Όλα όσα έχουμε μάθει μέχρι τώρα για την υπόθεση των Σεπολίων (ειρωνικό το πόσο εύκολα η επικαιρότητα γυρίζει πίσω στην αθλιότητά της μια περιοχή που κόπιασε τόσο πολύ για να γίνει η γειτονιά του Γιάννη και όχι το υποβαθμισμένο προάστιο του Δήμου Αθηναίων) είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου και όπως συνήθως συμβαίνει με τα παγόβουνα, δύσκολα θα μάθουμε τι κρύβεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Η κοντή μας μνήμη, που κονταίνει ακόμα περισσότερο όσο καταναλώνουμε αποτρόπαιες ειδήσεις, δεν μας επιτρέπει να ασχολούμαστε με όλες τις παρόμοιες υποθέσεις grooming, trafficking και βιασμών με χρηματική εκμετάλλευση. Αν σκαλίσουμε λίγο στο πίσω μέρος της μνήμης μας θα θυμηθούμε ότι κάθε τέτοια παρόμοια αποκάλυψη, συνοδευόταν από τη φράση «ελέγχεται η πιθανότητα κυκλώματος πίσω από την υπόθεση». Προφανώς και υπάρχει κύκλωμα όταν υπάρχει μια «ατζέντα» με 213 ονόματα και δεν είναι απαραίτητα το κύκλωμα που νομίζουμε.
Μπορεί να υπάρχει κύκλωμα ανώτερο και τα πρόσωπα που βλέπουμε να κατηγορούνται να είναι μαριονέτες ενός πιο σκοτεινού συστήματος, αλλά δεν χρειάζεται σε αυτή τη φάση να κάνουμε υποθέσεις με κίνδυνο να κατρακυλήσουμε στη συνωμοσιολογία. Σε αυτή τη φάση ας επικεντρωθούμε στο κύκλωμα που ξέρουμε μέχρι τώρα. Αυτοί οι 213 και ο συλληφθείς αποτελούν ήδη ένα εγκληματικό κύκλωμα. Ένα εγκληματικό κύκλωμα με χαρακτηριστικά αγέλης, μοιρασμένοι ρόλοι, αλληλεγγύη, μυστικός κώδικας και αρπακτικά.
Αυτό το τελευταίο είναι και μια μετάφραση που δυστυχώς δεν μας έχει έρθει από τα αγγλικά, όπου και χρησιμοποιείται ευρέως ο όρος predator. Όπως και στη φύση, έτσι και σε αυτά τα κυκλώματα, τα αρπακτικά δεν επιτίθενται και δεν κυνηγούν αδιάκριτα ό,τι βρουν μπροστά τους. Το ντοκιμαντέρ για το πώς διάλεγε τα θύματά του ο Epstein μαζί με την, κυριολεκτικά, partner in crime Ghislaine Maxwell, είναι πολύ επεξηγηματικό. Ένας παιδοβιαστής και ο προαγωγός του έχουν πλήρη γνώση των πράξεών τους, το ότι είναι κοινωνικά κατακριτέο αυτό που κάνουν και ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθούν στη φυλακή ή στο κοινωνικό περιθώριο στιγματισμένοι, εξοντωμένοι οικονομικά κι επαγγελματικά. Γιατί οι παιδοβιαστές είναι καθημερινοί άνθρωποι υπεράνω υποψίας, μπορεί να είναι και φιλάνθρωποι και καλοί οικογενειάρχες και να μην παρκάρουν πάνω σε ράμπες αναπήρων.
Σε αντίθεση με άλλα εγκλήματα, όπως στους serial killers, όπου αναζητούμε κοινά χαρακτηριστικά για να τους καταλάβουμε, σε αυτή την περίπτωση, είναι τα θύματα που έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Δεν είναι σατανική σύμπτωση που τα περισσότερα παιδιά θύματα τέτοιων κυκλωμάτων είναι απο μονογενεϊκές οικογένειες, με μάνα που δουλεύει σε κακοπληρωμένες και επισφαλείς δουλειές. Κάποιες φορές είναι και μετανάστες, αν δεν έχουν και χαρτιά ακόμα καλύτερα. Κοινός παρονομαστής είναι το όπου φτωχός και η μοίρα του.
Τα αρπακτικά δεν στοχεύουν παιδιά «καλών» οικογενειών γιατί ξέρουν ότι η δράση τους βασίζεται πάνω στην ανοχή που υπάρχει, πάνω στην αδιαφορία για όσους κάνουμε ότι δεν υπάρχουν γιατί είναι πολύ κατώτεροι από εμάς για να ασχοληθούμε μαζί τους. Αν η κοινωνία και οι αρχές δεν ενδιαφέρονται για αυτούς τους ανθρώπους, έχουν καλύτερες πιθανότητες να τη βγάλουν καθαρή και να συνεχίσουν να βιάζουν και να καταστρέφουν ζωές ανθρώπων που κοστίζουν πολύ λιγότερο από τις δικές μας ζωές, τις ζωές της καλής κοινωνίας.
Προσοχή δεν μιλάμε γενικά για θύματα παιδοβιαστών, αλλά για αυτά που πέφτουν θύματα κυκλωμάτων που εκμεταλλεύεται και οικονομικά τους βιασμούς, γιατί αυτά τα κυκλώματα δεν έχουν πελάτες, αλλά συναυτουργούς. Ο παιδοβιαστής που πληρώνει για να βιάσει ξέρει ότι αν το παιδί είναι από φτωχή οικογένεια θα μπορέσει να κλείσει το στόμα της με πολλούς τρόπους αν χρειαστεί. Εκτός από τις αρχές που δεν ακούνε και τόσο καλά τις φωνές από τα υπόγεια της κοινωνίας, μπορούν να λαδώσουν, μπορούν ακόμα και να εξαγοράσουν τη σιωπή του θύματος, ή ακόμα και της οικογένειας αν υπάρχει. Κάπου εδώ θα σκεφτούμε το ποια είναι τα περιθώρια εξαγοράς, κάτι που για εμάς που έχουμε λύσει τις βασικές μας βιοποριστικές ανάγκες δεν είναι καν θέμα. Δυστυχώς η περιθωριοποίηση και η εξαθλίωση κάνει τη ζωή πολύ φτηνή και εξαϋλώνει την αξιοπρέπεια σε βαθμό που γνωρίζουμε μόνο από μακρινές αφηγήσεις και ιστορίες από την κατοχή.
Αν θέλουμε να καταλήξουμε κάπου, τουλάχιστον να μας σοκάρει μια νέα τέτοια υπόθεση, πρέπει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Παιδοβιαστές θα υπάρχουν πάντα και το πώς θα τους αντιμετωπίζει η κοινωνία και το δικαστικό σύστημα είναι πάντα ένα θέμα, αλλά κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα από αυτή τη συζήτηση, που καλό θα ήταν να γίνεται μόνο όταν είμαστε ψύχραιμοι. Τώρα που είμαστε εν βρασμώ και οργισμένοι, καλό θα ήταν να σκεφτούμε τρόπους που θα κάνουν πιο δύσκολο το «κυνήγι» των αρπακτικών. Να δούμε πώς θα προστατεύσουμε τις φτωχές οικογένειες και τα παιδιά τους για να μην είναι τα εύκολα θύματα. Να δούμε πώς θα σταματήσουν να υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν μέσα στη φτώχεια. Είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο; Γιατί αυτό απαιτεί δράση κι από εμάς και δεν αρκεί να καταριόμαστε τους παιδοβιαστές.
