Τριαντακάτι χρονών, η ηλικία που οι επαγγελματικές υποχρεώσεις αγγίζουν το limit up, μετά χαλαρώνει κάπως το ωράριο και επιτρέπει αυτό που λέμε συγκατοίκηση να εξελιχθεί σε οικογένεια, αλλά ας μην προτρέχουμε με τα στάδια της ζωής, μια μικρή παύση. Η ηλικία αυτή βρίσκεται κάτω από μία, θεωρητικά τουλάχιστον, ιδανική συναστρία σε ό,τι αφορά την κοινωνική μας ζωή. Ξέρουμε τι θέλουμε και μας αρέσει, οι παρέες έχουν δεθεί και χαλυβδωθεί. Eρωτικά, βρισκόμαστε σε μακροχρόνιες σχέσεις ή τις ψάχνουμε, έχοντας πάρει το ψάξιμο στα πολύ σοβαρά, ή έχουμε κατασταλάξει ότι μας αρέσει η ελευθερία και είμαστε έτοιμοι να το πάμε έτσι. Σε κάθε περίπτωση είμαστε κατασταλαγμένοι σε ό,τι κι αν είναι αυτό που θέλουμε. Με τόσο σχολαστικό πρόγραμμα που περιλαμβάνει ακόμα και το κατούρημα ή το πόσα λεπτά απαιτεί κάθε πρωί η εκχύλιση του V60 μας, γιατί δεν έχουμε μπορούμε να βρούμε κενό για τους φίλους μας;
Δεν χωρά αμφιβολία ότι είναι δύσκολο να βρεθεί ο κοινός χρονικός τόπος στο πρόγραμμα 3-4 ανθρώπων σε αυτή τη φάση της ζωής τους, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο. Επίσης έχει δραματικά μεγάλα περιθώρια να γίνει πολύ πιο δύσκολο, όπως μπορούν πολύ εύκολα να σας εξηγήσουν όσοι έχουν κάνει ήδη παιδί. Ας πάρουμε την πιο δύσκολη μορφή της εξίσωσης, αυτή που στην παρέα ένας τουλάχιστον έχει κυλιόμενο ωράριο ή δουλεύει σε μια δουλειά που δεν έχει πρακτικά ωράριο. Τα ρεπό και οι αργίες είναι ακριβώς για αυτή δουλειά και μερικές φορές ο προγραμματισμός για έναν καφέ, ένα ποτό ή φαγητό μπορεί να γίνει έγκαιρα ακόμα και εβδομάδες πριν. Οκ, κατανοητό ότι είναι λίγο τραβηγμένο το να αντιμετωπίζεται μια έξοδος σε μπαρ του Παγκρατίου σαν δείπνο στο Noma του René Redzepi, αλλά πιάνετε το νόημα. Πάντα θα υπάρχει κάποιο κενό, αλλιώς δεν θα υπήρχαν οι pubs που έχτισαν μεταφορικά και κυριολεκτικά εργάτες που δούλευαν 18 ώρες τη μέρα 7 μέρες τη βδομάδα. Κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει.
Πόση νοσταλγία χωράει στη ζωή ενός άντρα;
Από όλα τα ντροπιαστικά πράγματα που ζήσαμε στην πανδημία, και ειδικά στο 1ο lockdown, το ποτό με βιντεοκλήση ήταν με διαφορά το χειρότερο. Ο γράφων το έκανε δύο φορές, περισσότερο για να το βγάλει από την checklist της πανδημίας, μαζί με άλλα πράγματα που κληθήκαμε να ανεβάσουμε όπως τη selfie του εμβολιασμού και το χειροκρότημα στους υγειονομικούς. Ήταν η περίοδος της ζωής μας που ο θάνατος της κοινωνικής μας ζωής αντικαταστάθηκε από ένα πελώριο σοσιαλμιντιακό fomo. Αυτά τα ποτά, όσο άβολα κι αμήχανα κι αν ήταν, ότι όταν θέλουμε πραγματικά να δούμε τους φίλους μας και να πιούμε ένα ποτό μαζί τους, μπορεί να γίνει ακόμα κι όταν αυτό πρακτικά δεν γίνεται γιατί τα μπαρ είναι κλειστά και υπάρχει απαγόρευση κυκλοφορίας.
