Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε αυτή τη χώρα, υπάρχουν αυτοί που γουστάρουν τη Eurovision και αυτοί που δεν τη γουστάρουν και κοροϊδεύουν όλους εμάς που τη βλέπουμε. Με την υποσημείωση πως η δεύτερη κατηγορία είναι αισχροί ψεύτες, που ενώ τη βλέπουν ντρέπονται να το πουν – και αυτό δεν το λέω εγώ από το μυαλό μου, αλλά οι τηλεθεάσεις κάθε χρόνο, που παραδοσιακά κινούνται από 60 – 90%. Άρα, κάποιοι είναι ψευτρούληδες...
Αλλά γιατί να ντρέπεσαι να πεις ότι παρακολουθείς Eurovision: Φοβάσαι μην σε πουν «ντιντή»; Έχεις ένα «μάτσο» προφίλ και δεν θέλεις να το κηλιδώσεις; Θέλεις να καταγγείλεις τη σάχλα, την υπερβολή και την υποκουλτούρα που έχει αυτό το «πανηγυράκι» με το να βγαίνεις να την κοροϊδεύεις; Σου θυμίζω, σε περίπτωση που το ξέχασες, ότι όλο τον υπόλοιπο χρόνο βλέπεις «Big Brother», «Φάρμα», Αννίτα Πάνια και «Survivor», γελάς με τα αστεία (;;;) του Σεφερλή και χαζεύεις «Οικογενειακές Ιστορίες». Άρα μάλλον είναι προτιμότερο να μην συζητήσουμε ούτε για «ποιότητα», ούτε για «υποκουλτούρα». Α, και μην μπεις στον κόπο να πεις «μα εγώ δεν βλέπω αυτά τα πράγματα» ή «μα εγώ δεν βλέπω τηλεόραση», το ξέρω καλά. Κάποιοι απ’ το χωριό, που δεν τους ξέρει κανένας βλέπουν τηλεόραση και χαρίζουν τηλεθέαση σε όλα αυτά τα προγράμματα, όχι εσύ.
Το τι είναι η Eurovision το γνωρίζουμε όλοι μας καλά – και στην πραγματικότητα δεν το αρνήθηκε ποτέ και η ίδια η Eurovision: ένα μουσικό event είναι, με δυο ημιτελικούς και έναν τελικό, όπου διάφοροι άνθρωποι απ’ όλη την Ευρώπη (και ακόμα παραπέρα) έχουν την ευκαιρία να συναντηθούν από κοντά ή να συντονιστούν τηλεοπτικά για να περάσουν καλά μερικές ώρες. Να μαζευτούν σε σπίτια, να παραγγείλουν φαγητό, να χαζέψουν κανένα ωραίο κορίτσι και αγόρι (ή αγόρι που έγινε κορίτσι), να γελάσουν, να βάλουν στοιχήματα για το ποιος θα κερδίσει, να κάνουν πλάκα, να κράξουν αυτούς που ψηφίζουν τους γείτονές τους και να αποθεώσουν τη συμμετοχή της χώρας τους. Μια χαρά το βρίσκω εγώ όλο αυτό, διότι σε αντίθεση με άλλα προγράμματα είναι «για όλη την οικογένεια», έχει μουσικές, έχει χορούς και πανηγύρια και έχει και την πλάκα του.
Εμείς κάναμε συνέντευξη σε πρώην τραγουδιστή της Eurovision.
Οπότε μην τρελαίνεστε με τη Eurovision και μην κράζετε χωρίς λόγο. Αν δεν σας αρέσει, βγείτε μια βόλτα ή βάλτε μια ταινία, αλλά εμείς το Σάββατο θα δούμε τον τελικό – μια φορά το χρόνο είναι στο κάτω κάτω, δεν είναι και κάθε βδομάδα. Δεν θα γίνουμε «καλύτεροι άνθρωποι» βλέποντάς την, δεν θα αποκομίσουμε κάποιο όφελος, ούτε θα διευρύνουμε τους μουσικούς μας ορίζοντες. Απλά, θα περάσουμε καλά. Και – ειδικά – στη συγκεκριμένη εποχή που ζούμε, δεν το λες και μικρό πράγμα να βρίσκεις αφορμές για να περάσεις καλά.
Υ.Γ. Στο πρωτάθλημα Ισπανίας, τη Λα Λίγκα, το Σάββατο έχει ένα κάρο κρίσιμα παιχνίδια από τα οποία θα αναδειχθεί ο πρωταθλητής και θα διαμορφωθεί η τελική κατάταξη. Και οι άνθρωποι εκεί, αποφάσισαν να βάλουν την αγωνιστική το απόγευμα, ώστε να μπορέσει ο κόσμος το βράδυ να δει Eurovision. Φαντάζομαι πως αντιλαμβανόμαστε όλοι πως οι Ισπανοί δεν είναι ούτε χαζοί, ούτε «ντιντήδες» - απλά γνωρίζουν πως η μπάλα είναι κατά βάση αντρική υπόθεση και η Eurovision πιο «unisex» και πιο οικογενειακή. Άρα γιατί να προκαλέσουν εντάσεις και τσακωμούς, βάζοντας τις μπάλες «πάνω» στον τελικό της Eurovision; Γιατί στα ισπανικά σπιτικά να πλακωθεί ο μπαμπάς που θέλει να δει Ρεάλ με τη μαμά που θέλει να δει τραγούδια ή να κάθονται σε χωριστές τηλεοράσεις; Και το αναφέρω διότι και εδώ έχουμε τελικό κυπέλλου το Σάββατο, που θα πέσει πάνω στον τελικό της Eurovision. Αγαπητή ΕΠΟ, όπως καταλαβαίνεις, προλαβαίνεις μια χαρά να πας τον τελικό δυο ωρίτσες νωρίτερα, δεν θα παρεξηγηθεί κανείς.
