Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λάρισα, Κρήτη, Σέρρες, Καλαμάτα, Αλεξανδρούπολη, Σπάρτη, Κέρκυρα, σε κάθε μήκος και πλάτος της Ελλάδας. Όχι δεν είναι διαφημιστικό post γνωστής αλυσίδας αναφορικά με τα υποκαταστήματά της σε κάθε γωνιά της χώρας, αλλά οι πόλεις που πλημμύρισαν από κόσμο ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα Σωματείων, Συνδικάτων και συλλογικοτήτων. Μαθητές, φοιτητές, γονείς, άνθρωποι κάθε ηλικίας βγήκαν στους δρόμους στην ιστορική απεργία της 8ης Μαρτίου.
Πάγιο αίτημα η ασφάλεια στις συγκοινωνίες, το να μπει ένα τέλος στις ιδιωτικοποιήσεις και να αποδοθούν ευθύνες για την τραγωδία στα Τέμπη. Το κρατικό έγκλημα που βύθισε στο πένθος ολόκληρη την Ελλάδα, μία δικαίωση για τις 57 ψυχές που έσβησαν στις ράγες, για τις οικογένειες που είδαν από μία στιγμή στην άλλη τη ζωή τους να διαλύεται. Αυτές οι μέρες ανήκουν στη νέα γενιά και στην οργή τους. Οργή και σοκ για τον χαμό 57 ανθρώπων στις ράγες των Τεμπών. Οργή για τις «συγγνώμες» της κυβέρνησης που καλόμαθε στις συγγνώμες και έχασε το φιλότιμο (αν είχε ποτέ). Οργή για την επικοινωνιακή διαχείριση της τραγωδίας από δημοσιογράφους φίλα προσκείμενους στην κυβέρνηση που αρέσκονται να σφουγγίζουν τα απόνερα της εξουσίας.
Οι δρόμοι κάθε πόλης είχαν παλμό και θυμό, αντίστοιχο με εκείνον των διαδηλώσεων του 2012 και του 2015. Την εποχή που τα κοράκια του ΔΝΤ έκαναν επιδρομή στο κουφάρι της Ελλάδας, την εποχή των μνημονίων, της διάλυσης της μεσαίας τάξης, της φτωχοποίησης της ελληνικής οικογένειας, του Μεσοπρόθεσμου, του διχασμού για το δημοψήφισμα και την ξεκάθαρη επικράτηση του «ΟΧΙ». Η τελευταία φορά μιας πραγματικής δημοκρατικής διαδικασίας. Ένα ψήγμα αμεσοδημοκρατίας απέναντι σ’ ένα διεφθαρμένο ολιγαρχικό σύστημα, που απλώς περιμένει κάθε 4 χρόνια τη νομιμοποίησή του από τον λαό. Ίσως το μοναδικό δικαίωμα που θυμίζει κάτι από δημοκρατία.
Την επόμενη φορά που θα γκρινιάξεις για απεργία, διάβασε προσεκτικά τα αιτήματά τους
Η διαδήλωση της 8ης Μαρτίου είναι ιστορική και η μεγαλύτερη που έχει λάβει χώρα την τελευταία 10ετία. Ήταν μία φευγαλέα ανάσα ζωής. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου βγήκαν στους δρόμους. Τα παιδιά βγήκαν μπροστά και οι μεγαλύτεροι ακολούθησαν. Εκείνα φώναξαν και οι υπόλοιποι ακούσαμε με ευλαβική προσοχή και συμφωνήσαμε. Παιδιά που έμαθαν να διεκδικούν, να αμφισβητούν και να παλεύουν. Είναι τα παιδιά που θέλουν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, εκείνο το καθαρό ποτάμι σ’ ένα τοπίο που κυριαρχεί η λάσπη. Δεν είναι απλώς η τραγωδία στα Τέμπη. Το έγκλημα -και όχι η κατάρα- των Τεμπών είναι το τελευταίο «καρφί» στο πολιτικό φέρετρο της σημερινής κυβέρνησης. Είναι το κερασάκι σε μία άθλια και πικρή τούρτα. