Οι κινήσεις στη γεωπολιτική σκακιέρα έχουν πάντα το το δικό τους ζωηρό ενδιαφέρον, αρκεί να μην ζεις σε μια χώρα που χρησιμοποιείται σαν πιόνι, σε μια χώρα που βρίσκεται σε εμπόλεμη ζώνη ή περνάει κάποιου άλλου είδους κρίση. Στην Ελλάδα ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει να βρίσκεσαι στο επίκεντρο μιας τέτοια κρίσης έχοντας βαρεθεί τη ζωή μας καθώς αυτή είναι μέρος μιας ιστορικής στιγμής.
Όχι τόσο ο πόλεμος στην Ουκρανία, όσο η αμήχανη αντιμετώπιση της ραγδαίας ανάπτυξης και επέκτασης της Κίνας, δείχνει ότι η Δύση είναι σε μια πορεία άμυνας η οποία έδειξε τα πρώτα σημάδια της αμέσως μετά την επίθεση της 11/9 στο WTC και τους δύο καταστροφικούς πολέμους σε Αφγανιστάν και Ιράκ. Η οικονομική κρίση που ακολούθησε, για κάποιους συμπτωματική, για κάποιους άλλους ευθυγραμμισμένη ως ένα ακόμα κεφάλαιο στην παρακμή, έφερε τις νέες γενιές της Δύσης για πρώτη φορά να ζουν σε χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο από τους γονείς τους.
Δεν υπάρχει σχεδόν κανένας δείκτης ποιότητας ζωής που να είναι καλύτερος σε σχέση με το παρελθόν. Από το προσδόκιμο ζωής, το οποίο για πρώτη φορά μειώθηκε στις δυτικές χώρες, μέχρι τη δυσκολία απόκτησης ιδιόκτητου σπιτιού και δημιουργίας οικογένειας, όλα δείχνουν ότι μιλάμε για κοινωνίες που νοσούν βαριά.
Η ρητορική για το χαμηλό ηθικό της Δύσης δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή της. Μια θεωρία σύμφωνα με την οποία οι δυτικοί γίναμε υπερβολικά φλώροι, μαλθακοί, μαμόθρεφτα και γενικά δεν κάνουμε για τίποτα εκτός από το να ψάχνουμε πιο φυτικό γάλα θα βάλουμε στον καφέ μας. Το αστείο με αυτή τη θεωρία δεν είναι τόσο το πόσο εύκολο είναι να αποδειχτεί ότι δεν έχει καμία λογική βάση, αλλά ότι φτιάχτηκε και διαδόθηκε από αυτούς ακριβώς που έβαλαν τα θεμέλια σε αυτή την παρακμή και με αυτή τη μπαλαφάρα προσπαθούν να κρύψουν τις ευθύνες τους, εκτός κι αν είναι εντελώς αρνητές της πραγματικότητας.
Πράγματι υπάρχει χαμηλό ηθικό στις κοινωνίες της Δύσης, η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά μπορεί να πέσει το ηθικό επειδή οι νέοι είναι μαμόθρεφτα που κρύβονται πίσω από τα φουστάνια της μάνας τους ενώ είναι 30 χρονών μαντράχαλοι; Μήπως επειδή δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να νοικιάσουν το δικό τους σπίτι είναι πεσμένο το ηθικό τους; Μήπως ο θεσμός της οικογένειας περνάει κρίση επειδή ένα ζευγάρι 25-30 ετών δεν μπορεί με δύο μισθούς να μείνει σε ένα αξιοπρεπές σπίτι, ενώ οι γονείς τους ακόμα και με ένα μισθό μπόρεσαν να αγοράσουν σπίτι και να χτίσουν και ένα εξοχικό;
Για να ανυψωθεί το ηθικό μιας κοινωνίας πρέπει να μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια και να νιώθει ασφάλεια για το μέλλον για να μπορεί να δημιουργήσει. Καλά τα κηρύγματα για τις παλιές καλές εποχές που πρέπει να ξαναζήσουμε, αλλά πριν κουνήσουμε το δάχτυλο της ηθικολογίας, να δούμε σε τι οικονομικό περιβάλλον μεγαλούργησαν οι προηγούμενες γενιές σε εκείνες τις εποχές.
Για όποιον επιμένει να εθελοτυφλεί, ας ρίξει μια ματιά στις αναδυόμενες χώρες. Μπορεί να χρησιμοποιούν μια ρητορική που προασπίζεται παραδοσιακές αξίες για τους δικούς τους λόγους εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης, αλλά ο λόγος που αναδύονται είναι η οικονομική ανάπτυξη που δεν έχει τις στρεβλώσεις και την απορρύθμιση που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια στη Δύση. Τα λεφτά μπορεί να μην φέρνουν την ευτυχία, αλλά μπορούν να βοηθήσουν. Αυτό ας το θυμούνται όσοι νομίζουν ότι μια κοινωνία πάει μπροστά με ευχολόγια και αναθέματα.
