Μάλλον πρέπει να δεχτούμε ότι σε αυτή τη χώρα δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αποκτήσουμε ποδοσφαιρικό πολιτισμό. Μπορεί να ουρλιάζουν ορισμένοι ότι είναι καιρός να γίνονται μετακινήσεις οπαδών -το έγραφε και το πανό άλλωστε από την πλευρά της κερκίδας του ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ- ωστόσο με βάση τις χτεσινές ομορφιές του Κυπέλλου Ελλάδος, μάλλον απέχουμε πολύ από κάτι τέτοιο.
Σε ένα παιχνίδι που πραγματικά θα ξεχαστεί γρήγορα όσον αφορά το ποδόσφαιρό του, ακόμα και Παναθηναϊκός να είσαι σκέφτεσαι πόσο κρίμα είναι που για μία ακόμα χρονιά δεν μπόρεσες να χαρείς με την ησυχία σου ένα παιχνίδι χωρίς ακρότητες στις εξέδρες. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε ξεχάσει πώς είναι να παίζεις έναν τελικό κυπέλλου με θεατές, καθώς εδώ και δύο χρόνια ο Covid 19 κρατούσε το τοπίο ήσυχο (και ασφαλές) ενώ τη χρονιά πριν τον κορονοϊό είχε αποφασιστεί να γίνει χωρίς θεατές.Ταυτόχρονα είχαμε αρχίσει να τρώμε το σανό ότι θα γίνονται άπειροι έλεγχοι έτσι ώστε να μην υπάρξουν ακρότητες.
Μάλλον ήταν άλλο ένα ανέκδοτο, όπως και εκείνη η υπέροχη ανακοίνωση από τα μεγάφωνα με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου «Ενημερώνουμε ότι στο γήπεδο λειτουργεί καταγραφικό μηχάνημα». Αυτό σκέτο, λες και βλέπεις πινακίδα στην Εθνική Οδό ότι η ταχύτητα καταγράφεται με ραντάρ.
Εσύ είδες Τελικό Κυπέλλου ή Τελικό Ευρωλίγκα;
Υπάρχει σωτηρία;
Καμία μάλλον, τουλάχιστον έτσι όπως το πάμε. Η εικόνα ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου που παίζεται ο Εθνικός Ύμνος και στις κερκίδες οι οργανωμένοι τις παίζουν με τα ΜΑΤ είναι δυστυχώς η εικόνα-κληρονομιά που θα μας σβήνει κάθε ελπίδα για ένα καλύτερο αθλητικό αύριο.
Ίσως έχει δίκιο ένας συνάδελφος που έγραψε ότι το επόμενο βήμα μετά τους ξένους διαιτητές αμφιβόλου αξίας (ο Λαόθ χτες χάθηκε μέσα στη σιγουριά του) είναι τελικός σε άλλη χώρα. Αλλά και αυτή η πρόταση να πέσει ποια χώρα θα δεχτεί μια τέτοια διεξαγωγή;
Για την ιστορία, 1-0 ο Παναθηναϊκός με γκολ-πέναλτι του Αϊτόρ . Αυτά.
