Η αυτοκριτική είναι κάτι που λείπει στις μέρες μας. Μάλλον για να είμαστε ειλικρινείς, δεν γίνεται ποτέ από κανέναν και αν συμβεί κάποια εξαίρεση, χάνεται όπως ο Rutger Hauer στο «Blade Runner», «σαν τα δάκρυα στη βροχή». Το γεγονός ότι ο Αντώνης Καφετζόπουλος βγήκε να «κράξει» τη γεννιά του για τον τρόπο που καθόρισε τον σύγχρονο κόσμο, αλλά και τα θεμέλια που δεν έβαλε για τα επόμενα χρόνια είναι αυτό που λέγαμε παραπάνω. Σαν τα δάκρυα στη βροχή.
Θα τα διακρίνεις όσο «πέφτουν» αλλά στη συνέχεια θα ξεχαστούν. Αλλά ακόμα και αυτό, από έναν άνθρωπο που δεν φοβήθηκε ποτέ να πει τη γνώμη του, πολιτικά ή μη είναι ένα δείγμα που θα θέλαμε να βιώσουμε και από πιο «καθοριστικά» πρόσωπα του τότε, αλλά κυρίως του σήμερα.
Στο δια ταύτα
Το μήνυμα του Έλληνα ηθοποιού είναι λίγο πολύ ξεκάθαρο: «Δυστυχώς τα σκατώσαμε», αρκετή μουρμούρα και μπόλικη απαισιοδοξία. Τα λέει καλά; Ένας άνθρωπος που κάνει αυτοκριτική, που δεν λέει ποτέ «τα έκανα όλα τέλεια», βάζει τον εαυτό του μέσα στους υπεύθυνους χωρίς ουσιαστικά να είναι και εκφράζει ανησυχίες για τους συνεχιστές του τόπου -όχι μόνον της Ελλάδας, γενικά της Γης- είναι κάποιος που αξίζει να τον ακούσεις. Έστω και αν δεν συμφωνείς μαζί του.
Ιδού η ανάρτηση:
Ο Αντώνης Καφετζόπουλος αναφέρθηκε σε ένα θέμα που εξελίχθηκε στη δική του τη γεννιά κατά την οποία δήλωσε πως «είχε στη διάθεση της όλη τη συσσωρευμένη γνώση για να πάρει τα μέτρα της και την αγνόησε», επιλέγοντας ξεκάθαρα να της καταλογίσει το βάρος ενός επερχόμενου ξεπεσμού αντί να ρίξει βέλη σε καπιταλισμούς, σοσιαλισμούς, δικτάτορες και «μοιρολατρίες» όπως θα έκαναν οι περισσότεροι.
Με μια γρήγορη ματιά στα λόγια του εντοπίζουμε την απόλυτη ανησυχία για την ανθρώπινη φύση η οποία δεν δούλεψε ποτέ συλλογικά αλλά κατά την εξέλιξή της θα μετατραπεί σε αιτία αλληλοσπαραγμού καθώς «οι πόροι είναι περιορισμένοι» και ότι η Γη είναι ένας πλανήτης «πεπερασμένος, ένα κλειστό σύστημα με αυστηρά όρια».
Η ανησυχία του δε; Τεράστια και δεν θα λέγαμε ότι γίνεται άδικα. Πώς μπορεί να σκέφτεται το αντίθετο άλλωστε;
Τι σημαίνει αυτό για τη νέα γενιά;
O Αντώνης Καφετζόπουλος καλώς τα είπε και δημοσίευσε τις ανησυχίες του, άλλωστε κανείς ποτέ δεν αρνήθηκε λόγια που έχουν σκοπό να μιλήσουν στην καρδιά και όχι με πολιτικά κίνητρα, ειδικά σε έναν κόσμο που διακατέχεται από καχυποψία για τους ηγέτες του.
Σε μια πρόσφατη έρευνα άλλωστε του ipsos διαπιστώθηκε ότι στον πάτο της εμπιστοσύνης του κόσμου βρίσκονται οι πολιτικοί, μάλλον είναι δύσκολο να βρεις ανταπόκριση σε κάθε δήλωση. Το θέμα είναι ωστόσο τι αισθανόμαστε και κυρίως τι κάνουμε εμείς, η σύγχρονη γενιά για μας και το μέλλον μας.
Δεν είμαι κάνας ειδήμων της ζωής, ούτε και ξέρω τι θα γίνει τα επόμενα χρόνια, το μόνο βέβαιο είναι ότι γνωρίζω τι δεν θα ήθελα να σε αυτόν τον κόσμο. Και αυτό το κάτι είναι αυτός ο αλληλοσπαραγμός στον οποίο μάλλον οδηγούμαστε ξεκάθαρα εμείς ή οι επόμενες γενιές. Χρόνια τώρα βιώνουμε τον απόλυτο «Πόλεμο των Άκρων» τον οποίο συνεχώς αφήνουμε να μας τραβάει καλλιεργώντας το μίσος και την άγρια πλευρά του εαυτού μας.
Κάθε άνθρωπος που διαβάζει τα λόγια του Αντώνη Καφετζόπουλου θα ήθελε πολύ να αναζητήσει κάποια ακτίδα φωτός, ένα σημείο που να βρει ένα πάτημα ελπίδας, αλλά αυτή η αναζήτηση θα είναι πραγματικά ατέρμονη και θα τελειώσει μονάχα με κατεβασμένο το κεφάλι. Δυστυχώς οι ρομαντικές εποχές έχουν περάσει αλλά δεν θέλω να δεχτώ ότι πρέπει να γκρεμιστούν όλα για να μπούμε στον ίσιο δρόμο. Είναι λύση; Σαφώς και είναι, και η ιστορία το έχει αποδείξει. Πριν όμως φτάσουμε στο σημείο που θα πούμε «ως εδώ, φτου και από την αρχή» καλό είναι να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε με τα εφόδια τα οποία έχουμε.
«Η ορθολογική ιδεολογία έχει κόστος» αλλά ας καταλήξουμε πρώτα στο ποια θα είναι αυτή και τότε θα μπορούμε να κοιτάξουμε κάπως διαφορετικά το μέλλον μας. Ή τουλάχιστον να δούμε το αύριο «με συναισθήματα ανάμικτα Αζ γιούζουαλ» και όχι με απαισιοδοξία.
