Η Σεούλ ετοιμάζεται να γίνει η πρώτη πόλη που θα βουτήξει στα βαθιά, αχαρτογράφητα νερά του metaverse: από το ξεκίνημα του 2022, τα avatars των δημοτικών υπαλλήλων θα «κλείνουν ραντεβού» με τους δημότες για διευκρινήσεις, καταγγελίες και ό,τι άλλο χρειάζονται, αντί να πηγαίνουν από εκεί. Και τα επόμενα χρόνια, όλο αυτό θα γίνεται στις δημόσιες υπηρεσίες, στην εξυπηρέτηση της επιχειρηματικότητας, στον τουρισμό. Θα βοηθά ανθρώπους με αναπηρία, η μετακίνηση των οποίων έχει δυσκολίες, θα καταργήσει τα γλωσσικά εμπόδια – με τη βοήθεια της τεχνολογίας η μετάφραση θα γίνεται αυτόματα, ώστε οι τουρίστες να μπορούν να συνεννοηθούν με τους Νοτιοκορεάτες εύκολα.
Ωραία και χρήσιμα όλα αυτά, ειδικά στη δύσκολη εποχή του κορωνοϊού: να μην στήνεσαι στις ουρές στην εφορία, αλλά να πατάς ένα κουμπί και να κάνεις τη δουλειά σου από το σαλόνι του σπιτιού σου. Να μπορείς να «μιλήσεις κορεατικά» χωρίς να γνωρίζεις τη γλώσσα, να μπορείς να βρεις πληροφορίες για να ανοίξεις μια επιχείρηση ή να μεταφέρεις προϊόντα ή να βγάλεις τα απαραίτητα έγγραφα. Μια χαρά ακούγονται, βολικά και χρηστικά – μόνο που μας λένε τη μισή αλήθεια ή την ευχάριστη όψη της πραγματικότητας. Διότι δεν μας λένε τίποτα απολύτως, για το πώς η εικονική και η επαυξημένη πραγματικότητα, σχεδιάζει να υποκαταστήσει την ανθρώπινη επαφή. Την «κανονική ζωή».
Tι συμβαίνει τελικά με τα Avatars του Metaverse;
Δεν ξέρω τι ακριβώς γίνεται στην Κορέα ή σε άλλες μεγάλες πόλεις του κόσμου – εννοώ πώς είναι η καθημερινότητά τους, αν οι άνθρωποι έχουν το χρόνο και τη διάθεση να συναντηθούν από κοντά, να βγουν για καφέ ή ποτό, να μαζευτούν σε ένα σπίτι, να γελάσουν, να περάσουν καλά. Ή αν ούτως ή άλλως ο σύγχρονος τρόπος ζωής τους έχει «καταπιεί», αν «συναντιούνται» κυρίως μέσα από την κάμερα, αν κάνουν «ψηφιακό σεξ», αν οι γνωριμίες και τα ραντεβού κλείνονται μέσα από τις σχετικές εφαρμογές στα κινητά. Ξέρω όμως τι γίνεται στην Ελλάδα – κι ας είμαστε εν μέσω πανδημίας: εδώ έχουμε άλλες προτεραιότητες.
Εδώ ακόμα θέλουμε να βγαίνουμε για καφέ, να γελάμε, να «τσακωνόμαστε» για τη μπάλα, να πηγαίνουμε για ποτό, να φλερτάρουμε, να χορεύουμε, να αγκαλιαζόμαστε. Όχι μέσα από κάμερες, κανονικά. Με τα καλά μας και τα στραβά μας, καταφέρνουμε να είμαστε φωνακλάδες, εξωστρεφείς και έντονοι, «μεσογειακοί» και «καλοπερασάκηδες». Μας αρέσει η ευκολία των εφαρμογών γνωριμιών, αλλά απολαμβάνουμε και τη «δυσκολία» του «πεσίματος», της γνωριμίας, της ανταλλαγής λουλουδιών στα μπουζούκια, το «παίρνω δυο σφηνάκια στο χέρι και πάνω να τη γνωρίσω». Μαζευόμαστε σε σπίτια, βλέπουμε ταινίες, αγώνες και Eurovision, παραγγέλνουμε πίτσες και «μαλώνουμε» για το τελευταίο κομμάτι. Όπως και να το κάνεις, κομματάκι δύσκολο να τα κάνεις όλα αυτά μέσα από το ψηφιακό σου ολόγραμμα – χάνεται όλη η πλάκα.
Όχι, δεν είμαι οπισθοδρομικός, ούτε «αρνητής της τεχνολογίας». Δεν έχω κανένα σκοπό να σταθώ εμπόδιο στην τεχνολογική πρόοδο, απολαμβάνω τις ευκολίες που έχουν χαρίσει στη ζωή μου το ίντερνετ και τα smartphones και όλα τα «καλούδια» που μας προσφέρει η νέα εποχή. Αλλά απολαμβάνω εξίσου (μην πω και περισσότερο) το γεγονός ότι ζω σε μια χώρα με χιλιάδες «στραβά» αλλά και χιλιάδες υπέροχα πράγματα, όπου την ανθρώπινη επαφή, το οικογενειακό τραπέζι, το ρεβεγιόν με συγγενείς και φίλους, τις μαζώξεις στα σπίτια, τους καφέδες και τις μπύρες με την παρέα και τις μπαρότσαρκες δεν έχει καταφέρει να υποκαταστήσει τίποτα και κανείς.
Ποια είναι η θέση μας απέναντι στην... εξέλιξη;
Οπότε ναι στην τεχνολογία και σε ό,τι καλό φέρνει μαζί της. Αλλά ας διαλέξουμε όλα αυτά που μας κάνουν, που μας ταιριάζουν – δεν είμαστε υποχρεωμένοι να «ψωνίσουμε» όλο το πακέτο. Ας κρατήσουμε ό,τι μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη, ας «στείλουμε» τον ψηφιακό μας εαυτό στην εφορία ή τη δημόσια υπηρεσία ή την ΔΕΗ, αλλά ας κρατήσουμε τον κανονικό μας εαυτό διαθέσιμο για όλα αυτά τα πράγματα που μετράνε πραγματικά. Κι ας αφήσουμε τους φίλους μας τους Νοτιοκορεάτες και όποιους άλλους επιθυμούν, να φοράνε τα VR γυαλιά τους και να «βγαίνουν ραντεβού» ή να ερωτεύονται ή να ερωτοτροπούν ή να (νομίζουν ότι) ζουν, μέσα από μια πλασματική πραγματικότητα.
