Αισθάνομαι πως παίζουμε σε κάποιο reality επιβίωσης ή σ’ ένα κακόγουστο σίριαλ. Σε ένα show που κάθε μέρα που περνάει η πίστα δυσκολεύει. Η διαδικασία να επιβιώσεις σε αυτή τη χώρα είναι επίπονη. Κάθε μέρα και μία νέα ιστορία ντροπής. Το νέο επεισόδιο αυτού του τραγελαφικού σίριαλ που βιώνουμε έχει τίτλο: «Εκπαιδευτικοί σε σκηνές».

Η κατάσταση που περιγράφεται στις τουριστικές περιοχές προκαλεί ντροπή. Ντροπή -βέβαια- σε όσους έχουν ενσυναίσθηση. Με το μισθό του καθηγητή να κυμαίνεται στα 800 ευρώ και με τα σπίτια στις τουριστικές περιοχές να νοικιάζονται στα 700 ευρώ, τότε η λύση είναι μία. Σκηνή και ελεύθερο κάμπινγκ. Οι καθηγητές στην Ελλάδα «συνεχίζουν τις διακοπές τους» και ζουν επικίνδυνα. Αναγκάζονται να μείνουν σε κάμπινγκ διότι διαφορετικά θα πρέπει να δώσουν όλο το μισθό τους στο νοίκι, σ’ ένα σπίτι που θα αναγκαστούν να το εγκαταλείψουν τον Μάιο, γιατί οι ιδιοκτήτες θέλουν να το κάνουν Airbnb. Ο νόμος της ελεύθερης αγόρας. Ήδη τέσσερις εκπαιδευτικοί έχουν υποβάλλει τις παραιτήσεις τους διότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα.

Η Παιδεία σε τσαντίρια

Πρόκειται για μία κατάσταση που δεν υπάρχουν λόγια για να την περιγράψεις. Ντρέπεται και η ντροπή, ξεφτιλίζεται και η ξεφτίλα. Πρόκειται για μία ταπεινωτική στάση απέναντι στην Παιδεία. Απέναντι στους καθηγητές και τα παιδιά. Υπάρχει κάποιος να αναλάβει την ευθύνη; Ποια είναι η στρατηγική που οφείλει να ακολουθήσει η κυβέρνηση ώστε να μην αφήνει την Παιδεία να κυκλοφορεί σαν ζητιάνα. Να μη μένει σε τσαντίρια; Αυτή η υποβάθμιση των εκπαιδευτικών στη χώρα μας, δεν συμβαίνει ούτε σε χώρες του Τρίτου Κόσμου.

Το νυχτερινό σχολείο είναι ένα σχολείο της ζωής

Την ίδια στιγμή, ευθύνη φέρει και η τοπική κοινωνία. Στον βωμό του χρήματος, όλα περιστρέφονται γύρω από τον τουρισμό. Χιλιάδες ενοικιαζόμενα δωμάτια στα νησιά αλλά και σε άλλες τουριστικές περιοχές, σε τιμές εξωφρενικές. Ειδικά σε κλειστές κοινωνίες όπως η επαρχία, εκεί όπου υπάρχει αλληλεγγύη και ανθρωπιά, το να αφήνεις τον δάσκαλο του παιδιού σου να μένει σε σκηνή αποτελεί ακόμη μεγαλύτερη ντροπή.

Πρόκειται για μία ήττα της ανθρωπιάς, της εκπαίδευσης, της αλληλεγγύης και μία προσβολή απέναντι στα παιδιά μας. Ένα χτύπημα στην σκέψη και στην ελληνική γλώσσα. Κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε εύκολα. Διότι με την αλλοίωση της γλώσσας, χάνεται ο τρόπος σκέψης. Και όταν χάνεται ο τρόπος σκέψης, γινόμαστε χειραγωγήσιμοι. Και δεν θα πάει πολύ καλά αυτό.