Στις πρώτες διακοπές που κάναμε ως πιτσιρικάδες, δεν αντιμετωπίζαμε το οδικό δίκτυο με την ίδια σοβαρότητα που το κάνουμε σήμερα. Όλο αυτό το πράγμα, οι δρόμοι χωρίς φώτα, με σημεία όπου η άσφαλτος είναι καλυμμένη στα πλάγια με ξερόχορτα ή συναντάς χωματόδρομους, μας φαινόταν απλά ως κομμάτι μιας περιπέτειας. Όχι όμως και σήμερα.
Τα ελληνικά νησιά δεν είναι απλά ένας καλοκαιρινός τουριστικός προορισμός. Για εμάς είναι κάτι το στάνταρ τα καλοκαίρια, κάτι το οποίο είναι κομμάτι της καθημερινότητας των διακοπών στη χώρα. Για τους ξένους, που πλέον δεν γνωρίζουν μόνο τη Μύκονο, τη Ρόδο και την Κρήτη αλλά εξερευνούν και τα μικρότερα, τα ελληνικά νησιά έχουν στο μυαλό τους την ίδια βαρύτητα που έχουν σε εμάς εξωτικοί προορισμοί, όπως είναι οι Μαλδίβες και το Κο Σαμούι. Ακολουθούν ακόμη την τακτική του να νοικιάζουν αυτοκίνητα και μηχανάκια.
Διάβασε επίσης: Οι διακοπές πρέπει να είναι απόλαυση όχι υποχρέωση
Όμως το οδικό σύστημα στα νησιά μας, στα περισσότερα από αυτά, είναι επιεικώς απαράδεκτο. Καταλαβαίνουμε πως λειτουργεί όλο αυτό, δεν είμαστε τρελοί. Αν δεν υπάρχουν κονδύλια, δεν μπορούν να γίνουν έργα. Μου είναι αδύνατο να ξέρω πόσα χρήματα παίρνει κάθε νησί για έργα και πως κατανέμονται τα κονδύλια, αλλά ας μείνουμε στο προφανές: δεν νοιάζει κανένα. Δεν μας νοιάζει ποιος πήρε, αν πήρε, αν τα έκανε, αν του τάξανε και δεν τα πήρε, αν τα πήρε αλλά έπρεπε να τα δώσει αλλού. Αυτό που ξέρουμε, είναι ότι δεν γίνεται κάθε καλοκαίρι να σπάμε τη μάσκα και το σασμάν του αυτοκινήτου, επειδή οι δρόμοι έχουν ξεχαστεί από την εποχή του ’70.
Και δεν είναι μόνο οι δρόμοι. Είναι και οι χωματόδρομοι που κάποιοι θα είναι καθαρισμένοι, άλλοι θα είναι όπως ακριβώς τους θυμάσαι από την τελευταία φορά που επισκέφθηκες το νησί με τους γονείς σου, ενώ κάποιοι είναι στρωμένοι με…μπετόν. Πέρα από αυτά, σε αρκετά σημεία των δρόμων αρκετών νησιών με απότομες στροφές, δεν υπάρχουν ούτε φώτα, ούτε προστατευτικές μπάρες. Και όλα αυτά μάλιστα, σε περιοχές που υπάρχουν καταλύματα και πολλά από αυτά είναι τεσσάρων αστέρων. Καταλήγεις να οδηγείς με την ψυχή στο στόμα, να κάνεις εναλλαγή από μεσαία σε μεγάλα φώτα και να πηγαίνεις με 20 χιλιόμετρα για να μην γίνει κανένα σκηνικό άσχημο σαν αυτά που δείχνουν οι ειδήσεις. Και πλέον δεν υπάρχει χώρος για δικαιολογίες.
Με την αύξηση των τιμών τα δύο τελευταία χρόνια στην πλειοψηφία των ελληνικών νησιών, σε περίπτωση που κάποιοι δεν το έχουν καταλάβει, συνεπάγεται και η ασφάλεια των επισκεπτών. Εξαιρετικό κομμάτι οι παραλίες και τα ταβερνάκια, αλλά το να μπορέσεις να κυκλοφορήσεις με ασφάλεια σε ένα νησί όπου έχεις δώσει ένα σκασμό λεφτά για τα εισιτήρια και την διαμονή, η ασφάλεια εξυπακούεται. Και κακώς το λέω με αφορμή τα παραπάνω, γιατί η ασφάλεια είναι το πρωταρχικό είτε ένα μέρος έχει επισκεψιμότητα είτε δεν έχει. Σίγουρα, δεν έχουν όλα τα νησιά τα ίδια κονδύλια, αλλά οι ιθύνοντες πρέπει να αναλογιστούν πως αν θέλουν να έχουν τουρισμό και κόσμο που να μην σιχτιρίζει, θα πρέπει να ανταποκριθεί στις ανάγκες.
Τα νησιά μας είναι υπέροχα, αλλά αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Θα ήταν όμως εξαιρετικά, αν έλυναν αυτό το πρόβλημα που μας ταλαιπωρεί για πάνω από 30 χρόνια.
