Δεν χρειάζονται ιδιαίτερα μαντικές ικανότητες για να καταλάβουμε πού θα πάει η κατάσταση με τις συνεχείς ανατιμήσεις στα καύσιμα και την ενέργεια. Η πρόσφατη ιστορία έχει να μας δείξει πολλές περιπτώσεις ενεργειακών κρίσεων και τι ακριβώς συμβαίνει με τη διαχείρισή τους. Σε γενικές γραμμές είναι μια εξίσωση χωρίς λύση μιας και μιλάμε για συγκοινωνούντα δοχεία. Αν ακριβαίνει η πρώτη ύλη οποιοδήποτε αγαθού, τότε θα ακριβύνει και το τελικό προϊόν. Οι κυβερνήσεις έχουν τις καλύτερες των προθέσεων, καμία δεν είναι τόσο σαδιστική για να ηδονίζεται με το τίναγμα στον αέρα των οικογενειακών προϋπολογισμών, αλλά όλοι ξέρουμε ότι λίγα ως ελάχιστα πράγματα μπορεί να γίνουν για να μετριαστεί το αυξημένο κόστος ειδικά στα καύσιμα.
Πλέον έχουμε φτάσει σε σημείο να θεωρούμε την βενζίνη των 1.9 € φθηνή.
Τα όποια μέτρα ανακούφισης είναι σαν να δίνεις παυσίπονα σε κάποιον που χρειάζεται χειρουργείο, αλλά πού να βρεις χειρουργείο στο πεδίο της μάχης. Κούμπωσε ένα παυσίπονο και πάλι καλά να λες. Ιδανικά το οικονομικό επιτελείο μιας κυβέρνησης θα ήθελε να πει κάτι μεταξύ «η Παναγιά μαζί σας» και «σκάσε και κολύμπα» μέχρι να περάσει η μπόρα, αλλά γνωρίζει πολύ καλά ότι μια τέτοια κρίση ειλικρίνειας, έφερνε από παραίτηση, μέχρι επανάσταση.
Κάποιοι όμως ξεφεύγουν
Το καλύτερο που έχει να κάνει ένας οποιοσδήποτε απολογητής της οποιασδήποτε κυβέρνησης σε ολόκληρο τον κόσμο είναι να κάνει το ψόφιο κοριό και κάνει για λίγο τον σάκο του μποξ της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Να φάει δηλαδή μερικές «ψιλές» για την ομάδα και πάει παρακάτω. Αλλά όχι, κάποιοι θέλουν να κάνουν το κάτι παραπάνω για να φανούν βασιλικότεροι του βασιλέως.
Οι καφενειακές πολιτικές αναζητήσεις οι οποίες περιστρέφονται γύρω από το δόγμα του «αν ήμουν για μια μέρα πρωθυπουργός» όταν μπερδεύονται με την άκριτη στήριξη στην εξουσία δημιουργεί ένα σπάνιο είδος εφηβικού ζηλωτισμού. Η εφηβικότητα αυτή δεν εξαντλείται μόνο στο πάθος της έκφρασης αλλά και στη λογική των όσων λέγονται που θυμίζει οργισμένο έφηβο που καθοδηγείται από τις περίεργες ορμόνες του.
Όλοι έχουμε ζήσει σε κάποιο οικογενειακό τραπέζι, κάποιοι τον έχουμε υποδυθεί κιόλας, τον έφηβο που θέλει να τινάξει στον αέρα την ατμόσφαιρα της λογικής, αλλά όταν το κάνει αυτό κάποιος μεσήλικας και βάλε, δεν είναι και τόσο αστείο.
Οι προτάσεις που έχουμε ακούσει μέχρι τώρα για την αντιμετώπιση των «φουσκωμένων» λογαριασμών ηλεκτρικού είναι τουλάχιστον αστείες, αλλά η χθεσινή που ακούσαμε από τηλεοπτικού άμβωνος φτάνει στα όρια της κοροϊδίας. Λίγο πολύ η πρόταση περιελάμβανε το εκ περιτροπής κατέβασμα διακοπτών σε όλη την επικράτεια για μία ώρα και αυτό κάπως θα έλυνε μαγικά το πρόβλημα. Τότε γιατί να μην κόβουμε το ρεύμα για 2 ή 3 ώρες; Γιατί να μην ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Βόρειας Κορέας με 2 ως 6 ώρες ρεύμα τη μέρα;
Τώρα λαϊκίζεις εσύ, θα πει κάποιος και θα έχει απόλυτο δίκιο γιατί αυτή είναι η μαγική ιδιότητα του φτηνού κι ανέξοδου λόγου, είναι θρυαλλίδα ενός ακόμα πιο φτηνού λαϊκισμού και το κούνημα του δαχτύλου κατά τη διάρκεια της πρόσφατης δημοσιονομικής κρίσης και η ρομαντικοποίηση του μνημονιακού λόγου θα έπρεπε να έχει λειτουργήσει σαν μάθημα για όσους επιμένουν σε αυτή την πρακτική.
Είναι πολύ πιθανό κάποιοι να μην καταλαβαίνουν ότι η Ώρα της Γης είναι απλά μια μαζική ακτιβιστική δράση που έχει σαν στόχο την ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης και να νομίζουν ότι έτσι πράγματι σώζουν το περιβάλλον. Είναι όμως ακόμα πιθανότερο να έχουν εθιστεί ως αποδέκτες λαϊκής οργής.
Σε μια απλοϊκή συλλογιστική λένε ότι αν μου κάνουν κριτική για κάτι που υποστηρίζω, τότε όταν με βρίζουν για κάτι που λέω έχω ακόμα μεγαλύτερο δίκιο. Αυτός ο εθισμός στην λαϊκή οργή ξεπερνά τα όρια του αντουανετισμού του παντεσπανιού και μπαίνει στα χωράφια του φετιχισμού. Ο οποίος δεν είναι καθόλου κακός, αλλά όταν στο πλαίσιο του δημόσιου λόγου γίνεται εργαλείο άτυπου γραφείου τύπου της κυβέρνησης και «λαγού» εξελίξεων, τότε ναρκοθετεί την κοινωνική ειρήνη. Οι καιροί είναι εξαιρετικά σοβαροί για εφηβικά τερτίπια και η ενηλικίωση είναι όρος επιβίωσης πλέον.
