Η βρετανική έκδοση του περιοδικού Glamour αποφάσε φέτος να πρωτοτυπήσει στην απονομή των βραβείων για τις γυναίκες της χρονιάς, δίνοντας για πρώτη φορά βραβείο σε έναν άντρα, ο οποίος φρόντισε (σε αντίθεση άραγε με όλο τον υπόλοιπο αντρικό πληθυσμό;) να νοιαστεί για την προάσπιση των γυναικείων δικαιωμάτων.
Έτσι, το «Poverty is Sexist», μια καμπάνια που δημιούργησε πέρυσι με στόχο να βοηθήσει τις φτωχές γυναίκες και να διευκολύνει την πρόσβασή τους στην εκπαίδευση, στην περίθαλψη και στις ίσες ευκαιρίες εργασίας έφερε τον Bono, τον frontman των U2 σε μία πρωτοφανή για την 36ετή πορεία του περιοδικού ύψιστη τιμή. Λολ.
Πού βαδίζουμε;
Ένα άλλο δεδομένο, ωστόσο, είναι και αυτό που εγείρει το ερώτημα «Quo vadis»: Ο Bono έχει καταφέρει με κάποιον πραγματικά περίεργο τρόπο, απέναντι από το φανατικό κοινό των U2, να «χτίσει» ένα μανιασμένο λόμπι από «haters».
Bono to receive Woman of the Year award because we men don't get enough recognition for being good women.
— David Hughes (@david8hughes) November 2, 2016
Κι εδώ που τα λέμε, όταν φτάνουμε στο σημείο ο Bono (ποιος; Ο BONO!) για μερικές κοινωφελείς ενέργειες να αποτελεί τον πρώτο και μοναδικό άντρα από ολόκληρη την υφήλιο που αναγνωρίζεται από το γυναικείο φύλο τότε πρέπει εγώ, εσύ, ο καθένας μας να πάμε μπροστά στον καθρέφτη του και να θέσουμε το εξής ρητορικό ερώτημα στους εαυτούς μας: «Πού πάμε;».
Προφανώς και κάθε ανθρωπιστική ενέργεια, ανεξάρτητως του φύλου του ακτιβιστή, πρέπει να αναγνωριστεί. Ωστόσο, αυτή η αναγνώριση θα πρέπει επίσης να συνοδεύεται και από μια πιο βαθιά ματιά. Η δημοσιότητα και η τσέπη του Bono σαφώς και χωρούν τέτοιου είδους φιλανθρωπίες, οι οποίες μάλλον τυγχάνουν μεγαλύτερης έκτασης και αναγνώρισης από αυτό που μπορούμε να δεχτούμε και που ενδεχομένως θα έπρεπε.
Τι είναι αυτό που πραγματικά τον διαχωρίζει από κάθε άλλον απλό άνδρα; Σαν εμένα κι εσένα… Που ο καθένας μας, μέσα από την καθημερινότητά του και στο πλαίσιο του επιτρεπτού που ορίζει το κοινωνικό και οικονομικό του στάτους, να επιδίδεται σε έναν καθημερινό αγώνα για την προάσπιση των γυναικείων δικαιωμάτων;
Και μάλιστα όχι χάρη στην «αόρατη» δύναμη της τσέπης και της δημοσιότητάς του, αλλά στην επίδραση και την αμεσότητα της ψυχής του; Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή και θα αφορούσε τον κάθε «Bono».
Όταν ο ανθρωπισμός μοιάζει με «μάρκετινγκ»
Το θέμα εδώ, σε αντίθεση με τη συνήθη λογική, δεν είναι το φαινόμενο, αλλά το ίδιο το αίτιο. Δηλαδή, ο Bono. Ο οποίος για ακόμη μία φορά πληρώνει ακριβά την ανθρωπιστική του πλευρά, όπως έχει γίνει με κάθε φιλανθρωπική του δράση στο παρελθόν.
Ο Bono είναι καταδικασμένος να βρίσκει παντού και πάντα μπροστά του έναν αντίλογο. Σε κάθε τι που κάνει, πάνω από το κεφάλι του θα υπάρχει πάντα ένα μαύρο σύννεφο που εκφράζει ένα ευρύ κοινό και λέει «Bono Sucks».
