Αυτά τα έκανε πριν 30 χρονιά η ΠΑΣΟΚΑΡΑ, κύριοι. Η φάση «ανασχηματισμός» είναι τόσο ΠΑΣΟΚ που κανονικά ο ίδιος ο όρος θα έπρεπε να χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο από τα μέλη της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης -άρα μπορεί να τον χρησιμοποιεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και έτσι όμως, οι ανασχηματισμοί οι σωστοί ήταν αυτοί του Ανδρέα. Αυτοί που γίνονταν δύο μήνες μετά από εκλογές (1985). Αυτοί για τους οποίους έλεγες «τους άλλαξε και τώρα η κρατική μηχανή θα φουλάρει, θα γίνει τρένο ηλεκτρομαγνητικής ανύψωσης και θα πηγαίνει με 603 χλμ/ώρα» (γιατί το ΠΑΣΟΚ θα έφερνε και τέτοια τρένα, 30 χρόνια πριν την εποχή τους). Και, τέλος πάντων, άλλη χάρη έχει ο Ρέππας να ανακοινώνει Βερέλη στο Μεταφορών και άλλη η Γεροβασίλη να ανακοινώνει Αχτσιόγλου στο Εργασίας.
Από τότε, βέβαια, μέχρι σήμερα έχουμε καταλάβει ότι οι ανασχηματισμοί ελάχιστα προσφέρουν επί της ουσίας, για να μην πούμε ότι μοιάζουν εντελώς ακατανόητοι. Θυμήσου, για παράδειγμα, το 2009 την αντικατάσταση του Γιώργου Αλογοσκούφη από τον Παπαθανασίου –μια αλλαγή που δεν έχει τίποτα ζηλέψει από την αλλαγή Γεωργιάδη-Ρέζιτς που είχε κάνει ο Μπάγεβιτς στο Ανφιλντ το 2005. Είναι μια κίνηση που απευθύνεται όχι απλώς στο πολύ στενό κομματικό ακροατήριο, αλλά στον ίδιο τον κομματικό και κυβερνητικό μηχανισμό. Ικανοποιούνται οι εσωτερικοί συσχετισμοί –that’s all. Απομακρύνονται οι γκρινιάρηδες και οι κακομούτσουνοι, προωθούνται οι πρόθυμοι και συνεργάσιμοι, ανταμείβονται αυτοί στους οποίους είμαστε υπόχρεοι. Α ναι! Και καταθέτουν oi 53 κείμενα θέσεων στην υποεπιτροπή μιας επιτροπής που οργανώνει τον προσυνεδριακό διάλογο για την ατζέντα ενός συνεδρίου. H αγαπημένη παροιμία του ΚΚΕ, που πάντα χρησιμοποιείται σε αυτές τις περιπτώσεις, «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» ταιριάζει απόλυτα.
Ας μην είμαστε όμως προκατειλημμένοι, ο χθεσινός ανασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ έχει πράγματα να προσφέρει. Ο Σταθάκης θα χαμογελά μειλίχια καθώς θα ιδιωτικοποιεί όχι μόνο τη ΔΕΗ, αλλά και τους λιγνίτες, τα κοιτάσματά τους, τα ρολόγια και ακόμα και τον Φωτόπουλο τον ίδιο. Ο Κώστας Ζουράρις θα εξηγεί στη μαθητιώσα νεολαία τι σημαίνουν τα μέζεα και θα απευθύνεται προς αυτή μιλώντας την εντελώς δικής του επινόησης «αρχαιοελληνικη» διάλεκτο, που ούτε αρχαία είναι ούτε ελληνική –αλλά σταματάμε εδώ, γιατί δεν είναι να μπλέκεις με όσους υπερασπίζονται σθεναρά την αδιατάραχτη συνέχεια της τρισχιελιετούς ελληνικής γλώσσας (είδατε τι έπαθε και ο Φίλης). Ο Ζορζ Κατρουγκάλ μετά από μια περίοδο όπου άλλαζε ανά τρίωρο πουκάμισα στις σουίτες του Χίλτον (οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές είναι στρεσογόνες και προξενούν έντονη εφίδρωση) βρέθηκε στη φυσική του θέση: υφυπουργός εξωτερικών, δηλαδή ταξίδια, συναντήσεις με αυστηρό πρωτόκολλο και δεξιώσεις σε πρεσβείες και οικείες υψηλόβαθμων διπλαματών και αξιωματούχων. Επιτέλους, η ποσέτ του θα ζήσει μέρες δόξας!
Θα μας λείψει ο Φίλης; Θα μας λείψει (για άλλους λόγους από αυτούς που μπορεί να φαντάζεται ο ίδιος). Αν κάτι μάθαμε χθές, είναι ότι ο 1,5 χρόνος είναι μέσες άκρες ο διαθέσιμος πολιτικός χρόνος που έχει προς ξόδεμα ένα πρωτοκλασάτο κυβερνητικό στέλεχος μέχρι να οδηγηθεί στο πάγκο με τους αναπληρωματικούς και πώς το τρενάκι του Πάνου Καμμένου (που καίει όχι κάρβουνο, αλλά λιβάνι που φτυαρίζει η Εκκλησία) παρασύρει για πλάκα τους ανεπιθύμητους. Θα μας λείψει και η Θεοδώρα Τζάκρη (για λόγους που φαντάζεται και η ίδια). Τέλος, ο Σταύρος Κοντονής θα λείψει στον Ολυμπιακό και την ΕΠΟ #not.
Για να μην ξεχνάμε και σε ποια εποχή ζούμε, ο χθεσινός ανασχηματισμός συνοψίζεται σε μια σύντομη φράση: «Ο Παππάς και η Βέλια να κερδάνε, και όλοι οι άλλοι να πάνε να…».
