Άλλο δίκαιο, άλλο δικαιοσύνη. Το έχουμε καταλάβει καλά στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια, το βλέπουμε από τους δικηγόρους που υπερασπίζονται τους εγκληματίες της κοινωνίας. Είτε έχουμε να κάνουμε με οικονομικούς παραβάτες – φοροφυγάδες, λαμόγια-, ληστές, βιαστές ή και δολοφόνους, όλως περιέργως πάντα ακούμε για αυτά τα «παράθυρα» του νόμου. Δεν είμαστε δικηγόροι ή νομοθέτες για να τα αλλάξουμε μόνοι, ούτε και θεσμικά όργανα που μας έχουν εκλέξει για να εκππροσωπούμε τουλάχιστον με τη βούλα ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου γύρω μας. Αναβολές, διακανονισμοί και αναστολές. Πολλές αναστολές. Κάποια τιμωρία; Συνήθως ένας φυλακίζεται, οι υπόλοιποι έξω αλωνίζουν. Και τι κάνουν; Συνεχίζουν από εκεί που είχαν σταματήσει.
Όταν προχτές γράφαμε για την δολοφονία του Άλκη Καμπανού, συγκρίνοντας την υπόθεσή του με εκείνη του Tελικού Κυπέλλου του 2017 μεταξύ ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, δεν περνούσε καν από το μυαλό ότι ο τύπος που μαχαίρωνε μπροστά σε όλη την Ελλάδα τον «εχθρό» του στην αερογέφυγα του Πανθεσσαλικού Σταδίου, ενδέχεται να είναι ο ίδιος που αφαίρεσε τη ζωή του άτυχου Άλκη, επειδή έτσι γούσταρε.
Τις θυμάσαι τις εικόνες από εκείνο τον αγώνα;
Αυτό που φαίνεται απίστευτο όμως είναι ότι για εκείνα τα γεγονότα δεν τον είχαν συλλάβει καν παρότι τα γεγονότα και μαρτυρίες δείχνουν ότι εμπλέκεται, ταυτόχρονα εκκρεμεί εις βάρος του δίκη για παρόμοιο σκηνικό με την περίπτωση του Άλκη το 2019, παρότι δεν υπήρξαν θύματα. Από τον Μάρτιο του 2019 μέχρι το Φεβρουάριο του 2022 έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια και ακόμα δεν έχει επιβληθεί καμία τιμωρία παρότι στη σκηνή του εγκλήματος υπήρξαν εξίσου μαχαιριές σε μηρούς. Το ότι δεν πέτυχε και τότε αρτηρία μάλλον ήταν αρκετός αέρας στο σωσίβιο για να μη βυθιστεί στον πάτο της καταδίκης.
Πόσοι ακόμα πρέπει να χαθούν για να γίνει κάτι;
Δεν έχει να κάνει με κυβερνήσεις, δεν έχει να κάνει συμφέροντα. Εδώ μιλάμε για ειδεχθή εγκλήματα τα οποία αν δεν τα σταματήσεις, συνεχίζονται, σαν το δηλητήριο που σε σκοτώνει δίχως το αντίδοτο. Όταν έχεις ατιμώρητο έναν υποψήφιο δολοφόνο και το ξέρεις, έχεις και εσύ ευθύνη απέναντι στο σύνολο. Γίνεσαι συνεργός στο έγκλημα καθώς γνωρίζεις τι συμβαίνει αλλά δεν το σταματάς.
Δεν ξέρω τις νομοθεσίες, δεν γνωρίζω από δικαιοσύνες, ούτε με ενδιαφέρουν οι μακρόσυρτες δικαιολογίες ότι ο νόμος πρέπει να ακολουθείται και η δικαιοσύνη είναι τυφλή. Σαφώς και πρέπει να τηρείται, αλλά να είναι πιο δίκαιος και αυστηρός. Να μην είναι ελαστικός με εκείνους που οφείλει να τιμωρεί και να σωφρονίζει μόνο όσους δεν έχουν κάνει τόσο σκληρά εγκλήματα που να μην αξίζουν ελευθερία. Δεν μιλάω για θανατική ποινή ή για κρέμασμα στην Πλατεία Συντάγματος, αλλά για ορθή επιβολή του νόμου.
Αυτή που όταν ο δικαστής ρίχνει ισόβια δεν θα είναι 25 χρόνια όπου θα βγαίνεις στα 7, αυτή που θα τιμωρεί κάποιον που θα βαδίζει σε δολοφονικά μονοπάτια και θα τον αποθαρρύνει να συνεχίσει το βάδισμα. Αυτή που θα ακούμε για ένα έγκλημα στον τόπο μας και δεν θα το βρίσκουμε φυσιολογικό όταν μαθαίνουμε ότι κυκλοφορεί ελεύθερος γιατί εκκρεμεί το δικαστήριο.
Αυτή με λίγα λόγια που θα κρατάει ασφαλείς τους ανθρώπους, ή τα παιδιά δεν θα φοβούνται να πουν στο σχολείο τι ομάδα είναι.
