Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι σοκαρίστηκα από το τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα στο Μάντσεστερ. Ναι, παγώνεις στο άκουσμα της είδησης, θλίβεσαι, οργίζεσαι, προσπαθείς κάπως να επεξεργαστείς το γεγονός ότι πέθαναν 22 άνθρωποι (ανάμεσά τους παιδιά και έφηβοι) που πήγαν σε μια συναυλία και δεν γύρισαν ποτέ.
Ίσως από το μυαλό σου να περνάει και ένας ακόμα συμβολισμός, λίγο πιο ιδιαίτερος και μουσικός: χτυπήθηκε ένας συναυλιακός χώρος στο Μάντσεστερ, σε μια πόλη που είναι γνωστή για τη μουσική της, εκεί όπου πριν από σχεδόν 30 χρόνια, το 1989, η Ευρώπη έζησε το ανέμελο και διονυσιακό «Δεύτερο Καλοκαίρι της Αγάπης» με χιλιάδες νέους να παρτάρουν ασταμάτητα σε μαγαζιά, δρόμους, παλιά εργοστάσια, κάμπους και λαγκάδια.
Πλέον όμως στην Δύση του 2017 είναι χτυπήματα που τα περιμένεις. Ακούγεται κυνικό (στα όρια του αμοραλισμού) αλλά πλέον έχουμε εθιστεί σε αυτές τις εικόνες. Έχουμε εθιστεί να βλέπουμε στρατιώτες και τεθωρακισμένα να σουλατσάρουν στους δρόμους, έχουμε εθιστεί στην περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών στο όνομα της ασφάλειας. Κυρίως όμως, έχουμε εθιστεί στα λογύδρια πολιτικών για τα ευρωπαϊκά ιδεώδη που δεν θα κλονιστούν, για τις αξίες Δύσης που θα νικήσουν, και θα δώσουν το σύνθημα για αυτή την ψωραλέα και πένθιμη παρέλαση από κλισέ.
Ο Μορισέι, μια εμβληματική μορφή της μουσικής σκηνής της πόλης, το επισήμανε χτες βράδυ.
«Η Τερέζα Μέι λέει ότι οι επιθέσεις δεν θα μας νικήσουν, όμως η ίδια ζει σε μια αλεξίσφαιρη φούσκα και προφανώς δεν θα χρειαστεί να αναγνωρίσει κάποιο νεαρό στα νεκροτομεία του Μάντσεστερ. Το δεν θα μας νικήσουν, σημαίνει επίσης, ότι δεν θα νικηθεί η ίδια ή οι πολιτικές της για τη μετανάστευση», έγραψε.
Και συνέχισε: «Η Βασίλισσα επαινέθηκε για την σκληρή γλώσσα που χρησιμοποίησε όταν σχολίασε την επίθεση, αλλά σήμερα θα οργανώσει κανονικότατα garden party στα βασιλικά ανάκτορα».
Προφανώς, ο Μορισέι δεν είναι πολιτικός αναλυτής και κάπου έχει ξεστρατίσει από τα επαναστατικά του 80s, καταλήγει όμως σε ένα συμπέρασμα, που θα πρέπει όλο και περισσότερο να ακούγεται στη δημόσια συζήτηση: Η πολιτική ελίτ πάντα μένει αλώβητη και απλώς σχολιάζει εκ του ασφαλούς το θρήνο των πολιτών.
Ας έχουμε στο μυαλό μας ότι η Δύση, ο μέσος Ευρωπαίος, δεν είναι παρά μια αφαίρεση. Μια βολική αφαίρεση για να ξεχνάμε ότι ακόμα και εμείς που, υποτίθεται ότι, έχουμε γαλουχηθεί με Δημοκρατία, Ισότητα, κράτος Δικαίου και Ανεκτικότητα δεν είμαστε στην ίδια πλευρά. Δεν γίνεται να είμαστε. Όπως δεν έχουμε κανένα κοινό με αυτούς που πιστεύουν στο μίσος, στην καταπίεση και το σκοτάδι, έτσι δεν έχουμε και με όλους εκείνους που μιλούν εξ ονόματός μας χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν τα στοιχειώδη της πραγματικότητας. Και πώς να το κάνουν, όταν ζουν σε κρυστάλλινους πύργους;
Δεν λέω ότι η λύση είναι να μετράει και η πολιτική ηγεσία θύματα, αλλά ότι η εικόνα της είναι τουλάχιστον γκροτέσκα. Διατρανώνει ότι δεν φοβάται, όμως ζει σε ένα κόσμο που δεν τον αγγίζουν οι επιθέσεις. Έναν κόσμο από τον οποίο υψώνει όλο και πιο ψηλά τείχη μετά από κάθε τρομοκρατικό χτύπημα.
Οι πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης, θλιβεροί και μέτριοι γραφειοκράτες οι περισσότεροι από αυτούς, επιμένουν να αναλύουν με εργαλεία ξεπερασμένα τι συμβαίνει εκεί έξω. Και μέσα σε μια Ευρώπη που γίνεται όλο και πιο ξενοφοβική, όλο και πιο μιλιταριστική, οι ηγεσίες σέρνονται και υιοθετούν μια ρητορική για άμεσες και δραστικές απαντήσεις στο «έδαφος» του εχθρού. Σωστά, γιατί αν κάτι θα έπρεπε να κάνει η Ευρώπη είναι να πάει να (ξανα)σκορπίσει θάνατο σε μέρη μακρινά αντί να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέπτη.
Ναι, γιατί άραγε να συμβαίνουν όλα αυτά; Τι λες, ρε παιδί μου; Απορείς δηλαδή στα σοβαρά πώς γίνεται και όλοι αυτοί που αποκλείεις, περιθωριοποιείς, που τους έχεις να επιβιώνουν έξω από τα διαγράμματα της οικονομίας και τους ρίχνεις στη μηχανή του κιμά, να μη δίνουν δεκάρα για Δημοκρατία και Ελευθερίες και πάνε και ποντάρουν όλο το χαρτί στο μίσος, τη μισαλλοδοξία, το φανατισμό;
Πάντα μετά από τέτοιες επιθέσεις, η ηγεσία της Δύσης επικαλείται αξίες που τις έχει γραμμένες εκεί που δεν πιάνει το μελάνι. Πίνει νερό, υποτίθεται, σε αυτές, αλλά τις κουρελιάζει κάθε μέρα. Ας σκεφτούμε μόνο πόσο δημοκρατικά λειτουργεί το λαμπρό τέκνο της, η ΕΕ.
Και κάπως έτσι, στο όνομα των ευρωπαϊκών ιδεωδών, απεργάζεται (σε άρρητη και αναπάντεχη συνεργασία με αυτούς που κερνάνε τρόμο, φόβο και θάνατο με το κιλό) ένα σχέδιο για μια Ευρώπη πιο σκοτεινή και αβίωτη.
