Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από αυτό που νιώθει ένας γονιός που χάνει το παιδί του. Το νήμα που συνδέει έναν τέτοιο άνθρωπο με τη λογική και την ίδια τη ζωή είναι εξαιρετικά λεπτό και εύθραυστο. Μια τέτοια υπόθεση εκτυλίχθηκε στα Ίσθμια και πιο συγκεκριμένα στο Καλαμάκι όπου ένα κοριτσάκι 6 ετών γλίστρησε από το σωσίβιό του ενώ κολυμπούσε με αποτέλεσμα να βυθιστεί και να χάσει τελικά τη ζωή του.
Ο πατέρας του στη συνέχεια δήλωσε ότι αδυνατούσε να βοηθήσει την κόρη του γιατί αντιμετωπίζει σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα όντας ασθματικός. Φυσικά το Λιμενικό Σώμα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του μαζί με τον αρμόδιο εισαγγελέα άσκησαν ποινική δίωξη στον τραγικό πατέρα για θανατηφόρα έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για κάποιους σχολιαστές.
Οποιοσδήποτε θα έμπαινε στη φωτιά για να σώσει τη ζωή του παιδιού του, είναι καθαρό ένστικτο και δεν χρειάζεται καν να το σκεφτεί. Όμως δεν είναι λίγες οι φορές που μπροστά σε τόσο μεγάλο τρόμο μπορεί να παγώσεις, να μείνεις άγαλμα από το σοκ ή να λειτουργήσουν άλλοι υποσυνείδητοι μηχανισμοί που σε κάνουν να δράσεις διαφορετικά.
Για παράδειγμα αν όντως ο πατέρας αυτός αντιμετωπίζει σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα, δεν είναι καθόλου απίθανο το ίδιο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης να τον εμπόδισε από το να βουτήξει. Αν βουτούσε και πέθαινε κατά τη διάρκεια της διάσωσης και το παιδί του είτε ζούσε, είτε πέθαινε, ποιο θα ήταν το επιμύθιο αυτής της ιστορίας; Είναι σίγουρο ότι αν τώρα ρωτήσει κάποιος αυτόν τον πατέρα αν πιστεύει ότι έκανε λάθος και αν έπρεπε να βουτήξει ακόμα και με κίνδυνο της ζωής του, θα πεί ναι, ότι έπρεπε να βουτήξει κι ό,τι γίνει.
Ας αφήσουμε λοιπόν αυτόν τον φουκαρά στο δράμα του να πενθήσει όπως μπορεί την κόρη του και ας ελπίσουμε να επουλώσει την πιο δύσκολη πληγή που μπορεί να ανοίξει στην ψυχή ενός ανθρώπου. Για μια φορά ας κρατήσουμε τα δηκτικά βέλη της κριτικής για τον εαυτό μας, να φροντίζουμε να κολυμπάμε με ασφάλεια, τόσο εμείς, όσοι και οι γύρω μας κοιτώντας τη δική μας καμπούρα.
Σε μια χώρα που μετράει κάθε χρόνο περίπου 350 νεκρούς στις παραλίες, ένας κάθε μέρα δηλαδή, με 7 στους 10 να είναι Έλληνες, ας κοιτάξουμε πώς θα αντιστρέψουμε και αυτή την τραγική στατιστική πριν κουνήσουμε τον δάχτυλο σε οποιονδήποτε.
