Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής, τον Mad Clip δεν τον είχα «μελετήσει» ιδιαίτερα, όπως άλλωστε και το στυλ τραγουδιών που έβγαζε. Αν με ρωτήσεις για κάποιο τραγούδι του, δεν έχω να σου πω κάτι πέρα από το «Θέλω Κότερα, Ελικόπτερα» ενώ αν με βάλεις να σου πω το υπόλοιπο θα σου πω μόνο τις λέξεις «θέλω οικόπεδα», μην περιμένεις κάτι παραπάνω. Να σκεφτείς έμαθα την ύπαρξή του πρόπερσι όταν ανήλικοι συμπαίκτες μου στην ομάδα μπάσκετ της Θήβας, έβαζαν τα καλά τους μετά από προπόνηση στα αποδυτήρια γιατί έλεγαν με ενθουσιασμό «έχει έρθει ο Mad Clip σήμερα, θα γίνει χαμός» λες και πήγαιναν σε συναβλία των Red Hot Chili Peppers.
Και για να το τριτώσω το «καλό» τελευταία φορά που μου αποτυπώθηκε κάτι από τον κύριο Mad Clip ήταν στην περιβόητη καταδίωξή του από την Αστυνομία, τη σύλληψή του και το διαδικτυακό σχόλιο που ακολούθησε από τον Αλέξανδρο Τσουβέλα, ο οποίος είχε σχολιάσει ότι ο 34χρονος ράπερ «έπεσε σε trap».
Γνωρίζω ότι είναι άσχημο να καταγράφω αρνητικά περιστατικά και «συναισθήματα» για έναν άνθρωπο ο οποίος σήμερα τα ξημερώματα «έφυγε» από τη ζωή μετά το τραγικό δυστύχημα στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, ωστόσο τα αναφέρω όλα αυτά για να δείξω πόσο άσχετος είμαι με το αντικείμενό του. Όσο όμως και αν δεν γνωρίζω ακριβώς το έργο του, τι σκεφτόταν με κάθε τραγούδι που έβγαζε, ή τι αισθανόταν το πλήθος που τον άκουγε και «έλιωνε» στο άκουσμα των λέξεών του, την ώρα που καλά καλά δεν γνωρίζω ποια είναι η διαφορά μεταξύ rapper και trapper, δεν γίνεται να μην παραδεχτώ ότι η επίδρασή του στο κοινό ήταν μεγάλη. Ασχέτως αν αυτή ήταν κυρίως στην νεότερη γενιά από τη δική μου.
Δεν χρειάζεται να είσαι της trap για να τον παραδεχτείς
Αναμφίβολα ένα τέτοιο περιστατικό δημιουργεί πάντα συναισθήματα και νέες καταστάσεις γύρω από το όνομα του ανθρώπου που δεν βρίσκεται πλέον μαζί μας. Για τον Mad Clip, έναν τύπο που μπήκε ξαφνικά στις ζωές μας με τον ιδιαίτερο τόνο και τα πιο «ανάλαφρα» τραγούδια του, με στίχους που έδωσαν άλλη διάσταση και σκέψη στο κοινό, πλέον είναι μια παρουσία που για τη νέα γεννιά θα περάσει στην αθανασία. Σαν ένα ιδανικό. Ένας ήρωας των νεανικών τους χρόνων που θα έχουν να λένε στις επόμενες γενιές για το πώς τους ενέπνευσε, το πώς τους έκανε να ξεφύγουν σε έναν κόσμο με χαμένα ιδανικά και άπειρες κρίσεις θεσμών, δίνοντάς τους ένα μονοπάτι για να ακολουθήσουν. Ή όπως λέμε στη νεανική αργκό «να ξεφύγουν».
Δεν ξέρω αν ο Mad Clip μπορεί να μπει τελικά στην ίδια κατηγορία με τον Παντελή Παντελίδη -είναι δυνατόν να μην γίνονται συγκρίσεις;-, δηλαδή ένα φαινόμενο της εποχής του που δημιούργησε μια νέα μόδα στο καψούρικο άκουσμα, ωστόσο αυτό είναι κάτι που τουλάχιστον οι μεγαλύτεροι ή αυτοί που δεν τον είχαν στην playlist τους δεν θα το μάθουν ποτέ.
Ασχέτως όμως αν η trap βρίσκεται στις μουσικές σου προτιμήσεις ή όχι, είναι λάθος να μην μπορείς να αρθρώσεις έστω και μια καλή κουβέντα για έναν τύπο που ήρθε στο διάβα μας για να εισάγει μαζί με αρκετούς ακόμα συναδέλφους του (βλ. Snik) κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό. Κάθε εποχή έχει τους ανθρώπους που την εκφράζουν και την πάνε στο επόμενο level, για να «γεννηθούν» όμως αυτές οι προσωπικότητες προηγήθηκαν αρκετοί πρωτοστάτες μέσα σε έναν όχλο αμφισβήτησης και διαφορετικών πιστεύω για να δώσουν μια διαφορετική πνοή και διάθεση διασκέδασης.
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν οι επόμενες γενιές θα είναι γαλουχημένες με trap στίχους, θα έχουν αφίσα του Mad Clip ή αν το «Θέλω Κότερα» θα εξελιχθεί σε σύγχρονο και ελληνικό «We Don’t Need No Education» των Pink Floyd, το μόνο βέβαιο είναι ότι ο αείμνηστος Πήτερ Αναστασόπουλος ήταν μέρος μιας νέας μόδας που ξεκίνησε να κερδίζει μεγάλη μερίδα του κοινού και να διαμορφώνει το «αύριο» των προτιμήσεών μας.
Τα πρότυπα της εκάστοτε γενιάς δεν τα επιβάλλουν οι πρωταγωνιστές και οι διάσημοι, αλλά τους ξεχωρίζει ο ίδιος ο κόσμος που τους τοποθετεί στην καρδιά του. Και για τον Mad Clip η επίδρασή του στο κοινό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά του. Λόγια από κάποιον που δεν κατάφερε ποτέ να κατανοήσει τη μουσική του.
Υ.Γ. Κρατάω μια ατάκα του Φάνη Λαμπρόπουλου από τη ραδιοφωνική εκπομπή του σήμερα το πρωί: «Δεν ήμουν κολλητός του Mad Clip αλλά είχα περάσει αρκετές φορές ώρες μαζί του δουλεύοντας και έχω να σας πω ότι η εξωτερική του εμφάνιση ξεγελάει. Ήταν πολύ ευχάριστος και απλός, καλό παιδί, ανοιχτός σε όλους και με μεγάλη αίσθηση του χιούμορ». Ένας ακόμα λόγος -πέραν όλων των άλλων- για να πεις «Πόσο κρίμα».
