Η κοινωνική κατηφόρα τελικά δεν έχει σταματημό. Στη χρονιά που η πανδημία του κορονοϊού μας γέμισε στερήσεις, μπήκαμε σταδιακά στο παιχνίδι της σεξουαλικής κακοποίησης και των εγκλημάτων «πάθους» παρακολουθώντας από τα χαμηλά στα πιο σκληρά. Το ποδαρικό έγινε με τις δηλώσεις του Αντώνη Αλεξανδρίδη στο «Big Brother» περί βιασμού, ύστερα η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει με τις κατηγορίες σεξουαλικών κακοποιήσεων προς άπειρα δημόσια πρόσωπα της Ελλάδας και τις δηλώσεις περί αρσενικών παλιάς κοπής και δεν σημαζεύεται. Και ενώ όλα έδειχναν να περιορίζονται μεταξύ αυτής της κατάστασης, έρχεται ο επιβήτορας της Νέας Σμύρνης να καταδείξει ότι το πάνω κεφάλι δεν μπορεί να συγκρατήσει το κάτω στην Ελλάδα της πανδημίας, ενώ η κατάσταση έγινε ανεξέλεγκτη και με τη βούλα, μετά τα όσα έγιναν στα Γλυκά Νερά, την Ηλιούπολη και εσχάτως τη Φολέγανδρο, με τη δολοφονία της νεαρής Γαρυφαλιάς από τον 30χρονο σύντροφό της.
Τόσο στα Γλυκά Νερά όσο και στη Φολέγανδρο, οι περιπτώσεις είναι «διαφορετικές» με έναν όμως κοινό παρονομαστή: Μια γυναίκα χάθηκε απλά επειδή κάποιος το αποφάσισε. Χωρίς λόγο. Ή απλώς επειδή «χάλασε η φάση».
Δεν είμαι πατέρας, αλλά βλέποντας μια ανάρτηση του συναδέλφου, Νίκου Συρίγου συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι αυτή τη στιγμή να είσαι πατέρας. Όχι ότι ήταν ποτέ απλή υπόθεση να έχεις παιδί και να ανησυχείς το αν θα γυρίσει το βράδυ σπίτι από κάποια έξοδο, ή τι τύπους θα γνωρίσει εκεί που θα πάει ή μέσω των social media, αλλά όποιος έχει παιδιά και στη συγκεκριμένη περίπτωση κόρες, μπορεί «κάπως» να αισθανθεί τον πόνο των ανθρώπων που έχασαν τα σπλάχνα τους πολύ παραπάνω από ότι εγώ.
Κάθε βδομάδα γινόμαστε μάρτυρες κάποιου τρομακτικού εγκλήματος και η απόδειξη ότι σαν κοινωνία αποτυχάνουμε συνεχώς είναι ακριβώς αυτή. Στην εποχή του έντονου ανταγωνισμού μας ενδιαφέρει συνεχώς το πώς θα ενημερωθούμε για το επόμενο βήμα, το πώς θα γαλουχηθούμε σαν καλοί επαγγελματίες, να ξεχάσουμε εντελώς τις προσωπικές στιγμές για χάρη ενός υπολογιστή στη δουλειά, ή ενός tablet στο σπίτι για να δούμε τι παίζει στα social media, αμελώντας το πιο βασικό από όλα. Το να μαθαίνουμε ταυτόχρονα να είμαστε και άνθρωποι. Εμάς κατά πρώτο λόγο και στη συνέχεια τα παιδιά μας.
Σε μια κοινωνία που έχει συνεχώς ως στόχο την πόλωση, σε μια καθημερινότητα όπου μια διαφορετική ιδεολογία αντί για συζήτηση οδηγεί στο μίσος, την ίδια ώρα που αυτό το μίσος αντί συρρικνώνεται συνεχώς καλλιεργείται, φοβάμαι πολύ για το «αύριο» που πλησιάζει. Όχι το δικό μας, αλλά των παιδιών μας. Και σαν άνθρωπος που θέλω να γίνω γονιός και μάλιστα κόρης, όταν πίσω από κάθε άνθρωπο που βλέπεις κρύβεται ένα εν δυνάμει τέρας καθώς αυτό διδάχτηκε να κάνει σε δύσκολες συνθήκες, τότε αναρωτιέμαι συνεχώς, γιατί να θέλω να κάνω κόρη; Ή μάλλον γιατί να θέλω να κάνω παιδιά σε έναν κόσμο που αρχίζει να παρακμάζει, χάνοντας τις αξίες και την αθωότητά του, απλώς επειδή «χάλασε η φάση»;
Το έχουμε ακούσει πολλές φορές το έργο ότι ένας άντρας, ένας επίδοξος πατέρας λέει πως δεν θέλει να σκέφτεται τη στιγμή που ένας άλλος άντρας θα «πλαγιάσει» με την κόρη του, ωστόσο ακόμα και αυτό μοιάζει με ιδανική κατάσταση μπροστά σε αυτά που ακούμε πλέον. Και κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια. «Ήταν καλό παιδί», «δεν είχε δείξει ποτέ κακή συμπεριφορά», «ήταν ευτυχισμένοι μαζί» και πολλά άλλα αντίστοιχα, λες και βάλαμε το replay να παίζει. Πόσες τέτοιες καταστάσεις πρέπει να συμβούν για να συνειδητοποιήσουμε ότι πλέον η κατάσταση δεν είναι αυτή που προβάλουμε, αλλά αυτή που είμαστε. Εμείς οι ίδιοι είμαστε οι μόνοι που ξέρουμε τον εαυτό μας, γνωρίζοντας καλά τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να κάνουμε.
Ακόμα και αν είναι αργά για εμάς τους ίδιους, ας σκεφτούμε καλά πώς θα φτιάξουμε σωστούς ανθρώπους καθώς θα τους αναθρέφουμε, χωρίς να σκεφτόμαστε το πώς μεγαλώσαμε εμείς, αλλά πώς είναι το σωστό για το αύριο και κυρίως για τα ίδια τα παιδιά μας. Ίσως τότε οι λέξεις «Φολέγανδρος» και «Γλυκά Νερά» θα πάψουν να θυμίζουν αρνητικές καταστάσεις.