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους για να διαδηλώσει ενάντια σε μία κυβέρνηση που έχει κόψει κάθε σύνδεση με την κοινωνία. Την έχει αφήσει στο περιθώριο, την κοροϊδεύει, την χλευάζει και αρέσκεται στο αγαπημένο της παιχνίδι: Την επικοινωνιακή διαχείριση του εκάστοτε σκανδάλου και της εκάστοτε τραγωδίας. Οικονομικά σκάνδαλα, υποκλοπές, αποτυχημένη διαχείριση της πανδημίας, βολικά νομοσχέδια για ολιγάρχες και τους συγκατανευσιφάγων τους. Όλα αυτά κρυβόντουσαν επιδεικτικά κάτω από το χαλί της επικοινωνίας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η χθεινή ανακοίνωση της Επιτροπής LIBE του Ευρωκοινοβουλίου, η οποία αποτελεί ράπισμα προς την κυβέρνηση. «Αν και η Ελλάδα διαθέτει ένα σταθερό θεσμικό και νομικό πλαίσιο, μια δυναμική κοινωνία των πολιτών και ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης, η αντιπροσωπεία επισημαίνει την ύπαρξη πολύ σοβαρών απειλών προς το κράτος δικαίου και τα θεμελιώδη δικαιώματα. Οι πολιτειακές ασφαλιστικές δικλείδες, που είναι απαραίτητες για μια ισχυρή δημοκρατία, βρίσκονται υπό έντονη πίεση. Ο δημοκρατικός έλεγχος από εξειδικευμένους φορείς και ελεύθερα ΜΜΕ έχει καταστεί κενό γράμμα, ενώ και η δικαιοσύνη είναι εξαιρετικά αργή και αναποτελεσματική, δημιουργώντας κλίμα ατιμωρησίας. Η διαφθορά διαβρώνει τις δημόσιες υπηρεσίες και τα κοινά αγαθά. Οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών βρίσκονται υπό τεράστια πίεση», ανέφερε μεταξύ άλλων με την επίσκεψη να καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, όπως η ελευθερία των ΜΜΕ και η ασφάλεια των δημοσιογράφων, η διαχείριση του μεταναστευτικού, τα ανθρώπινα δικαιώματα και θέματα ισότητας, η χρήση κατασκοπευτικού λογισμικού, το κράτος δικαίου και η καταπολέμηση της διαφθοράς.
Όλα αυτά μέχρι τη μαύρη μέρα της 1ης Μαρτίου του 2023. Το καπάκι του υπονόμου άνοιξε με την πιο τραγική αφορμή και πλέον η αποφορά δε μαζεύεται. Όλα τα δακρυγόνα και τα επικοινωνιακά αρώματα του κόσμου δεν αρκούν για να σπάσει η μπόχα. Ο λαός στις 8 Μαρτίου έστειλε το μήνυμα με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Κάτι που με μαθηματική ακρίβεια θα συμβεί και την Πρωτομαγιά. Και ας πέφτει τριήμερο. Η νεολαία δε συγχωρεί. Απαιτεί δικαιοσύνη και παίρνει την τύχη στα χέρια της. Την Τετάρτη ήταν η μέρα που κραύγασε η κοινωνία. Η στιγμή που ο λαός έκανε επίδειξη δύναμης απέναντι στους κυβερνώντες.
Αυτό που συνέβη στις πόλεις της Ελλάδας είναι ιστορικό. Από το πρωί μέχρι το βράδυ κόσμος διαδήλωνε και διαμαρτυρόταν για όλα αυτά που τον πνίγουν. Είναι η κραυγή της κοινωνίας για πραγματική Δικαιοσύνη, για πραγματική Δημοκρατία. Η νέα γενιά δε θα πουλήσει τα όνειρά της για επιδόματα ή pass. Τουλάχιστον όχι τόσο εύκολα, όσο φαντάζεται η εξουσία.
Η συνέχεια δε θα δοθεί μόνο στις κάλπες αλλά οι αγώνες θα δοθούν ξανά στους δρόμους με την πρώτη ευκαιρία. Αυτό καλό -θα- είναι να το θυμούνται όλοι τους.
