Κάθε φορά που κάποιος οπλίζεται με αυτόματα πολεμικά τυφέκια και μπουκάρει σε ένα σχολείο, ένα mall ή ένα κέντρο διασκέδασης το σατιρικό The Onion κάνει πάντα, μα πάντα, το ίδιο και απαράλλαχτο ποστ, «Δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσει αυτή η τραγωδία, λέει το μοναδικό έθνος στον κόσμο στο οποίο συμβαίνει αυτή η τραγωδία. Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις σάτιρα με τέτοια περιστατικά, αλλά όπως συμβαίνει πολύ συχνά όταν γίνεται πετυχημένα, μέσα από τη σάτιρα ομολογούνται οι πιο σκληρές και οι πιο σοβαρές αλήθειες. Μέσα σε ελάχιστες λέξεις το The Onion λέει τα πάντα για την παραίτηση με την οποία αντιμετωπίζει η αμερικανική κοινή γνώμη κάθε ένα ξεχωριστά από αυτά τα περιστατικά μαζικών πυροβολισμών και νεκρών.
Μάλιστα είναι τέτοια η παραδοχή της ήττας που πλέον δεν έχει καμία σημασία αν αυτή γίνεται σε ένα σινεμά, σε ένα μπαρ ή σε ακόμα και σε ένα δημοτικό σχολείο. Δεν έχει επίσης καμία σημασία αν το κίνητρο του δράστη ήταν ρατσιστικό, σεξιστικό, ψυχιατρικό, εκδικητικό ή οποιοδήποτε άλλο, τίποτα δεν έχει σημασία. Η αμερικανική κοινή γνώμη παγώνει για μία στιγμή, μια στιγμή που συνήθως κρατάει μέχρι την επόμενη τραγωδία σαν διακοπτόμενος ύπνος σε κάθισμα ΚΤΕΛ.
Κατά τη διάρκεια αυτής της στιγμή θα υπάρξει μια βαθιά διχαστική και ταυτόχρονα επιφανειακή συζήτηση για την ελεύθερη οπλοκατοχή, λίμπεραλ και συντηρητική Αμερική θα παίξουν για λίγο τη διελκυστίνδα και μετά the show must go on.
Είναι αλήθεια ότι η τέτοια εκτενής οπλοκατοχή και κουλτούρα όπλων δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον πολιτισμένο κόσμο και ας μη συγχέουμε μέρη με παράδοση αυτοδικίας, εθιμικού δικαίου και κτηνοτροφίας, ένα τρίπτυχο που συναντάται φυσικά και στην Ελλάδα. Αυτό που συνέβη στην Αμερική ήταν μια θεσμοθετημένη διαστρέβλωση ενός συνταγματικού δικαιώματος και τις τελευταίες δεκαετίες η χώρα ζει στην εποχή της συγκομιδής αυτής της βαρβαρης σποράς. Αλλά η σπορά δεν ήταν αρκετή, κάποιος την πότισε και τη λίπανε για να φτάσει σε αυτό το σημείο.
Παρά τον περιώνυμο πλούτο της ελληνικής γλώσσας στο κομμάτι της ελευθερίας υπάρχει μια ενδιαφέρουσα στιγμή της αγγλικής γλώσσας όταν φτάνουμε στην έννοια της ελευθερίας. Όχι τυχαία, στα αγγλικά η ελευθερία μεταφράζεται και ως freedom αλλά και ως liberty που σημαίνουν δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Παρά την ευκολία που δίνει αυτός ο διαχωρισμός που εμείς στα ελληνικά πρέπει κάθε φορά να διευκρινίζουμε ότι άλλο είμαι ελεύθερος από κάτι και άλλο είμαι ελεύθερος να κάνω κάτι, στην Αμερικά κατάφεραν να κάνουν το δικαίωμα του πολίτη να υπερασπίζεται την ελευθερία του απέναντι σε ένα ενδεχομένως δεσποτικό κράτος, σε ένα δικαίωμα να παίρνει ένα αυτόματο στρατιωτικό τυφέκιο εφόδου και να το στρέφει απέναντι σε όποιον γουστάρει.
Ναι το πλαίσιο της οπλοκατοχής μπορεί και πρέπει να αλλάξει, αλλά αυτό είναι το εύκολο κομμάτι της συζήτησης. Ακόμα και η πιο ριζοσπαστική πλευρά που δεν επιθυμεί να μπουν κάποιοι κανόνες τύπου περιορισμός των στρατιωτικών όπλων ή τα όπλα να δίνονται μόνο μετά από έλεγχο του προφίλ κάθε υποψήφιου αγοραστή, αλλά ζητάει καθολική απαγόρευση στα ευρωπαϊκά πρότυπα, αγνοεί όλο το υπόλοιπο κομμάτι που οπλίζει το χέρι κάθε επίδοξου μακελάρη.
Από το εκπαιδευτικό μέχρι στο σωφρονιστικό σύστημα, η Αμερική παράγει ανισότητες και βία και εκεί βρίσκεται η ρίζα του προβλήματος. Ένας νέος άνθρωπος όπως ο Salvador Ramos που σκέφτηκε ότι πυροβολώντας τη γιαγιά του και σκοτώνοντας 19 παιδιά κάτω των 10 ετών συν δύο καθηγητές τους, θα λύσει οποιοδήποτε πρόβλημά του, το θέμα είναι πολύ μεγαλύτερο από την οπλοκατοχή.
Αν αύριο με κάποιο μαγικό τρόπο καταργούνταν η 2η τροποποίηση του συντάγματος, οι μαζικοί πυροβολισμοί στην Αμερική θα σταματούσαν για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα, ίσως και για πάντα αν βρισκόταν αποτελεσματικός τρόπος να αντιμετωπιστεί η μαύρη αγορά όπλων. Ωστόσο οι μαζικές δολοφονίες θα έβρισκαν τον τρόπο να συμβούν και πάλι, όπως μας έχει δείξει η σύντομη ιστορία της ισλαμικής τρομοκρατίας. Από βόμβες με οικιακά υλικά, μέχρι αυτοκίνητα που πέφτουν επίτηδες στο πλήθος, αν υπάρχει η αιτία να σκοτώσει κάποιος, τότε η μέθοδος θα βρεθεί.
Μέχρι να κοιτάξει η Αμερική τη ρίζα του προβλήματος, θα συνεχίσει να σοκάρεται περιοδικά με μια ελαφρά υποκρισία συζητώντας για την κορυφή του παγόβουνου.
