Πάντα κουτσά-στραβά έβγαιναν τα λεφτά για τις διακοπές. Στη δική μου την περίπτωση τουλάχιστον. Κόψε από δω, ράψε από κει, πλήρωσε εκείνο, φύλαξε το άλλο. Και οικονομία όσο μπορούσα. Από το τέλος των προηγούμενων διακοπών, προσπαθούσα να βάλω στην άκρη λεφτά για τις επόμενες διακοπές. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν έφευγα πάνω από μία βδομάδα γιατί αφενός δεν μπορούσα και αφετέρου δεν είχα ποτέ τόσα χρήματα.
Όμως ας θυμηθούμε λίγο που ζούμε. Φως, νερό, εφορία, τέλη κυκλοφορίας, διακανονισμοί, τράπεζες, δάνεια. Χαμός. Αυτή είναι η καθημερινότητα του Έλληνα και κάθε φορά λέμε «καλά την βγάλαμε, κάτσε να δούμε του χρόνου». Φέτος, με την ακρίβεια να έχει ρίξει από τις πιο δυνατές σφαλιάρες της, υπάρχει κόσμος που από το Πάσχα και μετά έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν παίζουν διακοπές. Όχι τετραήμερο, ούτε μονοήμερη. Θα παίξει εξοχικό ή καθημερινά μπάνια στα Λεγραινά και στην Κερατέα, για να μπορέσουν να βγουν οι ζέστες και η μαυρίλα.
Υπερβολή; Προσωπικά ξέρω ότι εκτός από το ενοίκιο κάθε μήνα, έχω ήδη να αντιμετωπίσω το ρεύμα με διακανονισμούς και χρωστούμενα, ένα ΤΕΒΕ που το ξεχρεώνω μήνα με το μήνα και φυσικά την μεγάλη πληγή της βενζίνης. Παιδιά, τα κουκιά για φέτος δεν βγαίνουν. Από δω το ‘φερα, από εκεί το τράβηξα, αλλά δεν γίνεται τίποτα. Μόνο να σκεφτεί κανείς ότι για να φύγεις από τον Βύρωνα ή την Ηλιούπολη για να πας Σούνιο μεριά θες ένα 20ευρο την ημέρα, σκέφτεσαι μήπως πρέπει να αγοράσεις μία φουσκωτή πισίνα από τα Jumbo και αράξεις στο μπαλκόνι. Αυτή είναι η αλήθεια εκεί έξω, την στιγμή που χιλιάδες Έλληνες δυσκολεύονται να κάνουν την οποιαδήποτε πληρωμή.
Γενικά θυμάμαι πάντα να υπάρχει μία αβεβαιότητα και ένα σφίξιμο για να βγουν τα έξοδα των διακοπών, αλλά φέτος νιώθω σαν να είμαι 23 χρονών που μόλις είχα τελειώσει το στρατιωτικό και επειδή ήμουν άνεργος δεν υπήρχε σάλιο. Ούτε για να πας μέχρι το εξοχικό του κολλητού σου και να πληρώνεις τα προσωπικά έξοδα. Αν είστε δύο άτομα στο σπίτι, άντε να καταφέρετε να φύγετε δύο-τρεις μέρες. Αλλά γιατί όχι περισσότερες, δεν το δικαιούστε; Θυμάμαι την περίφημη εκείνη έκθεση του ΕΛΙΑΜΕΠ για το 2019, όπου οι Έλληνες δούλευαν τις περισσότερες ώρες από τους υπόλοιπους εργαζόμενους στην Ευρώπη – και που πέρυσι οι ώρες μας ισοδυναμούσαν με αφρικανικά κράτη. Γιατί πρέπει κάθε χρόνο να είμαστε με το ζωνάρι; Γιατί δεν μπορούμε να αφήσουμε δέκα δεκάρες στην άκρη και να μην ασχοληθούμε με αυτές;
Και βασικά, αυτό είναι το πρόβλημα στην Ελλάδα εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία. Ότι δεν μπορείς να φτιάξεις πρόγραμμα. Με τους λογαριασμούς και τις υποχρεώσεις όπου η τιμή τους αυξάνεται, αναγκάζεσαι να χρησιμοποιήσεις λεφτά για να κλείσεις τρύπες ή να πληρώσεις λογαριασμούς. Η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, όχι μόνο τα φέρνει βόλτα δύσκολα, αλλά κοιτάζει να επιβιώσει μήνα με το μήνα. Αυτή είναι η αλήθεια μας. Ότι μπορούμε να πούμε σίγουρα πλέον και χωρίς ενδοιασμούς, ότι ζούμε σε μία ακριβή χώρα, με ακριβά προϊόντα και υπηρεσίες, τα οποία τις περισσότερες φορές όχι μόνο δεν ανταποκρίνονται στις τιμές αλλά και στις υπηρεσίες. Σε μία χώρα που η ακρίβεια όχι μόνο δεν δείχνει να σταματά αλλά βαράει την καθημερινότητα. Οι διακοπές έμειναν στο μυαλό μας ως πολυτέλεια, αλλά δεν θα έπρεπε. Είναι εργατικό δικαίωμα. Και το να μπορείς να ξεφύγεις για μερικές μέρες σε ένα από τα υπέροχα ελληνικά νησιά μας, στηρίζοντας και την εγχώρια οικονομία, είναι και ατομικό δικαίωμα. Όχι να σπάμε κουμπαράδες για να βρίσκουμε αράχνες.
Μέχρι τότε η ακρίβεια συνεχίζεται και η αλήθεια παραμένει. Πολύς κόσμος δεν θα καταφέρει φέτος να φύγει για διακοπές. Το ερώτημα είναι πόσα θα τον βάλουμε να πληρώσει με τα κλιματιστικά να δουλεύουν τον Αύγουστο…
