Κοιτάζεις έξω τον ουρανό και σκέφτεσαι πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρέξει. Κάποτε σκεφτόσουν τις απαλές στάλες του νερού που έχεις συνηθίσει να καταριέσαι καθώς πηγαίνεις σε ένα μίτινγκ ή ραντεβού, πλέον όμως το μυαλό σου ταξιδεύει σε κάτι άλλο, πιο βαρύ και κυρίως θανατηφόρο. Αυτό που όταν σκάει προκαλεί εκρήξεις, θερίζει και παίρνει ζωές. Είναι η νέα καταιγίδα, αυτή που μας γεμίζει με παραπάνω αβεβαιότητα, γυρίζοντάς μας στην εποχή του βαρ-βαρ και της επεκτατικής πολιτικής. Με μία λέξη, πόλεμος. Κάτι που μετά από τόσες υπογεγραμμένες συνθήκες και συμμαχίες τύπου ΝΑΤΟ έμοιαζαν πραγματικά αδιανόητο να συμβούν στη Δύση.
Αξίζει να πολεμήσεις για τα εθνικά συμφέροντα;
Και όμως είναι δυνατόν
Εκεί που αισθανόσουν πως η διπλωματία θα υπερισχύσει, με μια απλή διαταγή ο χάρος βρήκε και άλλο λόγο να κόβει βόλτες στη Γη πέρα από τον κορονοϊό και έχει στήσει καραούλι πάνω από την Ουκρανία. Εκεί όπου όλη χώρα είναι μια εμπόλεμη ζώνη και οι υπόλοιποι στεκόμαστε με «κομμένη την ανάσα», μια ατάκα που κυκλοφορεί ασταμάτητα από την ώρα που έγιναν γνωστά τα πρώτα πλάνα του πολέμου.
Αυτές τις μέρες θα ακούσεις όλες τις πλευρές και τις διαστάσεις ενός ακόμα εγκλήματος κατά της ανθρώπινης ζωής. Από τη μία οι δύσμοιροι Ουκρανοί και όλοι όσοι βρίσκονται εντός συνόρων που ανά πάσα στιγμή περιμένουν την οβίδα να πέσει κοντά και να αποχαιρετήσουν τη ζωή, από την άλλη για τις αμερικάνικες προκλήσεις στα ουκρανο-ρωσικά σύνορα που λειτουργούν ως ηθικοί αυτουργοί για την επίθεση των Ρωσικών στρατευμάτων. Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο καλός, ποιος ο κακός. Η ουσία είναι ότι αντί να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο βλέπουμε άλλη μία κρίση να ετοιμάζεται να σκεπάσει την καθημερινότητά μας προς όφελος των συμφερόντων και κατ’ επέκταση σε βάρος των ανθρώπινων ψυχών.
Όσο και αν η δημοκρατία και ο πολιτισμός κατάφερε να διαδοθεί στα πέρατα της Γης, δυστυχώς βλέπουμε ότι στα βαθιά του ένστικτα, ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα μέρος του συνόλου της ζούγκλας. Εκεί όπου θέλουμε να πούμε ότι ο κόσμος αξίζει ίσες ευκαιρίες, πάντα θα βρίσκεται κάποιος δυνατότερος για να τα γκρεμίσει όλα και να κυβερνήσει. Μέχρι να ανατραπεί από έναν άλλο ισχυρότερο.
Όταν ξενερώνεις με το είδος σου
Κάθε κρίση είναι ευκαιρία για τους ισχυρούς να δυναμώσουν παραπάνω, όπως και για ορισμένους πονηρούς να αναδειχθούν από το πουθενά. Ή μάλλον για να είμαστε ειλικρινείς «από τους νικημένους του πολέμου, ο φτωχός λαός πέθαινε από την πείνα. Από τους νικητές, ο φτωχός λαός πέθαινε το ίδιο» όπως είχε πει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Χωρίς καμία διάθεση για κράξιμο, καθώς ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει αυτό που θέλει, να γιορτάσει την Τσικνοπέμπτη ή να καθίσει να φάει χωρίς φανφάρες, ας σκεφτούμε λίγο πιο μακριά από εκεί που φτάνει η σκιά μας, τους ανθρώπους που δεν θα γυρίσουν σπίτι τους γιατί πολύ απλά δεν θα υπάρχει ή δυστυχώς δεν θα υπάρχουν οι ίδιοι. Άλλο ένα ανθρώπινο πισογύρισμα, για ένα λόγω που ουσιαστικά είναι ασήμαντος.
Τι νόημα έχει οτιδήποτε μπροστά σε αθώες ψυχές που δεν θα δουν το αύριο; Κοιτάζεις τα μάτια των μικρών παιδιών στην Ουκρανία και ουσιαστικά μέσα από μια φωτογραφία αντικρίζεις το θεό να σε κοιτάζει κατάματα με αηδία για αυτό που εκπροσωπείς. Για το ανθρώπινο είδος.
Δυστυχώς ακόμα και στον 21ο αιώνα στην κατά τα άλλα πολιτισμένη Δύση δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τα άγρια ένστικτα της επιβίωσής μας. Αυτά που μας προστάζουν να αλληλοσφαζόμαστε.
«Η ελευθερία του ατόμου δεν είναι αγαθό του πολιτισμού. Ήταν στο μέγιστο σημείο πριν από κάθε πολιτισμό» - Σίγκμουντ Φρόυντ.
