Δεν έχουμε παρά λίγες ώρες που η χώρα μας πανηγύρισε άλλο ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, με τον Λευτέρη Πετρούνια να ανεβαίνει στο τρίτο σκαλί του βάθρου στους κρίκους, ενώ λίγο νωρίτερα ο Μίλτος Τεντόγλου «πετούσε» στα 8,41 κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στο άλμα εις μήκος. Δύο μετάλλια που τα πανηγυρίσαμε με την ψυχή μας, δύο επιτεύγματα πραγματικοί άθλοι, όχι επειδή θέλουμε να δραματοποιήσουμε την κατάσταση αλλά διότι με τις δυσκολίες και προβλήματα στην οργάνωση του ελληνικού αθλητισμού και μόνο η συμμετοχή μοιάζει με υπέρβαση.
Κάθε πεπραγμένο, οποιαδήποτε θέση και αν καταλαμβάνει κάποιο μέλος της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 δεν είναι μια απλή υπόθεση αλλά υπέρβαση ορίων και εαυτού. Και αν διαφωνεί κανείς, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στα δάκρυα που συγκίνησαν και ταυτόχρονα προβλημάτισαν τον κόσμο το περασμένο Σαββατοκύριακο. Μιλάμε προφανώς για τις δηλώσεις του Θοδωρή Ιακωβίδη οι οποίες ένωσαν πολλούς και ταυτόχρονα «ξύπνησαν» ακόμα περισσότερους οι οποίοι έτρεξαν να τον υποστηρίξουν, στέλνοντας ταυτόχρονα ένα ηχηρό μήνυμα προς τους αρμόδιους φορείς ότι ο αθλητισμός στη χώρα μας «πεθαίνει» και ζητάει επειγόντως οξυγόνο.
Μας συγκίνησε, δεν μας ξάφνιασε
Όσο συγκινητική και αν ήταν η εικόνα του Έλληνα πρωταθλητή την ώρα που έβγαινε από μέσα του όλη η ψυχολογική η πίεση μαζί με την απόγνωση και την πίκρα του για όσα έζησε μέχρι το Τόκιο, πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι δηλώσεις του δεν έπεσαν σαν κεραυνός εν αιθρία.
Εδώ και χρόνια ο κλασικός αθλητισμός αλλά και γενικότερα οι αθλητικές δραστηριότητες της χώρας είναι σε μια μόνιμη παρακμή αλλά αυτή τη φορά κατάφεραν να μας δημιουργήσουν ένα κοινό αίσθημα στενοχώριας και αγανάκτησης για την κατάσταση την οποία έχει καταντήσει αυτός ο θεσμός που είναι αποτυπωμένος στο DNA μας ως χώρα.
Και ίσως αυτός είναι ο λόγος που δεν γίνεται ποτέ τίποτα. Το ότι μέσα από τις δυσκολίες, τις κακουχίες και την μιζέρια υπάρχουν ορισμένοι αθλητές που καταφέρνουν να διακριθούν. Αναμφίβολα βλέποντας τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να φτάνει από τη φτώχεια και τις δυσκολίες στην κατάκτηση του ΝΒΑ και την ανάδειξή του σε παράδειγμα προς μίμηση όλου του κόσμου, ή το να βλέπουμε άλλο ένα μετάλλιο στην πλούσια συλλογή του Λευτέρη Πετρούνια, είναι στιγμές που μας γεμίζουν υπερηφάνεια ωστόσο ταυτόχρονα με τη λάμψη τους κρύβουν και τις πληγές που αντιμετωπίζουμε.
«Είναι ντροπή ένα άθλημα που έδωσε τόσες χαρές να μην μπορεί να βοηθήσει δυο – τρία παιδιά αλλά στην Ελλάδα ευτυχώς έχουμε παρά πολλά δυνατά παιδιά με όρεξη με κέφι, προπονητές που δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται, σωματεία που δουλεύουν μέρα νύχτα, απλά το θέμα είναι αυτό που είπε και ο Θοδωρής ότι αυτά τα παιδιά θέλουν στήριξη» είναι τα λόγια του Πύρρου Δήμα καθώς παρακολουθούσε τον σπαραγμό του Έλληνα πρωταθλητή όσο ανέφερε τρεμάμενος ότι ζούσε μόλις με 200 ευρώ και ότι ντρεπόταν ακόμα και να πάει για φυσιοθεραπεία λόγω χρημάτων.
Μέσα σε όλα ο άλλοτε Πύρρος Δήμας είπε μία πολύ σωστή κουβέντα –όπως και πολλές άλλες.
«Παλεύουμε για τα αυτονόητα»
Στην προκειμένη περίπτωση το να παρέχεται ένας φυσιοθεραπευτής σε έναν αθλητή που έχει προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να έχει στήριξη οικονομική και κατ’ επέκταση ψυχολογική, μην βάζοντας λεφτά από την τσέπη του είναι αυτοσκοπός.
Δεν θα μιλήσω για τον Αντετοκούνμπο που το παιδί ακόμα και σήμερα που έχει όλο τον κόσμο στα πόδια του, δεν ξεχνάει να δοξάζει την Ελλάδα, μια χώρα που τον είχε στο περιθώριο και τον θυμήθηκε μονάχα όταν πείστηκε ότι μπορεί να τη βγάλει ασπροπρόσωπη στο διεθνές στερέωμα, αλλά για όλους εκείνους που θέλουν να διαιωνίσουν τη μεγάλη αυτή παράδοση που έχει δημιουργήσει ο ελληνικός αθλητισμός, αλλά πάντα θα διστάζουν να το κάνουν βλέποντας ότι οι καταστάσεις δεν θα τους βοηθήσουν. Για κάθε Τεντόγλου, Πετρούνια, Ντούσκο, θα υπάρχει πάντα ένας Ιακωβίδης ή ένας Γκιώνης που ξέρει πως αν είχε βοηθηθεί παραπάνω, θα μπορούσε να επιστρέψει με κάποια διάκριση.
Αν ποτέ αναρωτήθηκες γιατί δεν υπάρχουν πλέον Πύρροι Δήμες, Γκατσιούδηδες, Κεντέρηδες ή Κατερίνες Θάνου και πολλοί ακόμα δοξασμένοι Ολυμπιονίκες, δεν είναι ότι ο μαγικός ζωμός του Αστερίξ της Ελλάδος σταμάτησε να βγάζει πρωταθλητές. Όταν υπάρχουν παιδιά που πασχίζουν να βρουν χορηγούς αλλά ταυτόχρονα ανησυχούν και για άλλα, βασικότερα θέματα, όπως οικογένεια και η επιβίωση, βλέποντας ότι οι βασικοί φορείς αγνοούν την προσπάθειά τους είναι δεδομένο ότι θα επιλέξουν να βαδίσουν σε ένα μονοπάτι που μπορεί να τους κρατήσει μακριά από αυτό που αγαπάνε, ταυτόχρονα όμως θα τους βοηθήσει να κάνουν ένα βήμα προς την επιβίωση.
