Σε εποχές πολέμου η εικόνα του πατέρα που αποχαιρετά τα παιδιά του πριν γίνει ένα με το σύνολο του στρατεύματος, δίνοντας την ψεύτικη υπόσχεση «θα γυρίσω πίσω, στο υπόσχομαι» αισθανόμασταν πάντα ότι θα ανήκε αποκλειστικά σε ταινίες τύπου «Ο Πατριώτης» ή το «Pearl Harbor». Μια μικρή σημείωση όμως, εκείνες οι ταινίες αφορούσαν σκηνικά που συνέβαιναν πολλά χρόνια πίσω. Δηλαδή σε εποχές που ο κόσμος δεν ήξερε καν τι έχει απέναντί του ενώ οι επεκτατικές πολιτικές και οι ιδεολογίες ξεπερνούσαν ακόμα και την ανθρώπινη ζωή. Καταστάσεις που δεν αρμόζουν στο -κατά τα άλλα- πολιτισμένο σήμερα τοπίο που οι συμμαχίες και οι εκδηλώσεις ειρήνης προστατεύουν από τα πολεμικά ένστικτα των ανθρώπων.
Να όμως που τα δάκρυα των ανθρώπων που αποχωρίζονται τα αγαπημένα τους πρόσωπα δίχως να γνωρίζουν τι τους ξημερώνει δεν είναι μέρος ταινίας ή ντοκιμαντέρ, αλλά πέρα για πέρα αληθινά. Και για όλους εμάς που τα βλέπουμε από έξω, παρακολουθώντας συγκλονισμένοι τα γεγονότα και ταυτόχρονα τα συναισθήματα και τον πόνο της απώλειας να αυξάνονται περισσότερο και από τη βροχή πυρών, είναι σαν κάποιος να μαχαιρώνει τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Διότι αυτές οι τόσο δυνατές εικόνες, απεικονίζουν ανθρώπους σαν και μένα, εσένα, τον διπλανό σου, τον κολλητό σου ή τη μητέρα σου, που δυστυχώς είχαν την ατυχία να ζουν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.
Μπορεί κάτι να δώσει κουράγιο;
Ακούμε συνεχώς για κυρώσεις και φραγμούς σαν τιμωρίες και εκβιασμούς από πλευράς Αμερικανών ή Άγγλων απέναντι στους Ρώσους ή το να αλλάξει η έδρα του τελικού του Champions League στη Ρωσία (ήταν να γίνει φέτος στην Αγία Πετρούπολη), ωστόσο αν είναι αυτό λύση για τον πόλεμο στην Ουκρανία, μάλλον κάτι έχουμε καταλάβει λάθος. Αν κάτι μας παρηγορεί αυτό είναι οι άνθρωποι και οι δράσεις τους.
Το ότι θα υπήρχαν αρκετοί αντίθετοι Ρώσοι για την εισβολή στην Ουκρανία, ήταν λίγο πολύ δεδομένο. Το ότι θα έβρισκαν το κουράγιο να διαδηλώσουν γνωρίζοντας πως οι Αρχές ήταν έτοιμες να προχωρήσουν σε συλλήψεις και προσαγωγές, μας γέμισε με θετικές σκέψεις, μπροστά στο γενικότερο πόνο που βιώνει η πολύπαθη Ουκρανία.
Όλοι γνωρίζουν τι σημαίνει σε χώρες τύπου Ρωσίας ή Τουρκίας να στέκεσαι απέναντι στο καθεστώς. Πολλοί θα το αποκαλούσαν αυτοκαταστροφή, για όλους εμάς ωστόσο που το παρακολουθούμε απ’ έξω, μια αντίδραση εκ των έσω είναι ίσως το πιο δυναμικό και γεμάτο νόημα μήνυμα. Αυτό που το κάνεις με κίνδυνο να τα χάσεις όλα.
Τον Fedor Smolov για παράδειγμα, μπορεί να μην τον ήξερες αν δεν ασχολείσαι με την μπάλα, από χτες το βράδυ ωστόσο η κίνησή του να αντιταχθεί απέναντι στην πολιτική της χώρας του έχει κάνει τον κόσμο να τον θαυμάσει.
Με τον Ζελένσκι και τον Πούτιν να δέχονται να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι για την αποκλιμάκωση της κρίσης σίγουρα όλοι αισθανόμαστε λίγο καλύτερα από πριν, ωστόσο αυτό δεν μας στερεί το δικαίωμα να δακρύσουμε για όλους εκείνους που χάθηκαν χωρίς πραγματικά κανένα νόημα στην Ουκρανία.
Ένα δάκρυ για την Ουκρανία φέτος, άλλο ένα για το ξεκλήρισμα του Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν το καλοκαίρι, πολλά δάκρυα για όλα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Εκείνα που έγιναν με φόντο μια ιδέα που απλώς είχε σκοπό να δολοφονήσει.
