Κατάντια. Απελπισία. Σαπίλα. Υπάρχουν πολλές λέξεις, ακόμα πιο πολλά φωνήεντα και υποκοριστικά που μπορείς να χρησιμοποιήσεις στο άκουσμα των θλιβερών γεγονότων και εγκλημάτων της καθημερινότητας, όπως καλή ώρα αυτό της 12χρονης στον Κολωνό, τον κατ’ επανάληψη βιασμό της από τον 53χρονο Ηλία Μίχο στα Σεπόλια και την έκδοσή της σε υποψήφιους παιδεραστές, κάνοντας το νο.213 σε αριθμό φρίκης στη χώρα μας.
Ίσως οι αρχικές λέξεις του κειμένου να είναι πολύ φτωχές μπροστά σε αυτό που όλοι θέλουμε να εκφράσουμε για αυτό το «Τρίτη και 213» στα Σεπόλια, τι θέλουμε όλοι να πούμε σε αυτούς τους τύπους που εκμεταλλεύτηκαν και διέλυσαν αυτή τη μικρή ψυχή ή την μητέρα της 12χρονης εφόσον αποδειχτεί και με τη βούλα ότι συμμετείχε στο κύκλωμα και την έκδοση του παιδιού της. Δεν χρειάζεται όμως να σχολιάσουμε περί αυτού, η γνώμη μας είναι παρόμοια με τη δική σου.
Πάνω στον αναβρασμό για τους θύτες και τις παραδειγματικές τους τιμωρίες όμως ξεχνάμε το πιο βασικό από όλα. Το τι κουβαλάει πλέον μαζί της αυτό το κοριτσάκι και πόσο έχει τραυματιστεί η ψυχή της.
Μάλλον δεν υπάρχουν πλέον θετικές ειδήσεις στην καθημερινότητά μας.
Όλοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα. Ποιον έρωτα μετά από αυτό;
Σε αυτές τις δύσκολες περιόδους που ζούμε και κινδυνεύουμε να χάσουμε το μυαλό μας, το μόνο που μας διαχωρίζει από τη ρουτίνα και την «ρομποτική» φύση είναι ο εαυτός και τα συναισθήματά μας. Η ανάγκη μας να γείρουμε πάνω στον άνθρωπό μας, να μας πάρει κάποιος που εμπιστευόμαστε μια αγκαλιά, να μας δώσει ένα φιλί. Μια κίνηση που για τους γύρω είναι ασήμαντη, για μας όμως έχει τεράστια σημασία, λειτουργεί σαν καύσιμο ανύψωσης ηθικού και ελπίδας για μια καλύτερη συνέχεια. Μπορεί να είναι έρωτας, μπορεί να είναι απλό παιχνίδισμα της στιγμής, είναι όμως μέρος των συναισθημάτων μας.
Μιας κατηγορίας που αυτό το πλάσμα που κακοποιήθηκε από τόσο μικρή ηλικία θα δυσκολευτεί πολύ να γνωρίσει στη ζωή της. Ενδεχομένως να μην το κάνει καταφέρει και ποτέ. Πώς να αφήσει άνθρωπο να την αγγίξει μετά από όλα αυτά; Πώς θα μπορέσει να διαχωρίσει το καλοπροαίρετο, το ερωτικό άγγιγμα από μια κίνηση εκμετάλλευσης; Ή χειρότερα, πώς θα καταφέρει να δημιουργήσει την ανάγκη να νιώσει αυτό το συναίσθημα όταν από τόσο νέα έμαθε αλλιώς;
Όταν το ερωτικό συναίσθημα σου αποτυπώνεται από τόσο μικρή ηλικία στο μυαλό πλάι στις λέξεις βιασμός-κακοποίηση-εκμετάλλευση πώς μπορείς να ελπίζεις ότι θα τον γνωρίσεις πραγματικά. Σαφώς το έγκλημα από τα κτήνη που την εκμεταλλεύτηκαν είναι αποτρόπαιο, ωστόσο δεν μπορείς να μην σκέφτεσαι τον απόηχο όλου αυτού του δράματος για το μικρό αυτό πλάσμα.
Σαφώς ελπίδα μας είναι η 12χρονη να μπορέσει να γνωρίσει τον κόσμο, τον αληθινό κόσμο των συναισθημάτων όπως πραγματικά είναι, όπως κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να το κάνει. Θα μπορέσει όμως;
Καμία τιμωρία για κανέναν δράστη δεν θα ξεπλύνει ποτέ τη διάλυση του εσωτερικού κόσμου ενός μικρού παιδιού. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κρίμα από όλα.
