλο, coleslaw και τυρί, τα μάτια μου θα βρίσκονται τόσο καρφωμένα πάνω της που ακόμη και ο Portnoy θα ήλπιζε να ήταν αληθινός χαρακτήρας, για να μπορούσε να δει αυτό που βλέπω εγώ.
Είμαι πάντα διακριτικός και ευγενικός. Ίσως εκτός από κάποιες φορές που φοράει κολάν και θέλω απλά να της πω «Θα πλήρωνα αυτό το νεροζούμι όσο μου πεις αρκεί να έχεις μονίμως την πλάτη γυρισμένη». Αλλά δεν το κάνω. Σκέφτομαι μόνο πόσοι έρχονται στη θέση μου καθημερινά και πόσο τρίβει τα χέρια του το αφεντικό που την προσέλαβε. Χτύπησε τζακ-ποτ και το ξέρει.
Το κορίτσι του καφέ, είναι ίσως μία από τις πιο σημαντικές στιγμές της ημέρας. Όταν φεύγω από το μαγαζί δεν την ξανασκέφτομαι. Αυτή είναι η άτυπη συμφωνία με τον εαυτό μου. Ότι η ιεροτελεστία τελειώνει με το χτύπημα της ταμειακής που ανοίγει για τα ρέστα. Και όπως κλείνει, έτσι πέφτει και η αυλαία για την συγκεκριμένη ημέρα. Άλλωστε ξέρω ότι θα ξανάρθω.
Δεν ξέρω αν με έχει δει ποτέ να την κοζάρω, αλλά ίσως να γνωρίζει και αυτή πως είναι κομμάτι της δικής της καθημερινότητας. Ίσως στο καλό σενάριο, να σκέφτεται «έλα μωρέ είναι 8 το πρωί, ας χαμογελάσουν λίγο». Μία κοπέλα που θέτει τον εαυτό της για το καλό των άλλων, είναι άξια σεβασμού, όχι καγκουριάς. Η Λουίζα είναι το ίδιο σημαντική με την πρώτη γουλιά καφεΐνης που ταξιδεύει μαζί με το αίμα μέχρι τον εγκέφαλο και την καρδιά και ανασταίνει το κορμί και τις αισθήσεις για να ξεκινήσει η μέρα για τα καλά.
Μακάρι να μπορούσε να βοηθήσει και στο μποτιλιάρισμα. Αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.
