Δεν είναι ότι στην Ελλάδα γεννηθήκαμε μίζεροι ή ότι μας έλκουν οι κακές ειδήσεις, αλλά η ουσία είναι ότι εδώ και πολύ καιρό προσπαθούν να ηρεμήσουν τα νεύρα μας και ένας μονοκόμματος ανάδρομος Ερμής -στην αστρολογική αργκό- έχει κολλήσει από πάνω μας, εξουσιάζοντας τη μοίρα μας. Κάθε μέρα αισθάνεσαι πως θες να χαλαρώσει το κεφάλι σου και ένα νέο έγκλημα ή δυσάρεστη είδηση έρχεται να πάρει θέση στην καθημερινότητα και τις συζητήσεις μας, σαν λούπα που εύχεσαι να ήταν δραματική σειρά, αλλά δυστυχώς συμβαίνει δίπλα μας. Μία ο κορονοϊός, τα μέτρα και το μπέρδεμα μεταξύ ελευθερίας και ασυδοσίας, από την άλλη η κοινωνική κατρακύλα γεμάτη ένταση, βιασμούς και όλων των ειδών θηριωδίες που ακούμε καθημερινά, δεν θέλουν και πολύ για να σε οδηγήσουν σε αυτό που κατά τον προφορικό λόγο αποκαλούμε «σαλτάρισμα».
Εκεί που περιμένεις να μπει «φρένο» στην κατρακύλα, ο κατήφορος συνεχίζεται και ανακαλύπτει συνεχώς τα άδυτα της αβύσσου, του ατέρμονου φλερτ με την ανθρώπινη κατάντια. Καταγγελίες από 16χρονη σε υποψήφιο παίκτη του Survivor για παρενόχληση, ο 46χρονος έδειρε τη σύντροφό του και απειλούσε τη μητέρα των παιδιών του μέσα από τη ΓΑΔΑ, ενώ όλα περικλείονται από τον βιασμό της 24χρονης Γεωργίας Μπίκα στη Θεσσαλονίκη.
Από πού να το πιάσεις και από πού να το αφήσεις. Για την ακρίβεια δεν εξαρτάται από σένα πια ο εγκληματικός κυκεώνας, θα αποφασίσει από μόνη της η παράνοια πότε θα απογαλακτιστεί και θα εγκαταλείψει την καθημερινότητά σου.
Υπάρχει σωτηρία ή μας έχει εγκαταλείψει;
Μέσα στην αναμπουμπούλα, την ταραχή και κυρίως τον αναβρασμό που προκαλούν οι καθημερινές αποκαλύψεις της κοινωνικής σαπίλας, είναι δεδομένο ότι ο κόσμος πλέον αλλάζει μέρα με τη μέρα. Κάθε γυναίκα εκεί έξω κοιτάει δύο και τρεις φορές πίσω από την πλάτη της, ο άντρας κοιτάζεται στον καθρέπτη προσπαθώντας να μην δει σε κανένα σημείο κάποιο κομμάτι από τις «διασημότητες» (σ.σ. βιαστές, θρασύδειλους, εγκληματίες) που χαλάνε το όνομά του, ενώ οι γονείς κάθε ηλικίας «τρέμουν» στην ιδέα ότι τα παιδιά τους μεγαλώνουν σε αυτό το αρρωστημένο περιβάλλον.
Ακούς την είδηση και αναρωτιέσαι συνεχώς «πώς είναι δυνατόν;», ύστερα όμως ξανασκέφτεσαι ότι τίποτα πλέον δεν σου κάνει εντύπωση. Και αυτό είναι το πλέον ανησυχητικό. Η δυσωδία της σαπίλας έχει μπει στο «πετσί» μας και αποτελεί κοινό παρονομαστή της επόμενης ημέρας. Μιας μέρας που ελπίζεις να τη ζήσεις στην Ελλάδα που μεγάλωσες, αλλά καταλήγεις στην «ευρωπαϊκή Κολομβία» σε μια παραλλαγή του Μεδεγίν.
Ασχέτως του αν θα αποδειχτούν τελικά βιαστές οι ύποπτοι στην υπόθεση της 24χρονης στη Θεσσαλονίκη, η ουσία είναι ότι εκεί έξω υπάρχουν πολλά τσουτσέκια που συμπεριφέρονται στις γυναίκες με αυτόν τον τρόπο, που δεν σέβονται το «δεν θέλω» και δεν τους ενδιαφέρει η κατάντια και ο «εμετός» που γεννούν. Για αυτούς λοιπόν, ναι. Πρέπει να επιβληθεί δικαιοσύνη.
Θα καταφέρει αυτή η κοινωνία να καθαρίσει; Όσο το μυαλό και η τοξικότητα περιφέρονται μέσα στην ψυχή και την καθημερινότητα, η άσπρη μέρα μοιάζει αμφίβολη. Τι μας έχει μείνει; Η πίστη και η ελπίδα ότι υπάρχει (κάπου) ανθρωπιά, ακόμα και στις μυστήριες μέρες τις οποίες περνάμε. Μέχρι να μας εγκαταλείψουν και αυτές βέβαια.
Ας ασχοληθούμε τώρα με την κακοκαιρία «Ελπίδα», έτσι για να σπάσει λίγο πάγος.
