Σχολεία: Παιδιά και έφηβοι στα πρόθυρα κατάρρευσης

Είναι η δεύτερη «ελαττωματική» σχολική χρονιά – και μάλιστα πολύ πιο δύσκολη και «χαλασμένη» σε σχέση με την πρώτη. Πολύ απλά διότι πέρυσι τα σχολεία έκλεισαν στις αρχές της άνοιξης, τα παιδιά γύρισαν στο σχολείο για λίγες εβδομάδες (εκ περιτροπής, Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή τη μια, Τρίτη – Πέμπτη την άλλη) και πλην Γ’ Λυκείου εξετάσεις δεν έδωσαν. Φέτος, το πράγμα στράβωσε πολύ νωρίς, από το φθινόπωρο κιόλας. Και η επιστροφή στα θρανία μετά το Πάσχα, για έναν μήνα περίπου, μοιάζει με ανέκδοτο – με εξαίρεση και πάλι την Γ’ Λυκείου που έχει μπροστά της την αγωνία των Πανελλήνιων. 

 

Όσοι έχουν παιδιά – ειδικά στο Γυμνάσιο και το Λύκειο – θα με καταλάβουν: παιδιά «ξεκούρδιστα», που άραζαν τόσους μήνες  με την πιτζάμα και την τσίμπλα στο μάτι μεταξύ καρέκλας, καναπέ και κρεβατιού, πάλευαν να μείνουν ξύπνια και να έχουν έστω τη μίνιμουμ συμμετοχή σε ένα μάθημα εξ’ αποστάσεως. Πού και πού «σήκωναν χεράκι» να πουν κάτι, τη μια «είχα πρόβλημα με το ίντερνετ», την άλλη «έπρεπε να μπει και ο αδελφός μου στο τηλε-μάθημα», διαγωνίσματα με φουλ αντιγραφή ή με τηλέφωνο στον «ιδιαιτερά» για να μας γράψει ουσιαστικά τις απαντήσεις. Μιλάμε για χάος κανονικό...

 

 

Αυτά τα παιδιά, γύρισαν πριν λίγες μέρες στο σχολείο, τάχα μου για να «σώσουν» μια χρονιά, που δεν σώζεται με τίποτα: με φοβερά κενά και ελλείψεις, «τους τρέχουν» οι καθηγητές τους με απανωτά διαγωνίσματα μπας και προλάβουν να μάθουν μερικά από τα πράγματα που θα τους χρειαστούν για του χρόνου, για την επόμενη τάξη, αλλά δεν... Και μέσα σε όλα αυτά, ένα τμήμα από δω και ένα τμήμα από κει κλείνει λόγω κορωνοϊού μέχρι νεοτέρας και τα παιδιά αυτά συνεχίζουν με τηλε-μαθήματα για καμιά 15ριά μέρες.

 

Απ’ αυτά τα παιδιά, από τα παιδιά μας, θα έχουμε κι εμείς απαιτήσεις του χρόνου όπως θα έχουν και οι καθηγητές τους. Απαιτήσεις να έχουν μάθει πράγματα φέτος που δεν έχουν μάθει. Απαιτήσεις να μην πατώσουν του χρόνου στη βαθμολογία, αλλά δυστυχώς θα κλάψουνε μανούλες του χρόνου που – λογικά – τα πράγματα θα κυλήσουν κανονικά και θα έχει και εξετάσεις και απ’ όλα. Απαιτήσεις από τους δασκάλους και τους καθηγητές, να ετοιμάσουν και να εκπαιδεύσουν του χρόνου παιδιά που δεν έμαθαν φέτος αυτά που θα έπρεπε να μάθουν. Και το χειρότερο είναι πως δεν θα μπορούμε να «χρεώσουμε» κανέναν για το δράμα που έρχεται: ούτε τους δασκάλους και τους καθηγητές, που δεν φταίνε οι άνθρωποι για κάτι, ούτε μπορούσαν να κάνουν κάτι περισσότερο ή κάτι καλύτερο, ούτε από παιδιά 12, 14 ή 16 ετών, που δεν συγκεντρώθηκαν στο 100% ή στο 80% ξαπλωμένοι σε ένα κρεβάτι με ένα λάπτοπ στα γόνατα. 

