Τρεις ημέρες εθνικού πένθους για δύο κηδείες νέων ανθρώπων που δεν πρόλαβαν να ζήσουν τη ζωή που τους άξιζε. Δύο σημαίες πάνω σε δύο φέρετρα, οι οποίες θα διπλωθούν και θα δοθούν, μία στην οικογένεια του Σμηναγού Μουλά και μία στην οικογένεια του Ανθυποσμηναγού Στεφανίδη. Αμέσως μετά τα συλλυπητήρια, τα φώτα θα σβήσουν, οι επίσημοι θα συνεχίσουν σε άλλες θεσμικές υποχρεώσεις, ο λαός θα απολαύσει τα μπάνια του. Η ζωή συνεχίζεται, αλλά όχι για όλους.
Για κάποιους ανθρώπους σταματάει βίαια, σε μια στιγμή. Σταματάει και για όσους αφήνουν πίσω τους, άθελά τους. Θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε πολλά για τους δύο ήρωες αυτές τις ημέρες του πένθους, δυστυχώς όχι όσα τους αξίζουν μετά από αυτές τις τρεις. Πέρασε κοντά ένα εξάμηνο από τον αδόκητο χαμό δύο άλλων συναδέλφων τους. Πόσοι θυμόμαστε τα ονόματά τους χωρίς να γκουγκλάρουμε; Γράφαμε τότε για τον Σμηναγό Τσιτκλακίδη και τον Υποσμηναγό Τουρούτσικα ότι έχασαν τη ζωή τους σε καιρό ειρήνης και ότι αυτό δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο τη θυσία τους από κάποιον που χάνει τη ζωή του σε καιρό πολέμου, γιατί έδωσαν τη ζωή τους για τη διατήρηση του υπέρτατου αγαθού, της ειρήνης. Θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο ακριβώς και για τους δύο αεροπόρους που πέρασαν χτες στο πάνθεον των ηρώων, αλλά για αυτούς δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Το CL-215 που έπεσε χτες στην Κάρυστο, ναι μεν ήταν ένα πυροσβεστικό αεροσκάφος που δεν έφερε κανενός είδους οπλισμό και να επιχειρούσε σε αμιγώς μη στρατιωτικής φύσης αποστολές, αλλά ήταν ένα στρατιωτικό αεροσκάφος Πολεμικής Αεροπορίας, της 355 Μοίρας Τακτικών Μεταφορών, της 112 Πτέρυγας Μάχης και με στρατιωτικό πλήρωμα που που βγήκε από την ίδια παραγωγική σχολή αξιωματικών που βγάζει και τους πιλότους των μαχητικών αεροσκαφών. Ποια ήταν η διαφορά; Ότι οι Μουλάς και Στεφανίδης ήταν τυπικά σε διατεταγμένη υπηρεσία, αλλά ουσιαστικά δρούσαν σε συνθήκες πολέμου, ενός υβριδικού πολέμου που είναι ακήρυχτος, αλλά δεν παύει να είναι πόλεμος και να αφήνει πίσω του νεκρούς.
Όσο κι αν προσπαθούμε να ζούμε τις ζωές μας σαν να μην συμβαίνει τίποτα περνώντας σε κάθε πυρκαγιά από το γνωστό τρίπτυχο οργής, θλίψης και παραίτησης, τόσο συνεχίζεται ένας πόλεμος που απειλεί την ελληνική επικράτεια και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν χάνονται μόνο ζωές, αλλά και έδαφος. Το βλέπουμε στη Ρόδο αυτές τις μέρες, δυστυχώς θα το δούμε και σε άλλα μέρη με τον αντίπαλο στρατό να είναι αόρατος σε αυτόν υβριδικό πόλεμο.
Καθόλου αόρατοι δεν είναι όσοι είναι στην πρώτη γραμμή αυτού του πολέμου. Αόρατοι είναι μόνο για όσους δεν θέλουν να τους δουν, για όσους τους βλέπουν σαν αναλώσιμους, σαν μη παραγωγικούς και σαν παράπλευρες απώλειες, τότε που ακούγαμε τέρατα επί μνημονίων. Αυτό που έχουμε ανάγκη και έχουν ανάγκη όσοι είναι στην πρώτη γραμμή είναι η ορατότητα.
Ορατότητα σημαίνει να τους δοθεί κάθε υλικοτεχνική και ηθική υποστήριξη για να κάνουν τη δουλειά τους και όχι τους ήρωες. Γιατί ήρωες είναι και ζωντανοί, όταν κάνουν ακόμα μία ρίψη νερού λίγο πριν από κάθε ηλιοβασίλεμα, όπως ήρωες είναι και οι μηχανικοί που κρατούν αξιόπλοα αεροσκάφη 30+ ετών. Η ζωή αυτών των ανθρώπων είναι η έσχατη προσφορά τους και όχι η πρώτη όπως θέλει να μας πείσει μια νέα κανονικότητα που θέλει να μας πείσει να μάθουμε να ζούμε μέσα σε ένα καθεστώς συνεχόμενων απωλειών και συνεχούς απώλειας σε ζωές, δάση και σπίτια.
Όχι ας είναι οι τελευταίοι, αλλά να είναι οι τελευταίοι, για να πιάσει τόπο η θυσία τους.
