Όλο και περισσότερος κόσμος λέει τον τελευταίο «δεν βλέπω τηλεόραση». Κι αν αυτό κάποτε ακουγόταν σαν «παπάντζα» ή «δηθενιά», σαν «μόδα» κάποιων που απαξίωναν την τηλεόραση προσπαθώντας να το παίξουν «διαφορετικοί» ή «εναλλακτικοί» την ώρα που έβλεπαν τηλεόραση κανονικά και «στη ζούλα», πλέον το πιστεύω. Πολύς κόσμος όντως δεν βλέπει τηλεόραση, διότι δεν βρίσκει τίποτα που να τον ικανοποιεί. Τίποτα «της προκοπής».
Το να δεις μια ταινία ή ένα σίριαλ που σου ταιριάζει, που κολλάς μαζί του και «κλείνεις ραντεβού» μια φορά τη βδομάδα ή κάθε μέρα είναι μια άλλη ιστορία – η αναγέννηση της μυθοπλασίας είναι ένα από τα ελάχιστα ευχάριστα πράγματα της φετινής σεζόν.
Ή να δεις κάτι στο Netflix ή ποδόσφαιρο και μπάσκετ – αν και ακόμα κι εκεί υπάρχουν διαρροές απ’ αυτούς που μεγάλωσαν με μια διαφορετική αισθητική γύρω από τον αθλητισμό. Κατά τα λοιπά όμως, μια τεράστια καταχνιά καλύπτει την ελληνική τηλεόραση: δελτία ειδήσεων γεμάτα δυσοίωνα νέα, πανδημία, δυστυχία, φονικά, σεξουαλικές κακοποιήσεις, απώλειες εισοδημάτων και περιουσιών, γυναικοκτονίες και αντιπαραθέσεις πεζοδρομιακού επιπέδου ανάμεσα σε πολιτικούς. Ριάλιτι που έχουν χάσει πλέον κάθε ίχνος πλάκας και κάθε ψήγμα χαβαλέ. Σόου που αποπνέουν μιζέρια πασπαλισμένη με χρυσόσκονη, εκπομπές «μόδας» γεμάτες υστερία, πάνελ σχεδόν σε κάθε εκπομπή γεμάτα χάχανα, αποψάρα, αμορφωσιά και παντελή άγνοια σχεδόν κάθε θέματος με τα οποία καταπιάνονται.
Έχει βαλτώσει η ελληνική τηλεόραση και ευθύνη γι’ αυτό έχουν όλοι: οι καναλάρχες, οι διευθυντές προγράμματος, οι εταιρείες παραγωγής και φυσικά οι τηλεθεατές που επιβραβεύσαμε με την τηλεθέαση εδώ και χρόνια ένα σωρό ευτελή προϊόντα, με αποτέλεσμα να καταλάβουν τα κανάλια πως αυτά θέλουμε, αυτά μας «γεμίζουν», με αυτά περνάμε καλά, άρα αυτά θα μας σερβίρουν. Φτηνά ή πιο ακριβά στην παραγωγή τους, ο παρανομαστής είναι κοινός: το ριάλιτι στοιχεία υπάρχει στα «σκληρά ριάλιτι» αλλά και στους μαγειρικούς διαγωνισμούς. Στα σόου του Σαββατοκύριακου, όπου η ίντριγκα ανάμεσα στην κριτική επιτροπή και τους «διαγωνιζόμενους» χαρίζει νούμερα και στις καθημερινές εκπομπές μόδας ή «γαστρονομίας», όπου το ξεκατίνιασμα, οι προσβολές και οι ειρωνείες είναι πάντα σε πρώτο πλάνο.
Ειδήσεις, ενημερωτικές εκπομπές, talk-shows, μοιάζουν να έχουν πλέον τη λογική συναλλαγής – κάτι οι κρατικές επιχορηγήσεις που πήραν τα κανάλια, κάτι τα πρόσωπα που καλούνται, κάτι οι ερωτήσεις που τους γίνονται, οι «αγιογραφίες» και το ξέπλυμα στην τηλεοπτική «κολυμπήθρα του Σιλωάμ», έχουν ρίξει την αξιοπιστία των τηλεοπτικών αυτών προγραμμάτων σε ιστορικά χαμηλά. Ψάχνεις με το τουφέκι να βρεις κάτι αξιοπρεπές, κάτι που να μην καλύπτεται από μια υποψία συναλλαγής και μια αχλή διαπλοκής, ανθρώπους με «καθαρή ματιά» και ακόμα πιο «καθαρή» θεματολογία και δυσκολεύεσαι. Σίγουρα υπάρχουν κι αυτά – αλλά είναι τόσο λίγα πλέον, που μοιάζουν να χάνονται μέσα στην κινούμενη άμμο που «ρουφάει» κάθε τι στον βυθό του λάκκου.
Τι να γιορτάσεις ακριβώς τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Τηλεόρασης; Τα «λαμπερά σόου» της προχειρότητας και την παραφωνίας ή το ριάλιτι του σεξισμού με τον πολύφερνο γαμπρό και τις ξελιγωμένες νύφες; Τα μεσημεριανά που «περιφέρουν» τηλεοπτικά ακόμα και φέρετρα μπας και τσιμπήσουν κανένα νουμεράκι ή τις εκπομπές που καταφεύγουν σε «πονηρές ερωτήσεις», μπας και πάρουν «πιπεράτες απαντήσεις» και γίνουν viral στο «Luben»; Ίσως φέτος να μην χρειάζεται να γιορτάσουμε τίποτα – ένα κονιάκ, ένας ελληνικός σκέτος και ένα παξιμάδι να είναι ό,τι πιο ταιριαστό για τη φετινή «γιορτή»…
