Ποια είναι τα συναισθήματα που νιώθουμε όταν εκεί που σκρολάρουμε αμέριμνοι, ξαφνικά παρεμβάλλεται στο feed μας διαφήμιση άμεσα σχετική με κάτι που ψάξαμε 3 λεπτά νωρίτερα; Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μας φανεί αρκετά χρήσιμη, αλλά κακά τα ψέματα, η αίσθηση ότι το ίδιο μας το κινητό μάς παρακολουθεί και προσπαθεί να ταΐσει αυτό το αδηφάγο καταναλωτικό τέρας μέσα μας, είναι κάπως ενοχλητική.
Μολονότι δεν θέλουμε τα διάφορα app που χρησιμοποιούμε να μάς κατασκοπεύουν, υπάρχει μία και μόνο εκκωφαντική, κυριολεκτικά εκκωφαντική, εξαίρεση στον κανόνα που ακούει στο όνομα Spotify. To app που έχει αντικαταστήσει ραδιόφωνο, walkman, mp3 player, playlists, το νανούρισμα και γενικά ό,τι βγάζει έστω κάπως ευχάριστο ήχο, μας κατασκοπεύει και το απολαμβάνουμε όταν το κάνει καλά.
Κάθε φορά που το Spotify μάς προτείνει μια νέα λίστα, ένα τραγούδι, ένα άλμπουμ, μία μπάντα, μία πέτρα που πέφτει σε μια λαμαρίνα και μας αρέσει ο ήχος της, είναι γιατί ξέρει τα μουσικά μας γούστα καλύτερα κι από εκείνη τη συμμαθήτριά μας στο λύκειο που της είχαμε φτιάξει 47 κασέτες για να μας ρίξει ένα βλέφαρο. Μεταξύ μας, τουλάχιστον αυτή είναι μια καλή χρήση των προσωπικών μας δεδομένων, αλλά αυτή η καλή χρήση που δεν μας πονηρεύει καθόλου, μήπως είναι τελικά ασύδοτη;
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, ο Δεκέμβρης μας βρήκε με το Spotify Wrapped της χρονιάς που φεύγει και ήταν το κερασάκι στην τούρτα για το πόσο πολύ εμπιστευόμαστε στο Spotify τα δεδομένα μας. Η ανασκόπηση αυτή είναι μία πάρα πολύ λεπτομερής καταγραφή του τι ακούσαμε, για πόσες ώρες και πόσες φορές σε κάτι διαγράμματα που θα ζήλευε ακόμα και ο αείμνηστος Ηλίας Νικολακόπουλος με τα λεπτομερή του γραφήματα στην ενσωμάτωση της Β’ Αθήνας.
Η μαγκιά του Spotify δεν είναι ότι το κάνει, όλα τα apps το κάνουν, κάποια μπορεί να το κάνουν ακόμα πιο διεισδυτικά, αλλά το ότι μας αρέσει τόσο πολύ που το ποστάρουμε στα Instagram stories μας. Η πλήρης παραδοχή της παράδοσής μας πατάει πάνω στη ματαιοδοξία μας να φανούμε cool πίσω από τη μουσική που ακούμε, ακόμα και αν το Wrapped μας έχει πολλά θλιμμένα τραγούδια χωρισμού, νανουρίσματα για το μωρό, white noise ήχοι που μαρτυρούν το πρόβλημα αϋπνίας που έχουμε και podcasts που κάνουν λίγο πιο υποφερτό το φανάρι στη Ριζάρη όταν διασχίζουμε τη Βασ. Κωνσταντίνου όπως ερχόμαστε από Πολεμικό Μουσείο για να μπούμε Παγκράτι και ξοδέψουμε ακόμα μία ώρα για αναζήτηση πάρκινγκ.
Η εποχή της υπερπροβολής στα social media έχει τελειώσει πανηγυρικά, από τότε που ένας συνδυασμός ψυχολογικής πίεσης και αναγνώρισης ότι εμείς είμαστε το προϊόν σε μια δωρεάν υπηρεσία. Ωστόσο το γεγονός ότι η μία και μοναδική εξαίρεση αφορά τη μουσική και τη ματαιοδοξία που μας καλλιεργεί, δεν είναι μόνο απόδειξη της δύναμης που έχει το Spotify, αλλά η ίδια η μουσική πάνω μας. Αφού δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα με την ελεύθερη διαχείριση των προσωπικών μας δεδομένων, ας απολαύσουμε τουλάχιστον τη διαχρονική εξουσία της μουσικής πάνω μας. Οι μαρκετίστες νίκησαν, αλλά όχι με δικά τους όπλα.
