Κάθε μέρα σαν τη σημερινή που αφορά την οικογένεια, είναι ευκαιρία να πούμε μπράβο σε όποιον κατάφερε να δημιουργήσει ακόμα ένα κύτταρο της κοινωνίας μας. Σε μια εποχή που η δημιουργία της οικογένειας είναι ένας μικρός άθλος λόγω μιας σειράς από υποκειμενικούς και αντικειμενικούς παράγοντες, είναι μια ευκαιρία να γιορτάσουμε αυτές τις μικρές-μεγάλες νίκες. Σήμερα είναι η Ημέρα του Πατέρα και για κάθε έναν εκεί έξω που τα κατάφερε, υπάρχουν δεκάδες άλλοι που τους ζηλεύουν με την καλή έννοια και θέλουν να τους μοιάσουν, όχι για αυτό που είναι, αλλά για αυτό που κατάφεραν. Κάποιοι από αυτούς θα το καταφέρουν και κάποιοι άλλοι όχι, ας ρίξουμε για λίγο το ενδιαφέρον μας σε αυτούς.
Η υπογεννητικότητα δεν είναι ένα αόριστο πρόβλημα στο οποίο πρέπει να περιοριζόμαστε σε δυσάρεστες διαπιστώσεις και να δεχόμαστε μοιρολακτρικά ότι έτσι έχει η κατάσταση και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα ή να δίνουμε μια μάχη οπισθοφυλακής. Οι νέοι άντρες εκεί έξω δεν είναι ότι δεν θέλουν να γίνουν πατεράδες, δεν μπορούν να γίνουν πατεράδες για μια σειρά από κοινωνικούς και οικονομικούς λόγους που μέχρι πριν από ελάχιστες δεκαετίες δεν υπήρχαν, άρα είναι και εντελώς αναστρέψιμοι.
Όπου κι αν βρεθείς σε μια συζήτηση μεταξύ αντρών 30-40 ετών όσοι λένε ότι δεν θέλουν να κάνουν παιδί από ιδελογική άποψη είναι ελάχιστοι. Οι περισσότεροι το θέλουν, αλλά φοβούνται, προβληματίζονται και ανησυχούν ότι με τον τρόπο ζωής και δουλειάς που έχουν ότι δεν θα γίνουν καλοί πατεράδες. Εδώ υπάρχει και μια μικρή διαφορά στην εξέλιξη της γονεϊκότητας μεταξύ των δύο φύλων. Οι γυναίκες που καταφέρνουν να συνδυάζουν τη μητρότητα με την καρίερα έχουν τη σιγουριά ότι τα κατάφεραν καλύτερα από τις προηγούμενες γενιές γυναικών, ενώ οι άντρες που συνεχίζουν να δουλεύουν αλλά νιώθουν ότι αυτά που φέρνουν στο σπίτι δεν είναι αρκετά, αισθάνονται ότι είναι χειρότεροι πατεράδες από τις προηγούμενες γενιές.
H ξεχωριστή στιγμή που όταν ένας πατέρας μαθαίνει στον γιο του να ξυρίζεται
Μπορεί να ακούμε από διάφορους δημιοσολογούντες που κάνουν εύκολη κριτική ότι οι σύγχρνοι άντρες είναι πιο μαλθακοί και πιο τεμπέληδες ή ότι βάζουν την καλοπέρασή τους πάνω από την επιθυμία να κάνουν τη δική τους οικογένεια, αλλά αυτή είναι μια βολική μισή αλήθεια-μισό ψέμμα για όσους δεν θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα. Γιατί όταν μεταθέτεις την ευθύνη στο θύμα αυτής της κατάστασης, είναι σίγουρο ότι δεν σε νοιάζει η λύση του προβλήματος.
Οι σημερινοί 30άρηδες δεν θέλουν ούτε κήρυγμα, ούτε συγκαταβατικά πατ-πατ στην πλάτη για να γίνουν πατεράδες. Για να γίνουν πατεράδες θέλουν τα εφόδια εκείνα για να το καταφέρουν. Ένα παιδί για να έρθει στον κόσμο και για να μεγαλώσει φυσιολογικά χρειάζεται αγάπη, χρόνο και χρήμα, εκτός από τους γονείς του. Δυστυχώς η αγάπη, ενώ είναι αναντικατάστατη δεν είναι αρκετή για να αναπληρώσει τον χρόνο και το χρήμα που χρειάζεται ένα παιδί για να αναπτυχθεί σωστά μέχρι να μπει στην κοινωνία και να πάρει τη σκυτάλη της δημιουργίας της δικής του οικογένειας.
