Το τι αθλητής είναι κάποιος, είναι απόλυτα μετρήσιμο: κοιτάζεις τις επιδόσεις του, τα μετάλλιά του, τα ρεκόρ του, τις συμμετοχές του σε μεγάλες διοργανώσεις και έχεις μια πλήρη εικόνα. Το πόσο «κωλοπετσωμένος» μπορεί να είναι, επίσης μπορείς να το δεις: έχει να κάνει με το πώς αντιδρά όταν είναι στριμωγμένος, όταν πρέπει να αγγίζει το «άριστα» για να ξεπεράσει αυτούς που προπορεύονται, όταν αντέχει στην πίεση, όταν επανέρχεται μετά από έναν τραυματισμό και μοιάζει πνευματικά έτοιμος και δυνατός, σαν να μην έλειψε ποτέ.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, τον Λευτέρη Πετρούνια τον γνωρίζουμε απόλυτα σαν αθλητή. Είναι ο πιο επιτυχημένος αθλητής των κρίκων, με Ολυμπιακά μετάλλια, με μεγάλες επιτυχίες, με δύναμη ψυχής και θέληση, με απόλυτη πνευματική προσήλωση, που δεν λύγισε ποτέ ούτε από τραυματισμούς, ούτε από κακοτυχίες. Τον άνθρωπο Πετρούνια όμως, δεν τον γνωρίζουμε – τον ξέρουν καλά οι κοντινοί του άνθρωποι, αυτοί που τον ζουν και τον συναναστρέφονται. Οι υπόλοιποι, γνωρίζουμε μόνο τη δημόσια εικόνα του, αυτή του αθλητή και παίρνουμε μια μικρή γεύση από τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα και τα «πιστεύω» του, όταν δίνει μια συνέντευξη ή τοποθετείται δημόσια.
Δεν μας άρεσε αυτό που είδαμε κι αυτό που ακούσαμε την Πέμπτη
Ήταν απαράδεκτο, στα όρια του θλιβερού. Διότι ο Λευτέρης «όλων των Ελλήνων» έγινε μέσα σε μια στιγμή «όλων των Ελλήνων, εκτός από τους αθλητές που καταγγέλουν ότι κακοποιήθηκαν». Μας είπε ότι «ο πρωταθλητισμός είναι ένας πολύ σκληρός κλάδος», αλλά μας είπε επίσης ότι «από εκεί και πέρα, εάν υπήρξαν, εάν, εάν υπήρξαν, γιατί δεν είμαι σίγουρος», αναφερόμενος στα περιστατικά κακοποίησης στον ελληνικό αθλητισμό. Και ολοκλήρωσε τη ραψωδία των δηλώσεών του με κάτι ακόμα χειρότερο: «δεν έχω δει κάποιον αθλητή που βρίσκεται στην επιφάνεια και έχει τα φώτα πάνω του ή μάλλον έχει καταφέρει να υλοποιήσει τους στόχους του να έχει κάποιο τέτοιου είδους παράπονο. Ότι κι αν σημαίνει αυτό». Τα διαβάζεις, το ένα μετά το άλλο και δεν ξέρεις ποιο είναι χειρότερο από το άλλο.
Προσπάθησε να τα μαζέψει στη συνέχεια, μόλις κατάλαβε (ή του είπαν) τι χοντράδες είπε, αρχικά με δυο αναρτήσεις στο twitter. Στην πρώτη έγραψε «Η δήλωσή μου πήρε μια διαφορετική κατεύθυνση από αυτό που στην πραγματικότητα πρεσβεύω. Πιστεύω ακράδαντα ότι κάθε ένας και κάθε μια που δημοσιοποιεί την προσωπική του ιστορία είναι σίγουρα γενναίος και αξιέπαινος. Η στήριξη μου σε όποιον έχει υποστεί οποιαδήποτε μορφή βίας είναι απολύτως ξεκάθαρη». Και στη δεύτερη αναρτώντας μια φωτογραφία της Σοφίας Μπεκατώρου, υπενθυμίζοντας σε όλους πως από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε το #metoo ήταν δίπλα της. Αργότερα μέσα στη μέρα, μιλώντας στον ΑΝΤ1 είπε «Η διατύπωση του τρόπου σκέψης μου ήταν εντελώς λάθος. Νιώθω χρέος να ζητήσω ένα τεράστιο συγνώμη από όλους τους Έλληνες γι’ αυτήν τη λάθος διατύπωση της σκέψης μου». Το κακό όμως είχε γίνει – δεν έχεις άλλωστε δεύτερη ευκαιρία για να κάνεις πρώτη καλή εντύπωση.
Δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του ο Λευτέρης όταν είπε όσα είπε. Και δεν είμαι σίγουρος ότι θα ανασκεύαζε και θα ζητούσε συγνώμη, αν δεν είχε φάει τόσο μεγάλο «κράξιμο». Έγραψε «ως άνθρωπος δεν είμαι τόσο ικανός όσο στους κρίκους για να εκφράσω σωστά τη σκέψη μου». Αλλά στ’ αλήθεια, γνωρίζουμε ποιες είναι οι σκέψεις του; Είμαστε σίγουροι αν φταίνε οι σκέψεις του ή ο τρόπος που τις διατύπωσε; Όχι, σίγουροι δεν μπορούμε να είμαστε για κανέναν πέρα από τον εαυτό μας.
Ο Λευτέρης Πετρούνιας έκανε μια «κακή έξοδο», απ’ αυτές που στους κρίκους μπορούν να σου στερήσουν το μετάλλιο, αλλά στην «κανονική ζωή» να σου στερήσουν την αξιοπιστία ή τη δημοφιλία σου. Πρόσβαλε αθλητές (και όχι μόνο αθλητές) που έχουν κακοποιηθεί, που έχουν περάσει έναν εφιάλτη, που βρήκαν το θάρρος και το κουράγιο να βγουν και να μιλήσουν όποτε εκείνοι έκριναν ότι έχουν τη δύναμη να το κάνουν. Όταν πίστεψαν ότι επιτέλους θα ακουστούν. Πρόσβαλε τους «λιγότερο πετυχημένους αθλητές», αυτούς «που δεν βρίσκονται στην επιφάνεια» και «δεν έχουν τα φώτα πάνω τους», λες και ψάχνουν έναν τρόπο να τραβήξουν τους προβολείς πάνω τους καταγγέλοντας τόσο φρικτά πράγματα. Αλλά ταυτόχρονα πρόσβαλε και αυτούς που έχουν «τα φώτα πάνω τους»: η Σοφία Μπεκατώρου, στην οποία οφείλει κάθε κακοποιημένη γυναίκα ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για το γεγονός ότι μπορεί να βγει να πει την ιστορία της, επειδή η Σοφία «τσαλακώθηκε» πρώτη και άνοιξε την «κάμαρα με τα μυστικά» της ψυχής της, είναι και Ολυμπιονίκης και έχει υλοποιήσει τους στόχους της». Σωστά Λευτέρη; Ή το έκανε και η Μπεκατώρου για να ασχοληθούμε λίγο μαζί της;
Ίσως να έφτασε ο καιρός να κατεβάσουμε μερικές αφίσες από τους τοίχους των δωματίων μας και να αναζητήσουμε «πρότυπα», «ήρωες» και «ανθρώπους που μας κάνουν περήφανους» κάπου αλλού και όχι στα μετάλλια, τα γκολ, τα τρίποντα ή τις ρακέτες του τένις. Μπορεί οι «ήρωες» να μένουν στο ίδιο σπίτι με εμάς, στο διπλανό δωμάτιο, να είναι ο πατέρας μας, η μητέρα μας, ο αδελφός μας ή το παιδί μας. Μπορεί να είναι κάποιος που δεν βγάζει εκατομμύρια και δεν τον ξέρουν «και οι πέτρες» αλλά έχει κάνει μια επιστημονική ανακάλυψη ή κάποιος που έσωσε μια ζωή με κίνδυνο να χάσει τη δική του ή κάποιος που φροντίζει να κάνει πάντα το καλό στους άλλους χωρίς να περιμένει κάποιο αντάλλαγμα ή χειροκρότημα.
