Η θλιβερή επέτειος των 4 ετών από τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι που στέρησε τη ζωή 103 ανθρώπων, μας βρήκε ανάμεσα στα αποκαΐδια της Πεντέλης και ενός μπαράζ καταστροφικών πυρκαγιών, από τη Βάλια Κάλντα, μέχρι τη Δαδιά Έβρου κι από τα Βατερά της Λέσβου, μέχρι τα Κρέστενα, το μόνο που μας μένει είναι να μετράμε καμμένα στρέμματα. Είναι ένα φαινόμενο που πιάνει ένα μεγάλο κομμάτι της βόρειας ακτής της Μεσογείου, από την Πορτογαλία και την Ισπανία, μέχρι την Αλβανία και την Ελλάδα.
Το παιχνίδι της απόδοσης ευθυνών και το κυνήγι του ενόχου είναι λίγο πολύ αναμενόμενα. Η πολιτική σκοπιά του σχολιαστή είναι αυτή που δίνει τον τόνο. Είναι πολύ βολικό, με την τραγικότητα της καταστροφής να καλύπτει την όποια χυδαιότητα της εργαλειοποίησης, η πρόκληση ενός μεγαλύτερου και πιο επώδυνου τραύματος οδηγεί στη λήθη του αρχικό. Ξένοι πράκτορες, κλιματική αλλαγή και οικοπεδοφάγοι είναι οι προσφιλέστερες ερμηνείες, αλλά κοινός παρονομαστής όλων των θεωριών, ακόμα και αν κάποιος επικαλεστεί μια ακτίνα λέιζερ εξωγήινων, είναι η ουσιαστική αδιαφορία.
Όση περισσότερη δύναμη κρύβει η γενεσιουργός αιτία, τόσο πιο εύκολη η δικαιολόγησή της. Μπορεί κάποιος να αποδείξει με χειροπιαστά στοιχεία και να κινήσει τις ανάλογες διαδικασίες στην περίπτωση των ξένων μυστικών υπηρεσιών ή ενός υβριδικού πολέμου; Μπορεί κάποιος να πολεμήσει μόνος του την κλιματική κρίση με τις υψηλές θερμοκρασίες, την ξηρασία και τον αέρα; Σίγουρα δεν μπορεί να πει κάτι στη χώρα που όταν μιλάμε για καταπάτηση γης και αυθαίρετη δόμηση, έχουμε εφεύρει τον όρο «τακτοποίηση».
Ας μην κοροϊδευόμαστε πια, ο αντιπυρικός σχεδιασμός, ο οποίος προηγείται του μηχανισμού κατάσβεσης, είναι ένα project χαμηλής πολιτικής προβολής. Είναι μια διαδικασία που συμβαίνει κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας σε μια περίοδο που κανείς δεν ασχολείται με τις πυρκαγιές γιατί κι αυτές μάθαμε να τις αντιμετωπίζουμε σαν εποχικό φαινόμενο.
Τηρουμένων των αναλογιών με τις πυρκαγιές συμβαίνει αυτό που συμβαίνει και με τη θλιβερή πρωτιά μας στα τροχαία ατυχήματα. Βολευόμαστε με το να αναλωνόμαστε σε συζητήσεις για το τι θα μπορούσε να γίνει, ή τι θα έπρεπε να γίνει, λες και δεν ξέρουμε τι είναι αυτό που φταίει για τα τροχαία ατυχήματα, δεν ξέρουμε ότι χρειαζόμαστε καλύτερους και ασφαλέστερους δρόμους ή δεν ξέρουμε ότι έχουμε ανάγκη από κυκλοφοριακή αγωγή από το δημοτικό.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις πυρκαγιές. Δεν θέλουμε άλλους ήρωες πυροσβέστες, το ξέρουμε ότι είναι λειτουργοί που σέβονται στο ακέραιο τον όρκο τους και κάθε καλοκαίρι προσφέρουν ακόμα και τη ζωή τους αν χρειαστεί για την προάσπιση ανθρώπινων ζωών, του δάσους και των περιουσιών.
Έχουμε ανάγκη από αντιπυρικές ζώνες τον χειμώνα, απομάκρυνση των ξερών την άνοιξη και αποτελεσματικότερη προστασία του δάσους. Οι πυρκαγιές δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσουν, όπως δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσουν τα τροχαία ατυχήματα. Μπορούμε όμως να περιορίσουμε δραστικά τις απώλειες, τόσο σε πράσινο, όσο και σε ανθρώπινες ζωές. Το Μάτι από δυστυχές πάθημα, έγινε μάθημα για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, τώρα έχουμε ανάγκη από ένα 112 για το δάσος, γιατί δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε καμία Βάλια Κάλντα και καμία Δαδιά.
