Ναι παλιά εμείς παίζαμε πολύ μπιλιάρδο. Μετά το σχόλασμα από τα μαθήματα, δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε σε μία μικρή πόλη όπως το Ηράκλειο στο νησί. Εκεί μπορούσες να επικοινωνήσεις πραγματικά με τους φίλους σου αλλά και άλλους, τους οποίους δεν έβλεπες στα διαλείμματα του σχολείου.
Γιατί μπιλιάρδο; Μα γιατί είναι ένα παιχνίδι πολύ φτηνό κι εύκολο. Μαζεύαμε το χαρτζιλίκι μας έτσι ώστε να παίρνουμε μέρος στα μικρά πρωταθλήματα που διοργανώναμε σαν παρέα.
Θυμάμαι που πηγαίναμε πάντα σε ένα μπιλιαρδάδικο στο κέντρο του Ηρακλείου με την ονομασία Κουρδιστό Πορτοκάλι. Εκεί ήταν το στέκι μας κι εκεί μάθαμε να είμαστε πραγματικοί φίλοι.
Το μπιλιάρδο είναι ένα παιχνίδι που θέλει υπομονή αλλά και μεγάλη αυτοσυγκέντρωση. Πως έγινε όμως και το θυμήθηκα τώρα στα 40 μου; Τυχαία. Από έναν Άγγλο φίλο που έχει έρθει τώρα και μερικά χρόνια στην Ελλάδα μόνιμα. Οι ξένοι είναι πιο ενθουσιώδεις και ψάχνονται πιο πολύ μέσα στην Αθήνα, πολλές φορές βρίσκουν μέρη που εσύ σαν μόνιμος κάτοικος δεν έχεις παρατηρήσει ποτέ λόγω της ρουτίνας.
Έτσι ο φίλος μου ο Νταν με τράβηξε να πάμε για μπιλιάρδο. Πραγματικά είχα να παίξω πολλά χρόνια, ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσα. Ίσως από το λύκειο. Ο Νταν δεν το πίστευε. Αυτό φάνηκε και στο παιχνίδι που κόντεψα να σκίσω τσόχα. Αλλά το μπιλιάρδο είναι σαν το ποδήλατο. Ποτέ δεν το ξεχνάς. Στην πορεία το θυμήθηκα.
Το μαγαζί ήταν κάπου βαθιά Εξάρχεια. Είχε μέσα και φλιπεράκια, ηλεκτρονικά πλακέ και βελάκια. Τρομερό πραγματικά. Είχα να νιώσω έτσι από το λύκειο όντως. Και ξαφνικά από τα ηχεία να πέφτει το South Of Heaven των Slayer. Κάπου εκεί κόντεψα να σκίσω τσόχα κυριολεκτικά.
Παίξαμε σαν τρελοί για τουλάχιστον δύο ώρες και μαζί απολαύσαμε και τις μπίρες μας. ήταν ένα απόγευμα γεμάτο νοσταλγία, τουλάχιστον από τη μεριά μου, μιας και ο Νταν απ’ ότι μου είπε παίζει συχνά και μάλιστα ανακαλύπτει κάθε φορά και κάποιο άλλο χωμένο μπιλιαρδάδικο στην Αθήνα.
Αν θα ξαναπήγαινα; Σίγουρα ναι, μιας και τελικά το μπιλιάρδο με βοηθάει να χαλαρώσω μετά τη δουλειά. Το προτείνω. Τουλάχιστον σε εκείνους τους χαμένους μέσα στη ρουτίνα που κάποτε είχαν αυτό το κόλλημα με το πράσινο τραπέζι.