Υποφέρουν και οι άντρες από επιλόχειο κατάθλιψη;
Οι λύσεις είναι γνωστές και είναι ένας συνδυασμός επιστροφής στο παρελθόν, αλλά και αξιοποίησης των τεχνολογικών δεδομένων του σήμερα σε έναν συνδυασμό που μπορεί να εγγυηθεί τη διαιώνιση του θεσμού της οικογένειας μέσα από έναν πατέρα σύγχρονο και πρωταγωνιστή.
Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε σε κάποιο βιβλίο ιστορίας για να δούμε πώς το έκαναν οι πρόγονοί μας, αρκεί να δούμε πώς τα κατάφεραν οι δικοί μας πατεράδες και οι παππούδες μας. Με τη δουλειά τους και μόνο και ένα σχεδόν ανύπαρκτο κράτος κατάφεραν να φτιάξουν οικογένεια, αλλά και το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπόρεσε να ανθίσει ο καρπός τους. Δεν γίνεται σήμερα ένας νέος άντρας να δουλεύει 10 και 12 ώρες και ο μισθός του, ο ένας από τους δύο που μπαίνουν στο σπίτι, να φτάνει μόνο για το νοίκι και τους λογαριασμούς για ένα αξιοπρεπές σπίτι.
Πλέον δεν μιλάμε για κίνητρα ή για φοροελαφρύνσεις, αλλά για την επιτακτική ανάγκη επανασχεδιασμού του κοινωνικοοικονομικού μοντέλου ώστε να μπορεί κάποιος να κάνει μακροχρόνια πλάνα για την οικογένειά του και όχι να ζει μήνα με τον μήνα με την ψυχή στο στόμα. Ο αντίλογος σε μια τέτοια σοβαρή μεταρρύθμιση είναι γνωστός, δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα, ανταγωνιστικότητα, οι αναπτυσσόμενες αγορές μας απειλούν κλπ.
Για τον Δημήτρη Αλεξανδρή δεν υπάρχει εγχειρίδιο πατρότητας
Σε αυτές τις μισές αλήθειες η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από το ότι καλύτερο θα ήταν να κοιτάμε το δάσος και όχι το δέντρο.
Η περίφημη Δύση για την οποία όλοι ανησυχούν ότι απειλείται δεν είναι τίποτα άλλο από έναν ακόμα σύνθετο οργανισμό ο οποίος αποτελείται από ανθρώπους. Ένας οργανισμός όπως είναι και μια ποδοσφαιρική ομάδα ή οι ένοπλες δυνάμεις μιας χώρας. Καλές οι φαντεζί ποδοσφαιρικές φανέλες με τα σύγχρονα αντιιδρωτικά υφάσματα, ακόμα καλύτερα τα σύγχρονα οπλικά συστήματα αντίστοιχα. Κανένας προπονητής και κανένας στρατηγός δεν έχει σαν πρώτο του μέλημα αυτά τα πράγματα όμως. Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι το ζουμί, το πλήθος είναι ο πολλαπλασιαστής ισχύος που αποδίδει τα μέγιστα όταν είναι και μεγάλο και σθεναρό.
Ένας άντρας για να γίνει πατέρας παίρνει μια πολύ σοβαρή απόφαση γιατί πλέον δεν ευθύνεται για τον ίδιο, αλλά για μια άλλη ζωή. Για να το κάνει αυτό πρέπει να ξέρει ότι θα έχει τον χρόνο να το κάνει. Θα χρειαστεί να ξέρει ότι η πολιτεία έχει μεριμνήσει για τον παιδικό σταθμό, το σχολείο και τον πανεπιστήμιο του παιδιού του. Θα πρέπει να ξέρει ότι θα έχει την ικανότητα να του προσφέρει στέγη και τροφή, αλλά και όλα όσα χρειάζεται ακόμα ένα παιδί πέρα από στοιχειώδη, Από τα παιχνίδια του, μέχρι το ωδείο και απο τις αθλητικές δραστηριότητες μέχρι τα ταξίδια του.
Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα, πολύ πιο πρακτικά και βραχυπρόθεσμα. Πόσα νέα ζευγάρια που δεν μπορούν για ιατρικούς λόγους και θέλουν να αποκτήσουν ένα παιδί δεν προχωρούν σε θεραπείες ή σε εξωσωματική επειδή τρομάζουν με το κόστος; Τι μέριμνα υπάρχει για την ψυχολογική υποστήριξη αυτών των ζευγαριών και ειδικά στους υποψήφιους πατεράδες που μοιάζουν παραγκωνισμένοι; Εδώ πια δεν μιλάμε για σπάσιμο αυγών για να φτιάξουμε ομελέτα, γιατί δεν έχουμε καν το κοτέτσι και τις κότες. Κάθε τέτοια Ημέρα που περνά σαν τη σημερινή με ευχολόγια και όχι με εξαγγελίες και δράσεις, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ηττοπαθή και απολογιστικά τσιτάτα και ήρθε η Ημέρα να αλλάξει όλο αυτό.
