Στον κόσμο τον οποίο ζούμε πολλές φορές τα χρήματα ή η δόξα δεν αρκούν για να επιλύσουν τα σημαντικότερα κενά της ψυχής μας. Η ψυχική δύναμη δεν συνάδει πάντα με τα επαγγελματικά σε σημείο που ακόμα και άνθρωποι που φαίνεται να έχουν λυμένο το βιοποριστικό, καταντάνε δυστυχισμένοι, με αποτέλεσμα να βυθίζονται στην προσωπική τους τάφρο και τη μιζέρια. Ένας εξ αυτών είναι και ο άλλοτε διεθνής ποδοσφαιριστής, Craig Bellamy.
Έχοντας ζήσει μεγάλες στιγμές όντας επιθετικός της Newcastle, της Liverpool και της Manchester City ήταν ένας προικισμένος γκολτζής με στοιχεία που θα μπορούσαν να του εξασφαλίσουν ίσως ακόμα καλύτερη καριέρα από αυτή που έκανε. Συναισθηματικός στις αντιδράσεις του, ένας τύπος με ασίγαστο πάθος, ατέρμονη ενέργεια και καμιά φορά ανεξέλγκτες αντιδράσεις στον αγωνιστικό χώρο, αισθανόσουν πως ώρες-ώρες πρόκειται για ωρολογιακή βόμβα που δεν λογαριάζει τίποτα και κανέναν, ακόμα και αν οι πράξεις του έρθουν σε βάρος της ίδιας του της ομάδας.
Ίσως από τότε να βλέπαμε τη σημερινή του κατάληξη, ωστόσο το γεγονός ότι ξαφνικά χάθηκε από προσώπου γης μας έκανε να ξεχάσουμε ακόμα και την ύπαρξή του. Ίσως αυτό να ήταν ένα έξτρα βαρίδι από τα ούτως ή άλλως πολλά που κουβαλούσε στην ψυχή του από μικρό παιδί.
«Όταν ήμουν 15 χρονών ένιωθα πολύ μόνος που έπρεπε να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Μου άρεσε πολύ η ιδέα να γίνω ποδοσφαιριστής, ταυτόχρονα όμως συνειδητοποίησα ότι απομακρυνόμουν από ανθρώπους που με αγαπούσαν και τους αγαπούσα και εγώ» ήταν ορισμένα από τα λόγια του στην Daily Mail, λίγο πριν παραδεχτεί ότι μάχεται εδώ και χρόνια με την κατάθλιψη. Αυτή που τον ανάγκασε να παραιτηθεί από προπονητής νέων της Άντερλεχτ, μέχρις ότου φτάσει η στιγμή που θα νιώσει και πάλι υγιής.
«Ένιωθα μόνος από τότε που ήμουν παιδί, μέχρι και αναπνευστικά προβλήματα ανέπτυξα από την κακή μου ψυχολογική κατάσταση. Η οικογένεια είναι πολύ σημαντική, σημαντικότερη ακόμα και από το ποδόσφαιρο ή το πάθος του εκάστοτε ανθρώπου. Όταν κάποιος παίκτης που έρχεται και μου λέει ότι σκέφτεται το γάμο του λέω να το κάνει δίχως δεύτερη σκέψη. Δεν μπορείς να χάσεις τέτοιες στιγμές», είναι η συμβουλή του.
Το σοκ και η μεγάλη απόφαση
Το μεγάλο αυτό κενό των κοντινών ανθρώπων κατάφερε να το καλύψει όντας ποδοσφαιριστής, καθώς πηγαίνοντας μονίμως στην προπόνηση ή παίζοντας αγώνες έβαζε στο πλάι τα προβλήματα και αφοσιωνόταν στον σκοπό του. Όταν όμως βάζεις τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι, αυτά κάποια στιγμή καταντούν ασυμμάζευτα. Και ο Bellamy το κατάλαβε για τα καλά όταν συνειδητοποίησε ότι δεν αποτελεί σημείο αναφοράς για την κόρη του. Της ετοίμασε πάρτι για τα πρώτα της γενέθλια αλλά εκείνη δεν τον αναγνώρισε καν, αποφεύγοντας την αγκαλιά του.
«Γιατί να το κάνει άλλωστε; Την είχα δει μόλις 8-9 φορές στη ζωή μου καθώς δούλευα στο εξωτερικό. Αναρωτιόμουν τι να κάνω. Να φύγω και να μην ξαναγυρίσω από το σπίτι; Να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο και να αφήσω πίσω μου αυτούς που αγαπάω; Να μείνω στη ζωή της;» λέει τρεμάμενος, ωστόσο πλέον ξέρει τι απαιτείται για να γεμίσει το εσωτερικό του κενό.
Γνωρίζει καλά τι πρέπει να κάνει για αρχίσει και πάλι να χαμογελάει και να πατήσει ξανά στα πόδια του, γερός και υγιής:
«Πρέπει να είμαι πλέον με ανθρώπους που νιώθω οικογένεια. Με εκείνους που νιώθω ζεστασιά. Σαφώς και μου λείπει το ποδόσφαιρο, η ένταση, η προετοιμασία για τους αγώνες, ωστόσο πλέον μετράει κάτι πολύ πιο σημαντικό. Πλέον βλέπω την κόρη μου Orla καθημερινά, με αναγνωρίζει και αυτό με κάνει να αισθάνομαι ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο».
Αποδέχτηκε τους δαίμονες και πλέον τους ξεπερνά
Δεν είναι ποτέ εύκολο να παλεύουμε με τους δαίμονές μας, ειδικά αν επί μια ζωή ολόκληρη δεν τους κοιτάζαμε κατάματα αλλά τους αγνοούσαμε πηγαίνοντας παρακάτω. Σε άλλους πιάνει, άλλους πάλι τους καταδιώκουν συνέχεια και αναζητούν μια απλή αφορμή για να επιστρέψουν. Για τον Bellamy το ψυχολογικό κενό φαινόταν να καλύπτεται δίνοντας προσοχή στο ποδόσφαιρο, το ίδιο και όταν τέλειωσε την καριέρα του παραμένοντας στο χώρο ως προπονητής στην Άντερλεχτ.
Η υπενθύμιση της μοναξιάς του μέσω της κόρης του, θα μπορούσε να τον διαλύσει, εκείνος όμως επέμεινε και έκανε το πρώτο βήμα για να αρχίσει να ξεπερνάει το μεγαλύτερο σκόπελο της ζωής του. Πολλοί θα έλεγαν ότι το ασχολείσαι με ένα τόσο επικερδές επάγγελμα όπως το ποδόσφαιρο, ειδικά όταν έχεις το ταλέντο για να κάνεις μεγάλη καριέρα είναι μια ευλογία που μπορεί να σου λύσει τα προβλήματά σου. Για τον Bellamy ωστόσο σημαντικότερο η παραδοχή του ψυχολογικού κενού του προκειμένου να αρχίσει να ευχαριστιέται τη ζωή. Απλώς παραδέχτηκε στον εαυτό του ότι θα παραμένει για πάντα βυθισμένος στα προβλήματά του, εάν συνεχίσει να ασχολείται με το μόνο πράγμα που είχε σημασία για εκείνον αλλά του έκανε κακό καθημερινά. Η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο.
Έστω και στα 42 του χρόνια ξέρει πλέον το δρόμο για την αγκαλιά της κόρης του. Το μόνο που έχει πραγματικά σημασία για τον ίδιο.