 

 

Με άλλα λόγια, είναι μια παλιο-κατάσταση για την οποία φταίει μόνο το κακό που μας βρήκε. Θέλετε για λόγους πολιτικής, μικροπολιτικής ή αντιπολίτευσης να ρίξετε το ανάθεμα στην Κεραμέως ή τον Μητσοτάκη; Ελεύθερα, αλλά βαθιά μέσα σας θα καταλαβαίνετε ότι δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά περισσότερα με όλα αυτά που συνέβαιναν τριγύρω, ούτε να κρατήσουν τα σχολεία ανοιχτά, ούτε να πηγαίνουν π.χ. τα μισά παιδιά σχολείο τη μια εβδομάδα και τα άλλα μισά την άλλη, πολύ απλά διότι κάποια στιγμή τα κρούσματα θα μας γύριζαν στο ίδιο σημείο: όλα τα παιδιά σπίτι τους, τηλε-εκπαίδευση και θα είχαμε και μεγαλύτερη διασπορά του ιού και περισσότερους διασωληνωμένους από τα παιδιά που θα κόλλαγαν τους δικούς τους. 

 

Και κάποια στιγμή, καλό θα ήταν να μην ψάχνουμε να βρούμε ποιον θα κατηγορήσουμε, ειδικά όταν αντιμετωπίζουμε μια πρωτόγνωρη και άγρια κατάσταση, που δεν έχει αντιμετωπίσει ξανά η ανθρωπότητα. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε σε αυτή τη φάση και αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε, είναι να εντοπίσουμε το πρόβλημα, να το αποδεχτούμε, να το παραδεχτούμε και να δούμε πώς θα το αντιμετωπίσουμε από το Σεπτέμβρη. Πώς θα σταθούμε δίπλα στα παιδιά μας όχι με φωνές και τσαμπουκά επειδή θα έχουν μείνει πίσω στην ύλη ή επειδή θα παίρνουν χαμηλούς βαθμούς ή επειδή δεν θα γνωρίζουν πράγματα τα οποία θα όφειλαν να γνωρίζουν βάσει της τάξης που θα πάνε, αλλά με κατανόηση. Τόσο οι καθηγητές και οι δάσκαλοί τους, αλλά κυρίως οι γονείς. 

 

 

 

Να τους βοηθήσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε, με φροντιστήρια και ιδιαίτερα, με προσωπική ενασχόληση, με αγάπη και με χαμόγελο, να τα ρίξουμε στο φιλότιμο και να μην τα αγριέψουμε, να μας νιώσουν δίπλα τους και όχι απέναντί τους. Διότι τα παιδιά, τα παιδιά μας, όπως συμβαίνει πάντα, είναι οι τελευταίοι άνθρωποι που φταίνε. Και είναι εντελώς παράλογο να απαιτούμε εμείς ως γονείς, σε μια τέτοια κατάσταση, με την κοινωνία να δοκιμάζεται και την οικονομία να γονατίζει, με ένα σωρό προβλήματα να ταρακουνάνε κάθε σπιτικό, να είναι τα παιδιά μας οι «βράχοι», που έπρεπε να δώσουν το 101%, τη στιγμή που όλα γύρω τους κλονίζονταν. Ειδικά όταν τα παιδιά αυτά, σε μια φάση που θα έπρεπε να είναι από τις καλύτερες της ζωής τους, αναγκάστηκαν να είναι κλεισμένα και απομονωμένα σπίτι χωρίς να μπορούν να βλέπουν τους φίλους τους, να αθλούνται και να κοινωνικοποιούνται, χωρίς να ζουν την παιδικότητά τους στο φουλ, η οποία είναι μόνο μια φορά και για περιορισμένες παραστάσεις...