Ειδικά η παλιά γενιά έχει να το λέει. Ειδικότερα οι μανάδες μας και ακόμη περισσότερο οι γιαγιάδες που μας χαρτζιλίκωναν στο Λύκειο. «Η καλύτερη ηλικία ενός άντρα είναι στα 40». Και για να μην είμαστε υπερβολικοί και απόλυτοι, αυτό είχε και μία λογική. Ότι δηλαδή ένας άντρας που φτάνει τα 40 ή βρίσκεται μερικά βήματα μετά τα 40, είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθει ο κυρίαρχος του κόσμου. Αν βρίσκεται στη δουλειά που έχει επιλέξει έχει αναλάβει ήδη ένα σημαντικό πόστο, έχει κερδίσει μία ή και δύο αυξήσεις, τα οικονομικά του είναι τέτοια που του επιτρέπουν να μεγαλώσει μία οικογένεια, ενώ μπορεί να χειριστεί το πορτοφόλι του κατά τέτοιον τρόπο που να μπορέσει να πάει διακοπές αναψυχής ή να αγοράσει πράγματα που του αρέσουν. Όλα αυτά ισχύουν. Για το «τότε». Όχι το «τώρα».
Ο άτυχος 40αρης του σήμερα
Γιατί στην Ελλάδα του σήμερα, ο μέσος 37αρης Millennial που οδεύει προς τα 40, δεν έχει καμία σχέση με τα οικονομικά του πατέρα του, έχει σίγουρα λιγότερα χρέη που του έχουν μείνει από τις πολιτικές λιτότητας του ΔΝΤ στην Ελλάδα πριν ξεκινήσουν τα «mea culpa» του και οι περισσότεροι όχι απλά δεν νιώθουν δημιουργικοί αλλά μάλλον εγκλωβισμένοι σε μία κοινωνία που -αυτή την στιγμή που μιλάμε- δεν έχει ούτε εργασιακά, ούτε κοινωνικά να τους προσφέρει το κάτι παραπάνω. Όσοι είχαν τα εφόδια, το κατάλαβαν νωρίς και έφυγαν να αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό. Οι υπόλοιποι έμειναν εδώ αντιμετωπίζοντας βασικούς μισθούς ή «ταβάνι» μισθών από εταιρίες που δεν διατίθενται να ξοδέψουν παραπάνω. Προφανώς και υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Ο άντρας του τότε, ο 40αρης του τότε, είχε να σκεφτεί την επιβίωση της οικογένειάς του. Ο 40αρης του σήμερα, έχει να σκεφτεί και την επιβίωση του ίδιου.
Διάβασε επίσης: Πού θα βρίσκεται ο κόσμος μας όταν γεράσουμε;
Η αναβίωση της Μεγάλης Γενιάς
Στο περίφημο βιβλίο του The Structural Trasformation of the Public Sphere o φιλόσοφος Jurgen Habermas είχε αναλύσει τις δομές της σύγχρονης κοινωνίας και πως αυτές επηρεάζονται τόσο από κοινωνικοπολιτικές αλλαγές μιας χώρας, όσο και από τις οικονομικές. Σε μία διάλεξη που είχε δώσει το 1980 στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης, ο Habermas είχε δει την φουρτούνα που ερχόταν κοινωνικά αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι «Δεν ξέρω ποια θα είναι η επόμενη γενιά που θα κάνει διαφορά, αλλά είναι εύκολο να μαντέψω πως θα έχουν στοιχεία της Μεγάλης Γενιάς» Η Μεγάλη Γενιά στην κοινωνιολογία είναι όλοι εκείνοι οι πιτσιρικάδες που έφυγαν για να πολεμήσουν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είχαν τίποτα και γύρισαν ήρωες. Όμως έμαθαν το πείσμα και την σκληρή δουλειά από τους γονείς τους, τους ανθρώπους που βίωσαν το Κραχ του 1929 και που έκαναν κυριολεκτικά τα πάντα για να θρέψουν τις οικογένειές τους. Οι περισσότεροι μπορεί να αναγκάστηκαν να καταφύγουν ακόμη και στην παρανομία για να βγάλουν τα προς το ζην, αλλά έμειναν κοντά στις αξίες της οικογένειας και της σκληρής δουλειάς. Έκαναν ωστόσο λιγότερα παιδιά γιατί φοβήθηκαν ότι δεν θα μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα.
Οι Έλληνες 20χρονοι μελλοντικοί baby boomers;
Μπορεί οι Έλληνες από τα 18 έως 20 να έχουν τον δικό τους κόσμο και τα δικά τους ενδιαφέροντα, αλλά πότε ακριβώς δεν γινόταν αυτό; Ωστόσο αν λάβουμε υπόψιν τα λόγια του καθηγητή Habermas -που τυγχάνει να είναι ένας από τους εξυπνότερους ανθρώπους στον κόσμο- είναι πως ακριβώς αυτή η γενιά είναι η μοναδική λύση για να μπορέσει να σπάσει στην Ελλάδα ένας ατελείωτος φαύλος κύκλος λιτότητας και μιζέριας. Είναι εξοικειωμένοι με την τεχνολογία περισσότερο από κάθε άλλη γενιά, έχουν τα εφόδια για σπουδές και κυρίως, βρίσκονται σε μία ηλικία που η δημιουργικότητα σε συνδυασμό με την κοινωνική απελευθέρωση και την φαντασία, μπορεί να τους οδηγήσει σε σπουδαία πράγματα. Σίγουρα σε περισσότερες ευκαιρίες από εκείνες που είχαμε εμείς. Ακόμη και αν τα ενδιαφέροντα τους ενδεχομένως να μην βγάζουν νόημα σε αρκετούς από εμάς, παίζουν το ρόλο τους στο να πετάξουν ότι δεν τους κάνει και να επιλέξουν ό,τι τους είναι πιο αρεστό. Πρώτα όμως πρέπει να γνωρίσουν αυτά που τους ιντριγκάρουν. Κουβαλούν την ελπίδα, οπότε καλά θα κάνουν οι γονείς να τους προσέξουν λίγο περισσότερο.
Κι όπως είπε και ο καθηγητής Habermas: «Μην ασχολείστε με τους νέους. Μας φαίνεται πάντα ότι δεν ξέρουν τι κάνουν αλλά καταλαβαίνουν τα πράγματα καλύτερα από εμάς. Αν όχι, το να πιστεύουν ότι τα κάνουν όλα καλύτερα, είναι αρκετό για να πάει μπροστά η κοινωνία».
