Ό,τι ξεκινάει ως τάση, τελειώνει με πόνο. Για τον φασαιϊσμό στα χρόνια του Instagram δεν είμαστε οι πρώτοι που θα τοποθετηθούμε. Η εμμονική προσκόλληση στο δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη μίμηση. Σε κάνει να χάνεις κάθε κομμάτι της προσωπικότητάς σου, σε βάζει στο τριπάκι της επιβεβαίωσης, σε κάνει μία αδιάφορη και κενή περσόνα. Η νέα τάση που έχει γιγαντωθεί μέσα από τα Instagram stories είναι εκείνη της ηλεκτρονικής μουσικής. Τα parties που ξέφυγαν από την underground σκηνή, έγιναν mainstream και πλέον τα συναντάς σε κάθε γωνιά της πόλης. All day bars -που το πρωί σερβίρουν αυγόφετες και από τις 17:00 μέχρι τις 23:00 έχουν happy hour στα κοκτέιλ- μεταμορφώνονται σε techno σκηνές για κάθε φασαίο που θέλει να νιώσει cool στην τοποθεσία Instagram.
DJs με λίστα από Spotify, αυτή η μάστιγα
Κάγκουρες που δεν έχουν καμία σχέση με παραγωγούς πιάνουν μια κονσόλα, μιξάρουν τα αγαπημένα τους κομμάτια από το Spotify και εμφανίζονται μπροστά σου ως οι νέοι Carl Cox. Περικυκλωμένοι από τύπους που μέχρι πρότινος τους πετύχαινες σε ελληνάδικα στο Γκάζι και την Γλυφάδα, με ένα κινητό στο χέρι. Ανεβάζουν stories με αγκαλιασμένους κλαρινοDJs που θέλουν να γίνουν ARTBAT αλλά θυμίζουν Dj Valentino, δεν έχουν ακούσματα ηλεκτρονικής μουσικής, ενθουσιάζονται με τους στρόμπους και ψάχνουν εναγωνίως για το επόμενο party ώστε να επιβεβαιώσουν την Instagramική τους ύπαρξη. Κι αν αυτά είναι σημάδια της εκάστοτε εποχής και του μουσικού ρεύματος που τις συνοδεύει, εδώ υπάρχει κάτι που πρέπει να σχολιαστεί πριν η ζημιά γίνει ανεπανόρθωτη: «Το πώς οι τάσεις που γεννιούνται μέσω των social media καταστρέφουν το μουσικό πολιτισμό και τη μουσική κληρονομιά».
Κανείς δεν ζήτησε από τη νυχτερινή Αθήνα να φέρει στην πρωτεύουσα την κουλτούρα του Berghain. Όσο και να έχει χιλιοειπωθεί πως η Αθήνα μπορεί να γίνει το νέο Βερολίνο, χρειάζονται περισσότερες καταβολές ώστε να επιτευχθεί. Είναι οριακά ανέφικτο. Δεν αρκεί μόνο η dark αισθητική, τα κατουρημένα αυτοκόλλητα στις τουαλέτες των bars και η rave κουλτούρα -που έχει μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μαζί με τη μάνα raver και τους «βλέπω κύκλους»- για να τα καταφέρεις.
Η ηλεκτρονική μουσική είναι γένους θηλυκού
Ωστόσο όταν προσπαθείς να αντιγράψεις τα parties που δημιουργεί το Cercle, το Tomorrowland και τα acid techno parties της Amelie Lens σε μία καφετέρια στο Γαλάτσι ή σ’ ένα καγκουράδικο στο Κολωνάκι, τότε γελοιοποιείσαι, γελοιοποιείς και μηδενίζεις μία ολόκληρη μουσική σκηνή. Όταν εμφανίζεσαι στα decks για να παίξεις μία λίστα από το Spotify με τα καλύτερα tech house και melodic techno κομμάτια που έχουν κυκλοφορήσει τελευταία, πετάς καπνούς και πατάς κόρνες μπροστά σε φασαίους που φορούν μαύρα γυαλιά (σαν την Αννούλα την Βίσση) και το παίζουν φευγάτοι, τότε κάνεις ένα τεράστιο αποφασιστικό βήμα προς την κατάντια.
Οι φασαίοι της νέας εποχής έχουν μεταναστεύσει από τα μπαράκια του Ψυρρή και άφησαν πίσω τους τα ρακόμελα στα Εξάρχεια. Έβαλαν τα μαύρα τους τα ρούχα, ανηφόρισαν προς Κολωνάκι ή Θησείο και φέρνουν μαζί τους την μπουζουκοποίηση της ηλεκτρονικής μουσικής σκηνής. Θυμάσαι τότε που πήγαιναν στον Πάνο Κιάμο φορώντας μπλουζάκια Rammstein; Ε τώρα θα τους δεις να πηγαίνουν στον Κωνσταντίνο Αργυρό με φούτερ Charlotte de Witte. «Ακούμε techno», θα σου πουν. Ίσως και house ή psytrance. Μην τους ρωτήσεις, δεν γνωρίζουν τη διαφορά.