Γιατί; Υπάρχουν δεκάδες λόγοι και ένα ολάκερα γκρουπ στο facebook, γεμάτα από haters, έτοιμους να κατακρίνουν την κάθε του κίνηση. Στα μάτια τους, ο Bono, είναι από την κορυφή μέχρι τα νύχια ένα καμουφλαρισμένο, υποκριτικό, «μαϊμού» προϊόν. Το οποίο έχει μάθει να προωθεί και να λανσάρει τον εαυτό του με τέτοιο τρόπο που αναγκάζει το κοινό να προσπεράσει την ιστορία που έχει γράψει με τους U2 και να ασχοληθεί με την εκτός σκηνής προέκτασή του. Στα μάτια αυτού του οργισμένου κοινού, λοιπόν, είναι από την κορυφή μέχρι τα νύχια ψεύτικος.
Το παρατσούκλι που του κόλλησε ένας φίλος του (ως «Bono Vox» αρχικά) και που εκ πρώτης όψεως απαρνήθηκε για να το ασπαστεί στη συνέχεια όταν έμαθε ότι πρόκειται για λατινική φράση που σημαίνει «καλή φωνή», πετώντας στα σκουπίδια το «Vox» και κρατώντας το μονολεκτικό και εγωκεντρικό «Bono».
Τα φιμέ γυαλιά που δεν θα βγάλει ακόμη κι αν ο ήλιος αφανιστεί, κι ας υπάρχει ιατρική απόδειξη για το γλαύκωμα που τον ταλαιπωρεί εδώ και χρόνια.
Η υπέρμετρη ανθρωπιστική του δράση που, στο πάντα καχύποπτο μάτι, μεταφράζεται ως «αφιλοκερδώς κερδοσκοπική» μανία σε μια υποκριτική προσπάθεια ένδειξης καλής θελήσεως και διαγωγής. Καχυποψία, που μάλιστα προκάλεσε τον αφορισμό του όταν κυκλοφόρησαν φήμες για «αφορολόγητα λεφτά στην Ολλανδία».
Όλα τα παραπάνω εντείνονται από την «ασήκωτη» δημοτικότητα ενός προσώπου και την τάση του κοινού να βρίσκει σε έναν Rock star, πηγές έμπνευσης και ερεθισμάτων και όχι κινήσεις παραδειγματισμού που για τον απλό κόσμο είναι απρόσιτες ή και υποκριτικές.
Θέλω τον Bono να μου μιλάει και να με επηρεάζει τραγουδώντας. Γι' αυτό, άλλωστε, έγινε ο Bono και γι’ αυτό πληρώνεται. Δεν χρειάζεται και δεν χρειαζόμαστε ούτε το ανθρωπιστικό του μάρκετινγκ, ούτε το γλιτσέ μαλλί που στάζει στα live, ούτε τα δωρεάν τραγούδια που μας πασάρει με το ζόρι.
Δεν τον θέλουμε για εκπρόσωπο των αντρών, ούτε για σωτήρα. Στο κάτω-κάτω, αφού θέλει τόσο πολύ να βοηθήσει τον κόσμο ας προσπαθήσει να το κρατήσει μακριά από τη δημοσιότητα. Γιατί διαφορετικά η κακεντρέχεια είναι δεν είναι απόρροια κομπλεξισμού, αναδύεται εύκολα σε κάθε άσημο μυαλό, που βλέπει ανθρώπους να γίνονται εύκολα κι αβίαστα «θεοί» για ενέργειες που καλώς γίνονται, αλλά δεν κοστίζουν.
Αυτό θέλουν οι γυναίκες;
Αλήθεια, τα κοριτσάκια που τον ψήφισαν τι έβλεπαν στο είδωλό τους; Τον τέλειο άντρα, τον άντρα τον σωστό, που διαχωρίζει τη θέση του από τους υπόλοιπους και κερδίζει επάξια περίοπτη θέση στη συνείδηση του άλλου φύλου. Γιατί ο Bono ρε παιδιά; Και όχι (και) κάποιος άλλος; Πόσο εύκολη κι ανέξοδη θεοποίηση; Αλήθεια, τι και πόσο κοστίζει στον Bono αυτή η έξαρση ανθρωπισμού πέρα από την καχυποψία που δημιουργεί ώστε να φτάσει στο σημείο να απολαύει τέτοιων τιμών; Αν κάνεις κάτι αντίστοιχο και ανάλογο της τσέπης σου, θα δεις κι εσύ το όνομά σου σε τέτοιες λίστες; Ή όλοι οι υπόλοιποι είμαστε απλά αδιάφοροι κομπλεξικοί που αντί να επικροτούμε τέτοιες ενέργειες τις αντιμετωπίζουμε με καχυποψία; Αν το Glamour φτιάξει τέτοια λίστα, ίσως και να με βάλει στους κομπλεξικούς της χρονιάς.
