Χώρισε το ζεύγος αλλά τελικά τα ξαναβρήκε. Ανέβασε φωτογραφίες η Νάρα χωρίς τη βέρα της αλλά μετά τον συγχώρησε τον Μάουρο. Έκλαψε ο Ικάρντι, που είναι μπερμπάντης αλλά κατά βάθος είναι ψυχούλα. Και τη μια είπε σε κάποια άλλη «τη βλέπω σαν μαμά μου τη Γουάντα» αλλά μετά έπαψε να τη βλέπει σαν μαμά του ή απλά σαν μητέρα των παιδιών του και την ξαναείδε σαν γυναίκα. Τρομερά πράγματα κυρίες και κύριοι, σφίχτηκε το στομάχι μας. Από αναγούλα…
Δυο άνθρωποι, ένας ποδοσφαιριστής (που δεν έχει κλείσει ακόμα τα 30 αλλά μοιάζει ήδη με παλαίμαχο ποδοσφαιριστή) και η σύζυγος και μάνατζέρ του, μοντέλο β’ διαλογής κάποτε που πασχίζει στα 40-τόσα της να διατηρηθεί στα φώτα της δημοσιότητας ακόμα και κρεμώντας τα προσωπικά της στα μανταλάκια, μας έχουν ζαλίσει. Κυριολεκτικά. Με το χωρισμό τους, τα «κέρατά» τους, τις δηλώσεις τους, τις υστερίες τους και τα στόρι στο Instagram. Τόση κακή σαπουνόπερα είχαμε χρόνια να δούμε. Τόσο γελοία προσπάθεια ανθρώπων να μας κάνουν να ασχοληθούμε μαζί τους με το στανιό, χωρίς να κάνουν τίποτα το ουσιαστικό στη ζωή της, τίποτα άξιο αναφοράς, τίποτα που να απασχολεί τον κόσμο, δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί.
Και φυσικά το κείμενο που διαβάζετε, δεν αφορά στην πραγματικότητα ούτε στον Ικάρντι, ούτε στη Γουάντα Νάρα, ούτε στα καβγαδάκια τους, στους πρώην ή τους νυν τους και οτιδήποτε άλλο. Αφορά στην σαπίλα της εποχής, στη σαχλαμάρα της έκθεσης στα social media, σε ένα παιχνιδάκι δημοσιότητας με το οποίο ασχολούμαστε (λιγότερο ή περισσότερο) από βαρεμάρα ή από εθισμό στο σκρολάρισμα ή από έλλειψη πραγματικά ενδιαφέροντων πραγμάτων ή λόγω έλλειψης παιδείας. Είναι η «αποθέωση του Τίποτα», είναι ο κάθε «influencer» της κακιάς ώρας και η κάθε «wannabe» ανθυποσελέμπριτι, που βάζει 10 φίλτρα μπας και βγει «μπάνικη», δείχνοντας στους ακόλουθούς της αυτά που κανονικά θα έπρεπε να βλέπουν μόνο ο άντρας της και ο γυναικολόγος της.
Είναι ένα βήμα πιο κοντά στη λοβοτομή κάθε καρέ από την οικογενειακή ζωή του Μάουρο με την Γουάντα, της ζωής των Καρντάσιανς (και όλου τους του σογιού), του τάδε ή του δείνα Έλληνα «δημιουργού περιεχομένου», του κάθε «γνωστού χορογράφου που κοροϊδεύει άγνωστες κοπέλες», του καθενός και καθεμιάς που κάνουν αβέρτα «give-aways» μπας και τσιμπήσει ο κόσμος και τους ακολουθήσει, που έχουν «ταρίφα» στις δουλειές που κάνουν στα social media και βγάζουν χρήματα βασιζόμενοι στην αμάθεια, την αφέλεια ή τη χαζομάρα του κόσμου. Είναι ένα σύμπτωμα της εποχής που όλο και χειροτερεύει, όλο και θεριεύει, που απλώνεται από το Instagram μέχρι το Tik-Tok, που μας αποβλακώνει περισσότερο μέρα με τη μέρα, που μας βυθίζει σε μια κινούμενη άμμο που ρουφάει ένα – ένα τα εγκεφαλικά μας κύτταρα – μέχρι που δεν θα μείνει ούτε ένα.
Την ίδια στιγμή, άνθρωποι που πραγματικά κάνουν πράγματα στη ζωή τους, πράγματα χρήσιμα όχι για την τσέπη τους αλλά για την κοινωνία ολόκληρη, επιστήμονες και γιατροί, καλλιτέχνες και Καθηγητές, Ακαδημαϊκοί και εικαστικοί, παλεύουν να βρουν ένα κονδύλι για να συνεχίσουν μια έρευνα, να εκδώσουν ένα σύγγραμμα, να κάνουν μια παρουσίαση με 20 καλεσμένους, να δείξουν το έργο τους πέρα από τους φίλους και γνωστούς τους. Δεν έχουν βέβαια το στήθος της Γουάντα Νάρα ούτε τα πόδια της Τούνη, δεν έχουν παρουσιάσει reality, ούτε έχουν συμμετάσχει σε αυτά ώστε να γίνουν φίρμες, δεν κάνουν καραγκιοζιλίκια στο κανάλι τους στο youtube και δεν ξεκατινιάζονται στα πρωινά. Είναι «κανονικοί άνθρωποι» που προσπαθούν να κάνουν σημαντικά πράγματα και αξίζουν και την προσοχή και τη στήριξη και το ενδιαφέρον μας, χωρίς να χρειαστεί να μας χαρίσουν κρέμες, κινητά ή αυτοκίνητα για να τραβήξουν το βλέμμα μας.