Δεν χρειάζεται να πάμε πολλά χρόνια πριν, ούτε να ρωτήσουμε τους γονείς μας πώς έβγαιναν με τους φίλους τους, ας πάμε μόνο ελάχιστα χρόνια πίσω και ας ρωτήσουμε τους λίγο πιο πάνω μας στην ιεραρχία του γραφείου πώς έβγαιναν αυτοί, πριν από 10-15 χρόνια. Η ζουρ-φιξ ήταν κανόνας για τους περισσότερους, όσες υποχρεώσεις κι αν υπήρχαν, έλυνε τα χέρια και ίσως κάποια προγράμματα να φτιάχνοντας γύρω από αυτό το βδομαδιάτικο ραντεβού ανασκόπησης. Όταν ο Μωάμεθ δεν πάει στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ.
Ψάχνοντας να δούμε τι έχει αλλάξει από την αθηναϊκή νύχτα και εστίαση του τότε, μήπως είναι κάτι μας χάλασε στο μεσοδιάστημα, οδηγούμαστε σε αδιέξοδο. Τα μπαρ είναι καλύτερα από ποτέ, τα ποτά καθαρότερα και μπορεί το clubbing να έχει πεθάνει, αλλά είμαστε σε μια ηλικία που δεν μας νοιάζει και τόσο πολύ. Σε ό,τι αφορά δε τα εστιατόρια, η άνοιξη της αθηναϊκής εστίασης είναι στο τέλος της και αρχίζει να καρπίζει μαγαζάρες που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα δούμε εδώ, τα λίγα καλά του gentrification. Αυτό που άλλαξε ήταν ο τρόπος που επικοινωνούμε.
Τα στέκια εκείνα μπορεί να μην είχαν και τα καλύτερα ποτά και κοκτέιλ και κάποτε να σήμαινε βάζω αναψυκτικό σε ποτό, αλλά δεν πηγαίναμε για αυτά, πηγαίναμε για την επαφή με τους φίλους μας. Τώρα πια, στην εποχή των social media, και ακόμα περισσότερο στη social media bubble μας, τα λέμε με τους φίλους μας εκεί. Κάντε ένα πρόχειρο πείραμα και δείτε πόσες ομαδικές συνομιλίες έχετε στα διάφορα messaging apps. Είναι πολλές και αν υπήρχε τρόπος να μετρηθεί πόση ώρα να μετρήσουμε πόση ώρα περνάμε σε αυτές, θα φαινόταν εύκολα ότι μιλάμε περισσότερο από ποτέ με τους φίλους μας. Μιλάμε περισσότερο από όσο μιλάμε με τη σύντροφό μας και το πιο σημαντικό, μιλάμε περισσότερο στις ομαδικές αυτές συνομιλίες, από όσο μιλάμε με τον κάθε έναν από αυτούς ξεχωριστά.
18 πράγματα που κάνουν μόνοι οι φίλοι για τους φίλους
Αυτό που κάναμε στην πανδημία, το κάναμε ήδη, αλλά δεν το ξέραμε ότι το κάνουμε. Ο λόγος που δεν βγαίνουμε πια με τους φίλους μας, δεν είναι γιατί δεν μπορούμε να συντονίσουμε τα προγράμματά μας, απλά δεν θέλουμε. Κάποιος στην παρέα μπορεί να γκρινιάζει ότι έχουμε χαθεί, μπορεί να νομίζει ότι τον αποφεύγουμε κλπ. Είναι ο ίδιος τύπος που όταν βγαίναμε σαν φοιτητές μας τράβαγε σε ένα ακόμα μαγαζί, ενώ είχαν προηγηθεί 4-5, είναι απλά αδίστακτος και πάντα θα βρει κάτι για να γκρινιάξει.
Οι παρέες δεν χαλάνε επειδή παύουν να πίνουν και να τρώνε μαζί, χαλάνε όταν δεν έχουν τίποτα να πουν μεταξύ τους. Όταν μας λείψει πραγματικά ένα καλό ποτό με την παρέα, θα βγούμε ο κόσμος να χαλάσει. Εδώ καταφέραμε να πιούμε μαζί στη πανδημία. Το παν είναι να μιλάμε, όπου κι αν λαμβάνει χώρα αυτό. Τώρα πια πάμε στα μπαρ για τα ποτά τους, κι αυτό είναι καλύτερο για όλους μας.
