Την ώρα που όλη η χώρα βράζει κατά των περίεργων αποφάσεων της δικαιοσύνης, το έγκλημα που πάει πακέτο με κάθε ελληνικό καλοκαίρι και γκρεμίζει κάθε ελπίδα για καλό σε αυτόν τον κόσμο είναι και φέτος εδώ και συνεχίζει να τα διαλύει όλα. Δεν χρειαζόταν να καεί η Πεντέλη και το Ρέθυμνο ή να αποκτήσει πύρινη όψη ο Παρθενώνας για να το καταλάβουμε. Ο άνθρωπος, ο «βιαστής» της ίδιας του της ζωής και των συνανθρώπων του έχει και άλλο πρόσωπο πέρα από εκείνα των παιδόφιλων ή των ανώμαλων και αντεπιτίθεται φορώντας τον μανδύα του εμπρηστή. Και κάπως έτσι καίει τους πάντες, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό.
H αρχή φέτος έγινε με τη Βούλα και το Κρανίδι.
Δεν μάθαμε ακόμα τι θα πει αυτοκαταστροφή
Στην Ελλάδα φαίνεται αρέσει η συγκεκριμένη λέξη για αυτό και κάθε χρόνο περιμένουμε πως το κακό πέρασε αλλά αντί να μάθουμε και να ζούμε με ασφάλεια, απλώς παρακολουθούμε εστίες να εξαπλώνονται, σπίτια να γίνονται στάχτη, ζώα που ζουν στο απέραντο πράσινο να γίνονται ένα με τη μαυρίλα. Είναι αυτή η αυτοκαταστροφική τάση που ωθεί τον άνθρωπο να σκοτώνεται στο δρόμο χωρίς να λογαριάζει ευθύνες των πράξεών του, να επιτίθεται σε γειτονικές χώρες και να ρημάζει άμαχο πληθυσμό ή όπως το μάθαμε χρόνια εδώ και χρόνια στη χώρα μας, να κάνει την νύχτα μέρα. Όχι λόγω του γλεντζέδικου χαρακτήρα μας, αλλά από τις πυρκαγιές.
Μην ανησυχείς όμως την ξέρεις τη συνέχεια. Την έμαθες πέρσι, την θυμάσαι αμυδρά από πρόπερσι αλλά πάντα η ίδια θα είναι. Θα αρχίσουν άμεσα οι κατηγορίες να έρχονται εκατέρωθεν, κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα σφάζονται στα κανάλια επαναλαμβάνοντας το «εσείς φταίτε» και «ναι αλλά εσείς φταίτε για αυτό που παραλάβαμε» και αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ. Αν δεν έχει χαθεί κάποια ζωή τότε ο κρατικός μηχανισμός έχει λειτουργήσει ρολόι ασχέτως αν έχουν καεί ολόκληρες περιουσίες. Γενικολογίες και αηδίες. Βιασμός της ψυχής μας από το ίδιο μας το είδος λέγεται αυτό, όχι μόνο από εκείνους που άναψαν το σπίρτο, ταυτόχρονα όμως και από αυτούς που δεν έχουν πάρει ακόμα τα μέτρα τους έτσι ώστε να ξεπερνιέται όσο πιο ανώδυνα μια τέτοια καταστροφή.
Παρεμπιπτόντως στις 23 Ιουλίου συμπληρώνονται 4 χρόνια από τότε που κάηκε το Μάτι και είναι μια καλή ευκαιρία να κοιταχτούμε στον καθρέπτη προσπαθώντας να αναλογιστούμε αν έχει αλλάξει κάτι από τη μέρα-φρίκη για τη χώρα.
Έχουμε δει άραγε υπογειοποιήσεις των -μεγαλύτερων υπόπτων για πυρκαγιές-καλωδίων της ΔΕΗ; Τα πεύκα που αρπάζουν φωτιά σαν να είναι βενζίνη έχουν σταματήσει να περιβάλλουν κατοικημένες περιοχές; Έχουν ανοίξει έξτρα αντιπυρικές ζώνες για την πιο βατή μετακίνηση των πυροσβεστικών οχημάτων; Το προσωπικό των πυροσβεστών είναι πλέον αρκετό ή τα προπολεμικά Canadair έχουν αντικατασταθεί από καινούργια; Έχει αλλάξει τίποτα;
Ευτυχώς που υπάρχουν αυτοί οι ήρωες
Μέσα στον όλεθρο και την καταστροφή, πυροσβέστες και εθελοντές ρίχνουν το κορμί τους στην πύρινη λαίλαπα με σκοπό να απωθήσουν τη φωτιά. Μπορεί να είναι η δουλειά τους και οι πυροσβέστες να ειδικεύονται παραπάνω σε τέτοιες καταστάσεις από έναν απλό άνθρωπο αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πίσω από τη στολή και το κράνος παραμένουν εξίσου άνθρωποι με μας. Με σάρκα και οστά που έτσι και τους πλησιάσει η φλόγα θα τους αφανίσει, απλά επειδή θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους.
Και ως γνωστόν η φύση εκδικείται, εφόσον την προκαλέσεις. Όχι μόνο τους «βιαστές», αλλά και τα θύματά τους.
